Nu ik ruim 38 weken zwanger ben, komt het einde in zicht. We zitten ruim in de laatste loodjes van het derde trimester. Omdat de baby elk moment kan en mag komen, wil ik vast terug blikken op het laatste deel van deze zwangerschap. De baby is er nu nog niet, maar als er nog spannende dingen zouden gebeuren, kan ik die altijd nog met jullie delen als ik mijn bevallingsverhaal of het maandoverzicht schrijf. Vandaag dus een terugblik op het derde trimester en hoe het nu met mij (en de baby) gaat.
Een paar dagen voor de jaarwisseling ging ik het derde trimester in. Ik vond dat (net als bij mijn eerste zwangerschap) wel een fijne mijlpaal. Vanaf dat moment heeft de baby iedere dag betere kansen om te overleven. Natuurlijk is een vroeggeboorte niet ideaal, maar met al die harde buiken en de stress in mijn hoofd was ik daar zo bang voor. Inmiddels weet ik natuurlijk dat ook deze baby lang genoeg is blijven zitten, maar op dat moment vond ik het allemaal nog doodeng. Ik zat ook totaal niet lekker in mijn vel en vond het erg moeilijk om me aan het baby’tje in mijn buik te hechten. Ik kan gelukkig wel zeggen dat dit inmiddels een stuk beter is. Met elke week die voorbij ging, werd ik minder onzeker en voelde ik me weer een stukje beter. Inmiddels kan ik écht niet meer wachten om mijn tweede kindje in mijn armen te houden. Ik heb mijn angst op de meeste dagen onder controle.
Ook deze zwangerschap stelde de verloskundige voor om een aantal groei echo’s te laten maken. Op basis van mijn bmi zou het kindje te groot kunnen zijn en door mijn gastric bypass zou het kindje juist te klein kunnen blijven. Omdat ze het niet kunnen voorspellen, is het natuurlijk het verstandigst om het gewoon op te meten. Ik neem de metingen met een korreltje zout, maar het is nooit vervelend om even naar onze kleine te kijken. De echo’s zagen er gewoon goed uit en ik kreeg ook nog een prachtige 3D foto van het gezichtje van onze baby.
Tot nu toe gaat alles super goed met de baby, maar net als mijn eerste zwangerschap heb ik weer last van de nodige kwaaltjes. Het ene kwaaltje heftiger dan het andere, maar ze zijn wel aanwezig. Zo ben ik bijvoorbeeld weer vaak misselijk of heb ik geen eetlust. De baby ligt redelijk hoog in mijn buik deze keer en daardoor zit ik vaak na twee happen alweer vol, om vervolgens een uur later weer trek te krijgen. Ik moet dus goed opletten dat ik vaker eet en dan ook echt kleine porties, want anders komt mijn maaltijd er met dezelfde vaart weer uit. Dit is soms best lastig, want niet eten gaat gewoon ten koste van je energie. Ze zeggen ook altijd dat de baby wel pakt wat hij nodig heeft, maar wat nou als ik het echt niet binnen krijg? Ik kom namelijk ook weer eens ijzer en vitamine D tekort. Wat er niet is, kan hij natuurlijk ook niet van me pakken. Al met al voel ik me vaak moe en flauw en het zorgt voor veel hoofdpijn.
De moeheid wordt niet echt beter als je slecht slaapt. Omdat ik door de harde buiken slecht kon slapen, ben ik een aantal weken geleden een nacht in het ziekenhuis opgenomen om te kunnen bijtanken. Ondanks de sedatie deed ik ook daar geen oog dicht. Nu konden ze wel goed de harde buiken registreren, dat scheelde dan weer. Het was alleen geen oplossing voor mij en ook erg lastig te regelen met Marcel, dus ik heb ervoor gekozen om dit niet te herhalen en gewoon te proberen thuis zoveel mogelijk rust te krijgen.
Hoewel ik de verloskundige voor mijn gevoel minder vaak gebeld heb, ben ik wel al een paar keer in het ziekenhuis geweest voor een extra controle en een CTG. Mijn bloeddruk was een tijdje wat hoger en ik had eiwitten in mijn urine, waardoor gedacht werd aan (beginnende) zwangerschapsvergiftiging. Hoe dit nu precies zit en of ze het ook al pre-eclampsie noemen in mijn geval weet ik niet, maar ik bleef in ieder geval onder een bepaalde waarde waardoor ik niet opgenomen hoefde te worden. Vorige week waren de controles opeens een stuk beter en was mijn bloeddruk weer gedaald. Ik heb geen idee of dat zo blijft. Ze houden me goed in de gaten en we zijn er bijna, dus ik hoop dat we een opname echt kunnen voorkomen. Ik wil ook niet steeds weg zijn, omdat Marcel zijn moeder ook nodig heeft. Ook als ik weinig kan, vindt hij het vast fijner om me thuis te hebben dan in het ziekenhuis.
Tijdens het tweede trimester en het begin van het derde trimester zat ik aanzienlijk slechter in mijn vel dan anders. Omdat ik me niet teveel durfde te hechten aan de baby, geloofde ik er ook niet altijd in dat hij er echt zou komen. Hierdoor had ik ook moeite met het beginnen aan de babykamer. Er was wel even wat hulp voor nodig om echt te beginnen aan deze klus. Toen we eenmaal bezig waren, werd het ook wel leuker. Opeens sloeg dit ook helemaal om en wilde ik zo snel mogelijk alles af hebben, waarschijnlijk tot grote frustratie van Pel. We zijn veel later klaar dan bij Marcel, maar inmiddels kunnen we wel zeggen dat het kamertje ver genoeg af is en ook onze eigen slaapkamer is er klaar voor. Ik zal binnenkort nog eens goede foto’s maken van de babykamer zodat ik deze aan jullie kan laten zien, voor nu moeten jullie het even doen met een sneak preview!
De nesteldrang is nu dus ook wel toegeslagen en hoewel mijn dikke buik zo’n beetje overal bij in de weg zit, wil ik nog een heleboel dingen doen. Ook heb ik Pel een lijstje gegeven met klusjes die ik graag af wil hebben. Hij was de afgelopen weken dus druk bezig met kastjes in elkaar timmeren, lampen ophangen en andere klussen. Er staan nog zat schoonmaak- en opruimklussen op mijn to-do-lijstje en ik hoop dat we er nog zo veel mogelijk kunnen doen voordat de bevalling begint. Anderzijds ben ik zo klaar met zwanger zijn dat die baby van mij wel mag komen. Lekker tegenstrijdig he? Dat zullen de zwangerschapshormonen wel zijn.
Nog 11 nachtjes slapen tot mijn uitgerekende datum en ik ben nog steeds erg benieuwd of de baby voor die tijd komt of (net zoals zijn broer) langer blijft zitten. Mijn buik is alweer flink aan het rommelen, maar dit was bij Marcel ook het geval en ik weet dus dat het niet altijd iets zegt. De harde buiken worden inmiddels vaker afgewisseld door echte oefenweeën waarvan het afwachten is of het dan door zal zetten, maar tot nu toe nemen ze ook steeds weer af. We wachten dus rustig af wanneer het zover is en ik zal jullie op de hoogte houden!
Geef een reactie