Wat een week heb ik gehad, vol met enorme hoogtepunten en extreme dieptepunten. Het was net een achtbaan. Over de hoogtepunten (het concert van de Backstreet Boys en het bezoek van mijn Zweedse penvriendin) zal ik later nog schrijven. Ik voel op dit moment vooral de behoefte om de rest van de week van me af te typen.
Vorige week was de crematie van mijn oom. We moesten echt afscheid van hem gaan nemen. Woensdagavond was de condoleance in zijn favoriete café in Joure. Ik had het gevoel dat ik al een eind op weg was met het verwerken van deze tegenslag. We waren tenslotte nog vaak bij hem langs geweest en ik heb gezien dat het zo niet meer verder kon. Toch overviel het verdriet me woensdagavond. De sluizen gingen open en ik heb urenlang gehuild. Niet op zo’n manier dat er af en toe een traan langs mijn wang gleed, nee echt huilen, met snikken en al. Vreselijk vond ik het, maar ik kon er niet mee stoppen. Het was wel heel erg mooi om te zien hoeveel mensen er langs kwamen om de familie te condoleren. Er stond een flinke rij in de straat en dat deed iedereen goed. Ik ben niet helemaal tot het einde gebleven, want het huilen brak me echt op. Gelukkig hadden Huib en ik een hotelkamer geboekt in Joure. We hoefden dus niet terug te rijden naar huis. Op de hotelkamer heb ik een warme douche genomen voor ik in bed kroop. Gelukkig heb ik die nacht nog wel een paar uurtjes kunnen slapen.
Toch was ik donderdagochtend flink brak. Van het huilen had ik hele dikke ogen gekregen en ik zag er moe uit. Nu is een crematie geen schoonheidswedstrijd, maar ik vond het niet echt fijn. In het centrum van Joure kocht ik een nieuwe zonnebril. Ik was de mijne vergeten en op deze manier kon ik mezelf toch een beetje verstoppen. En ik houd nu eenmaal van zonnebrillen. Daarna sloten we ons weer aan bij de familie. De crematie was alleen voor familie en vrienden, dus er was nu een veel kleinere groep. Ik vond het erg mooi georganiseerd allemaal. De locatie lag aan het water en het uitzicht was prachtig. De ceremonie zelf klopte ook. Er werden mooie woorden gesproken en de muziek was met zorg uitgezocht. Ondanks alles was het erg verdrietig en ook hier rolden de tranen over mijn wangen. Na de ceremonie vertrokken we met de familie naar het crematorium. Hier gingen we niet naar binnen, maar we hadden nog even de mogelijkheid om rond de kist te staan met z’n allen. Daarna was het echt voorbij.
Wat ik het ergste vind aan zulke dagen is dat anderen ook verdrietig zijn. Het breekt echt mijn hart als ik mijn oma en mijn ouders zie huilen of als ik denk aan mijn nichtje en neefje die nu hun vader moeten missen. Misschien doen die dingen me nog wel het meest pijn. Hoe dan ook, het was een hele emotionele week. Het voelde voor mij alsof ik woensdag en donderdag in een bubbel zat en dat de wereld voor ons even stil stond. Buiten die bubbel ging het normale leven gewoon verder, ook voor mij. Dat is ook goed, want ik weet in elk geval zeker dat mijn oom zou willen dat we doorgaan met leven. Dat is tenslotte wat hij zelf ook het liefste gedaan zou hebben.
Kim
Ik word stil van jouw bericht, mooi verwoord.
Hoe pijnlijk ook, ik herken het zo. Want dan komt het toch onverwachts terwijl je het verwacht en dat is dan zo heftig. Toen mijn opa was overleden en iedereen om mij heen ook aan het huilen was, dat brak mij ook op.
Heel veel sterkte meis en als er iets is, je weet mij te vinden <3
xxx
Janneke
Mooi geschreven. Het is altijd naar als iemand van wie je houdt overlijdt en het komt eigenlijk altijd onverwacht. En huilen is een manier om te verwerken, dus dat moet je zeker doen als het komt! Veel sterkte met het verlies van je oom!