Ik schrok vanmorgen wakker en zag op mijn wekker dat het kwart over zes was. Ergens bonkte er iemand op de muur of op iets anders. Ik hoorde een stem roepen. “Help me, help me, help me, help me!” Er klonk gejank van een hondje. Daarna werd het weer stil. Dit herhaalde zich een paar keer. Eerst maakte ik H. wakker om te bevestigen dat ik het niet zelf verzon. Hij hoorde het ook en ik besloot op te staan en te kijken waar ik het geluid harder hoorde. Het leek niet van buiten te komen, dus ik trok snel een lange broek en schoenen aan, pakte een vest van de kapstok en liep naar buiten toe. In de portiek werd het me duidelijk dat het de buurvrouw van de begane grond was die om hulp riep.
Snel rende ik de trap af. Buiten gluurde ik even haar woonkamer in, maar ik kon haar niet zien. En dus belde ik de politie. Het voelde weer een beetje als een vreemde melding. “Mijn buurvrouw roept om hulp, maar ik weet niet wat er aan de hand is.” Ze kwamen toch. Ondertussen moest ik proberen contact te maken met de buurvrouw. Ik klopte op de voordeur en riep naar haar dat ik haar had gehoord en dat de politie eraan kwam. Hier werd ze rustiger van. Ik hoorde haar tegen de hond zeggen dat hij bij haar moest blijven en dat “ze” eraan kwamen. Zij was inmiddels rustiger, maar ik had met mijn geschreeuw naar haar wel weer een andere buurman wakker gemaakt. En dus werd het drukker in de gang.
De politie kwam. Ze wilden de voordeur in rammen, maar dat maakte vorige keer enorm veel lawaai. Ze besloten via de tuin van de buurman naar haar tuin te gaan om de achterdeur open te maken. En toen ze naar binnen waren gelopen, deden ze ook de voordeur open. Het bleek allemaal reuze mee te vallen. De buurvrouw was uit bed gevallen en ze kon zelf niet meer opstaan. Er kwam nog wel een ambulance langs om even te controleren of alles goed met haar ging, maar die namen haar niet mee. Wij konden weer rustig naar boven toe. Ondertussen verbaasde het me wel dat de rest van de flat hier gewoon doorheen geslapen was. Ze schreeuwde echt heel hard, want ik kon haar twee verdiepingen hoger zo goed horen dat ik er wakker van werd.
Ondanks dat ik vaak genoeg gezegd heb dat ik voor haar de ambulance niet zou bellen, heb ik dat toch gedaan. Iemand die om hulp schreeuwt, dat gaat echt door merg en been. Wie ben ik dan om haar te laten liggen? “Karma is a bitch,” heb ik vaak genoeg gezegd. We kunnen wel ruzie met haar maken over de post en haar blaffende hondje, maar aan het einde van de dag is het toch ook gewoon de buurvrouw. Ze hoort hier misschien niet meer thuis en ze is altijd boos op iedereen, maar ze is wel een mens. Nu is alles weer rustig, maar ik vraag me wel af hoe lang dit nog door kan gaan. Het is de derde keer in een jaar tijd dat we hulpdiensten hebben moeten inschakelen om bij haar de deur te forceren. Ze kan eigenlijk niet meer goed alleen wonen. Hoe lang zal het duren voordat haar familie dat gaat inzien? En hoe lang zal het daarna nog duren voordat er ook daadwerkelijk plek voor haar is in een verzorgingstehuis? Ze is misschien nog te goed om daar echt heen te moeten, maar helemaal alleen wonen lukt haar ook niet meer. Ik hoop in ieder geval wel dat als ik straks in de 80 ben, dat iemand er wat aan doet als ik er zo bij loop en te eigenwijs ben om hulp in te schakelen.
Sandra
Eigenlijk zouden ze haar moeten verhuizen naar een aanleunwoning of naar een woning waar de nodige hulpvoorzieningen altijd aanwezig zijn en waarmee ze via een intercom of iets dergelijks in contact kan komen met een thuiszorginstelling.
Dit soort woningen zijn hier namelijk wel. Geen idee of dat bij jullie ook is.
Toch goed dat je hulp hebt geboden.
Roxanne
Ze moet het alleen wel zelf willen he? Zolang ze nog goed lijkt qua verstand dan kun je iemand niet zomaar dwingen om te verhuizen…
Lnnk
Lastige situaties zijn dit. Je kunt iemand niet verplichten.. maar wanneer is het genoeg?
Caroline
Wel goed dat jullie geholpen hebben, ondanks de onenigheden.
Maar ik ben het met je eens dat in dit geval beter in een aanleunwoning terecht zou kunnen..
Liefs
Stéphanie
Wat goed dat je wel gebeld hebt! Wel een lastige situatie. Heeft ze geen familieleden met wie je dit kunt bespreken? Zij kunnen misschien wat dwingender zijn als het gaat om verhuizen.
Lauradenkt
Dat snap ik wel dat je niet niks kan doen als iemand om hulp vraagt, goed dat je gebeld hebt.
HansDeZwans
Zij mag blij zijn met zo een behulpzame buurjuffrouw.
Rianne
Jeetje wat erg.. zo zou ik inderdaad ook niet willen wonen. Er zijn geloof ik wel van die knoppen die ze dan zou kunnen indrukken en dan komen er mensen kijken, maar hoe dit precies gaat weet ik niet zo goed. Hebben jullie ooit al wel eens met familie van haar gesproken? want wie licht de familie in als zoiets gebeurd? Doet de politie dit of verwachten ze dat de vrouw zelf iets tegen de familie zegt.
Roxanne
Ik ben er inmiddels achter gekomen dat de kinderen van de buurvrouw ook geen sleutel hebben dus zij deelt deze echt met niemand? Dat is wel heel erg! Met die familie valt overigens ook niet echt te praten, dat zijn niet echt gezellige mensen… (lees: hoog tokkie gehalte) Ik heb wel de woningbouw ingelicht en die gingen kijken of ze wat konden doen… die kennen haar situatie en haar familie.
Ise
Wat een verhaal. Goed dat je toch heb geholpen!