Ik wilde helemaal niet op de foto

Lange tijd vond ik het niet leuk als er foto’s van mij genomen werden. Terwijl ik vorige week op zoek was naar oude foto’s, werd dit me wel weer duidelijk. Ik was absoluut niet tevreden met hoe ik eruit zag en zat ook nog eens niet lekker in mijn vel. Dat kon je goed zien. Ik lachte niet (echt) en ik keek of een beetje boos/chagrijnig of juist verlegen en teruggetrokken. Als ik mezelf dan achteraf terug zag op de foto, vond ik dat helemaal niet leuk. Misschien was het confronterend om te zien. Een foto legt dingen tenslotte vast zoals ze zijn en niet zoals jij ze wil zien. Ik heb toch het idee dat ik anders in de spiegel kijk dan naar een foto. Ik wilde me heus wel goed voelen en iets doen aan mijn gewicht en conditie. Ik was alleen nog niet zo ver om het ook te doen. Dat is nu anders.

Inmiddels ben ik veertig kilo afgevallen. Ik ben nog steeds geen slanke den, maar ik voel me anders. Ik voel me goed, ik ben blij met wat ik nu al bereikt heb en ik sta heel anders in het leven dan een jaar of acht geleden. Dat merk ik aan allerlei dingen, maar ik zie het ook aan mezelf op foto’s. Ik lach weer op de foto (met tanden!) en ik vind het minder erg om er helemaal op te staan. Ik ben namelijk wie ik ben en ik weet waar ik vandaan kom. Dat is zoveel fijner. Als ik wel een keer onzeker ben over mijn buikje, houd ik gewoon mijn kind vast en dan ziet niemand dat.

Natuurlijk zie ik nog steeds wel dat ik eigenlijk nog wat af wil vallen, maar voor de rest zie ik gewoon een vrolijke dame. Ik ben heel blij dat mijn zelfbeeld zo veranderd is. Dat maakt het leven veel leuker en vooral ook een stuk makkelijker. Die foto’s van toen daar kijk ik liever niet meer naar. Die gebruik ik lekker om te vergelijken met hoe alles nu is en verder laat ik dat boek lekker dicht.

Hoe is dat bij jou? Ben jij tevreden met jezelf of zijn er ook dingen die je extra opvallen als je (helemaal) op de foto staat?