Hoera! Espen één jaar!

Het is alweer een jaar geleden dat  Espen, onze kleinste man, geboren is. Ik word daar best een beetje emotioneel van, om verschillende redenen. Het is hoe dan ook veel te hard gegaan. Onze baby is inmiddels veranderd in een vrolijke en sterke dreumes. Op zijn verjaardag wil ik even terug kijken naar het afgelopen jaar.

Een jaar geleden wisten we dat het niet lang meer kon duren. Ik was 41 weken en 1 dag zwanger en lag sinds de avond ervoor in het ziekenhuis. Op 7 april zouden ze gaan beginnen met inleiden. We hoopten natuurlijk dat het snel zou gaan, maar het kon ook nog wel even duren. Gelukkig ging alles goed en konden we Espen om 5 over 7 ’s avonds in onze armen sluiten. (Ik schreef vorig jaar al een uitgebreid bevallingsverhaal.) Ik was meteen verliefd op hem en hij deed het zo ontzettend goed. Ook was ik blij dat er geen complicaties waren en dat we gewoon uitgebreid konden genieten van onze kleine man voordat ik hem af moest geven om te wegen, meten en aankleden. Wat was dit een ander gevoel dan bij de eerste. In de kraamweek heb ik heel veel met Espen geknuffeld. We wisten de meeste dingen nog en het we konden dus veel meer genieten.

Tijdens de kraamweek ging de zon schijnen en eigenlijk is die nauwelijks nog weggeweest. Wat volgde was een heerlijke lente en een prachtige zomer. Pel was veel thuis, waardoor ik lekker veel kon gaan wandelen en genieten van Espen en Marcel. Het was enerzijds enorm wennen dat we nu twee jongens hadden, maar we deden het samen en het ging allemaal prima. Espen was (en is) een lief en tevreden mannetje. Hij deed het zo goed. Ik had over Marcel al niets te klagen als baby, maar ik had geen idee dat het nóg beter kon gaan. Espen huilt zelden (tenzij er écht iets aan de hand is) en is een enorme lachebek. De eerste maanden waren misschien even pittig qua slaap en het zoeken naar een nieuw ritme als gezin, maar het draaide vooral om liefde.

In augustus begon Pel aan zijn nieuwe baan en hoewel hij minder werkte dan hij voorheen deed, was het na een lange zomervakantie samen wel zwaar om opeens thuis te zijn met twee jongens. Zeker nu ik elke keer met twee jongens op pad moest wanneer Marcel naar de peuterspeelzaal ging. Ik kon de zorg niet meer delen. Gelukkig had ik vanaf dat moment wel elke dag de auto thuis, dus wat vervoer betreft was het allemaal prima geregeld. Toch begon ik toen pas te merken wat het verschil was tussen één en twee kinderen.

Espen groeide hard. Elke keer als we bij het consultatiebureau kwamen, was hij goed aangekomen en weer een paar cm gegroeid. Hij is groter dan Marcel was op dezelfde leeftijd. Hij is ook veel sneller in het ontwikkelen van zijn grove motoriek. Espen kijkt alles af van zijn grote broer. In no time begon hij met bewegen, draaien, zitten en kruipen. Ook ging hij al vrij vlot staan. Espen heeft veel energie en is ook erg ondernemend, in dat opzicht lijkt hij wel op Marcel. Toch raakt hij niet snel gefrustreerd als iets niet lukt. Wat dat betreft lijkt Espen een wat rustiger karakter te hebben dan zijn broer.

Vandaag is Espen jarig. Zijn eerste jaar zit erop en dat gaan we vieren. Het was een mooi, emotioneel en pittig jaar, maar we gaan door. Ik ben dan ook heel benieuwd wat zijn tweede levensjaar gaat brengen en hoe hij zich verder zal ontwikkelen. Ik hoop vooral dat hij zijn vrolijke en lieve zelf blijft, want dan komt alles wel goed.