Help mijn dreumes heeft een driftbui

Een aantal weken geleden las ik ergens een artikel over peuters en hun welbekende driftbuien. Een moeder was met haar peuter naar de eerste hulp gereden, omdat ze dacht dat hij/zij iets mankeerde. Ik moest lachen. Je ziet als moeder wel dat je kind huilt en driftig is? Nou, sinds vandaag kijk ik daar anders tegenaan. 

Het begon hier tijdens het avondeten. Ik zette de kleine man in zijn stoel en gaf hem zijn bordje en een vork. Meestal roept hij dan enthousiast “Happie!” en valt aan. Nu keek hij van mij naar het bord en zette uit het niets een enorme keel op. Hij zat te krijsen, werd rood en de tranen stroomden over zijn wangen. Er ging een knop om en niets was nog goed. Eten niet, knuffelen niet en zitten ook al niet. Ik had echt even geen idee wat me overkwam. Hij had ’s middags niet geslapen, maar dit was niet de reactie die ik zou verwachten als hij moet eten. Had hij soms ergens pijn? 

Ik nam hem op schoot (ondanks zijn geworstel) en vroeg Pel om een flesje warme melk in de hoop dat dit Marcel zou kalmeren. Het hielp even. Hij dronk de fles leeg, maar daarna begon hij weer. Ondertussen had ik een deel van mijn eigen eten naar binnen geschoven. Ik dacht dat hij misschien moe zou zijn en nam hem mee naar mijn slaapkamer. Even knuffelen op bed. Misschien zou hij dan weer rustig worden of zelfs in slaap vallen? Ik ging liggen en Marcel duwde me weg. Hij sprong van het bed en ging in een hoek van de kamer staan. Zijn handjes stak hij naar me uit. Ik liep erheen, pakte hem op en ging weer zitten. Nee, dat wilde meneer niet. Hij stond weer op en ging in de hoek staan krijsen. Weer met die armen omhoog. Het drong tot me door. Hij heeft een driftbui. Ik mag hem niet oppakken, hij wil wel dat ik het doe en toch ook weer niet. ‘Kom maar naar mama toe dan, dan pak ik je op.’ In plaats daarvan rende Marcel het hele huis door. Die laatste paar stappen richting mama wilde hij niet zetten. Ik had inmiddels besloten dat ik hem niet op ging pakken. Dat wilde hij namelijk ook niet.

Wat er nu uiteindelijk mis was, weet ik niet. Na een tijdje kwam hij toch maar bij me zitten en snikte nog een tijdje door. Ik heb zijn schoentjes en jasje aangetrokken en ben nog even een stukje gaan wandelen met hem. Dat leek te helpen. Hij was weer kalm en kon weer lachen. Mijn kind was weer terug. Rond bedtijd heeft hij iets langer en harder gehuild dan anders, maar verder lijkt de bui weer gezakt. 

Ik weet nu wel dat zo’n driftbui echt uit het niets op komt zetten en dat je als ouders echt niet weet wat er nu precies mis is. Ik ben gewend dat Marcel duidelijk met ons communiceert of dat in ieder geval probeert. Nu was er het ene moment niets aan de hand en het volgende moment was alles anders. Dat was even schrikken. Gelukkig is het nu weer achter de rug. Het zal alleen niet de laatste keer zijn. Onze dreumes komt blijkbaar langzaam in de peuterpuberteit en dat hoort er gewoon bij.