Het is maar zoiets kleins 

Stel dat je iets heftigs meemaakt en je bent mama. Dan moet je overeind blijven staan, omdat je kindje je nodig heeft. In mijn geval kost dat elke dag een flinke bak energie. Niet omdat Marcel vervelend is, maar omdat ik nog altijd niet lekker in mijn vel zit. We redden het wel. Ik doe heel hard mijn best, maar aan het einde van de dag kun je me opvegen. Dan moet ik gewoon slapen. Niet zo heel gezellig voor Pel, maar dat is even niet anders. 

Bovenstaande situatie geldt voor een normale dag, waarop alles gewoon zo verloopt als het moet en er niet al te veel gekke dingen gebeuren. Onverwachte dingen en vervelende situaties gooien momenteel alles in de war. Mijn interne stoppen slaan door, ik implodeer en ik raak snel overprikkeld. Vaak voel ik het aan komen en dan kan ik de medicatie innemen die de huisarts heeft voorgeschreven, zodat ik door kan zetten tot het einde van de dag. Een mama heeft tenslotte niet de luxe om de deuren dicht te doen en de dekens over haar hoofd te trekken. Ik dus ook niet. 

Vandaag is helaas zo’n dag dat ik door emoties wordt overvallen. Net toen ik in de auto stapte, op weg terug naar huis, kreeg ik een afspraak reminder van het ziekenhuis. Daar zou ik deze week een afspraak hebben bij de diabetes verpleegkundige. Die afspraak had ik afgezegd. Ik ben niet zwanger dus die afspraak was niet meer nodig. Het systeem stuurde me ondanks dat een reminder per sms. Het lijkt iets kleins. Een berichtje, iets wat je weg drukt en dan is het er niet meer. Zo werkt dat momenteel niet. Dat ene berichtje trekt een bak ellende open waar je niet goed van wordt. In mijn hoofd reken ik het na. Hoeveel weken was ik nu zwanger geweest? Ik kom er zo snel niet op en dat is maar goed ook. Dat laat ik graag zo. Toch doet het heel veel pijn. Ik raak in de war. Ik vraag aan Pel of hij ze wil bellen om zeker te weten dat die afspraak niet meer in het systeem staat. 

Nogmaals, het lijkt iets kleins. Het systeem van het ziekenhuis snapt blijkbaar niet dat als iets uit de agenda gehaald wordt, er geen reminder meer nodig is. ‘Oeps. Sorry. Foutje.’ Juist ja. In dit geval een foutje dat ervoor zorgt dat ik nu met een kop vol emoties zit. Een foutje dat mij dood moe maakt, omdat ik al mijn energie al heb opgemaakt. En dat terwijl mijn zoon vandaag besluit dat middagdutjes voor baby’s zijn en ik dus ook niet even kan slapen. Snappen ze dan echt niet dat zo’n fout in het systeem niet kan? Niet alleen voor mij, maar voor zoveel andere mensen? Niemand komt voor zijn lol in het ziekenhuis en ik kan nog een heleboel andere situaties bedenken waarin dit zeer pijnlijk is. Ondertussen ligt niemand hier wakker van in het ziekenhuis. Mijn dag is echter wel naar de knoppen van dat ene berichtje.