Haken is hip

Haken is helemaal hip, of zo lijkt het tenminste. Steeds meer mensen zijn er mee bezig en het ziet er allemaal zo makkelijk uit. Leren haken, dat heb ik echt al jaren op mijn wishlist staan. Een paar jaar geleden kocht ik al een keer een paar bollen wol en twee haaknaalden. Samen met mijn moeder begon ik eraan. Helaas lukte het me toen niet. Ik smeet de bol wol weer terug in de la en daar bleef die ook liggen. Ik kan me prima ergens in vast bijten, maar als het om creatieve dingen gaat, lukt het me niet altijd. Ik ben zo perfectionistisch en als het dan niet lukt, geef ik het te snel op. Toch bleef het kriebelen. Hoe kan haken mij nou zo frustreren als het er zo ontspannend uit ziet bij anderen?

Toen Marieke een workshop ging plannen bij haar thuis, wilde ik graag mee doen. Misschien zou het me wel lukken als iemand anders het me eens uit zou leggen. Anders zou het sowieso wel gezellig worden, dus dan was er ook geen man overboord. Ik kocht een blauwe bol wol en toen was het afwachten tot het zover was.

Zaterdag was het zo ver. We reden naar het huis van Marieke toe, waar we met zes dames een col zouden gaan haken. De workshop werd gegeven door Marjolein van het Haakatelier. Al snel merkte ik dat ik toch nog wel iets had onthouden van mijn eerste poging. ‘Lossen’ haken lukte me nog wel. Vol goede moed begon ik aan mijn col. Het mooie van een groep is dat je elkaar kunt aanmoedigen. Ook geef je het minder snel op als het even niet lukt. Dus zo’n workshop was echt een goed idee. Na de ‘lossen’ kwamen de ‘stokjes’ aan de beurt. Ook dat lukte wel aardig. Ik kreeg de smaak te pakken.

Helaas liep het thuis meteen weer in de soep. ’s Avonds wilde ik nog even verder gaan en het leek wel alsof ik een blackout had. Het ging niet meer. Ik haalde het hele ding weer uit en wilde opnieuw beginnen, maar toen dat niet lukte, legde ik het meteen weer weg. Ik was er klaar mee. Of toch niet? Ik besloot het eens anders aan te pakken. We zouden zondagmiddag naar mijn moeder gaan en aangezien die ook kan haken, kon die me vast wel weer op weg helpen. En dat was zo. Ik nam mijn bol en haaknaald mee en begon opnieuw. Mijn moeder zou me helpen als ik vast zou lopen. Eigenlijk heb ik maar één vraag gesteld en verder lukte het me gewoon zelf weer. Ik haakte door tot ik hoofdpijn had en legde het toen even weg. ’s Avonds pakte ik de draad weer af en ik haakte door tot de wol op was.

Ik ben trots op mezelf dat ik het heb afgemaakt. En dat ik niet gestopt ben, ondanks dat het er misschien niet perfect uit ziet. Nee, ik vind het eindresultaat verre van perfect. Alleen gaf dat nu juist inspiratie. Op deze manier lukte het me niet om het netjes te doen, maar ik bedacht meteen hoe ik het óók aan zou kunnen pakken. Het plan is dus om een nieuwe bol wol te gaan scoren en te proberen of ik het ook anders kan doen. Het lijkt er dus op dat ik de smaak te pakken heb. Voor hoe lang weet ik niet, maar ik kan nu in ieder geval zeggen dat ik het écht geprobeerd heb.