Groei echo #3 en een nachtje logeren

Op maandag mochten we langskomen voor de derde groei echo en de (inmiddels) wekelijkse controle bij de verloskundige. De echo ging vlot. We hadden deze keer een ervaren echoscopiste en binnen een paar minuten had ze alles opgemeten wat ze wilde. Daarnaast liet ze nog eventjes aan ons zien hoe het met ons mannetje ging. Hij heeft op dit moment haartjes en dat kon je ook goed zien op de echo. Alles is in elk geval weer goed met de baby. Qua groei volgt hij netjes zijn eigen lijntje en dat valt prima binnen het gemiddelde. Hij woog bijna 2400 gram. Ook zag ze dat hij in verhouding lange benen heeft. Dat heeft hij dan van mij. Ik vind het zo grappig om steeds meer over hem te weten te komen. Wat dat betreft ben ik er ook écht wel klaar voor om hem te ‘ontmoeten’ en te zien hoe hij verder is.

Na de echo mocht ik zelf nog op controle. De bloeddruk was prima en verder hadden we weer zoveel te bespreken dat ik eigenlijk nog niet alles gevraagd heb. Dat kwam omdat er eigenlijk maar één ding echt voorop stond: Mijn vermoeidheid. Ik kan echt al weken niet meer goed slapen. Niet vreemd als je niet lekker ligt en normaal gesproken al geen goede slaper bent. Het was voor mij niet echt een verrassing. Ik krijg er alleen wel allerlei kwaaltjes bij die wat mij betreft aan de vermoeidheid te wijten zijn, zoals traanogen, hoofdpijn en misselijkheid in de avond. Ik hoopte dus dat de verloskundige een geniaal plan kon bedenken om hier iets aan te doen. Het plan begon met twee pilletjes voor de nacht. Ze wilde even proberen of ik daar wel mee in slaap viel. Anders zouden we de week erna weer verder zien.

Vol goede moed nam ik om half elf ’s avonds mijn eerste pil in, deed het licht uit en ging liggen. Ik werd wel wat suf van de medicatie, maar in slaap vallen lukte me helaas niet. Om drie uur viel ik uiteindelijk in slaap en om vijf uur was ik klaar wakker. Dinsdag probeerde ik het weer. Ik ging om tien uur naar bed toe en deed weer een poging. Ik was twee uur lang een beetje suffig en rustig, mijn hoofd voelde zwaar aan en ik voelde me heel moe, maar wederom viel ik niet in slaap. Rond twaalf uur werd ik zelfs weer helemaal wakker. Ik sliep dus weer nauwelijks. Nu waren de pillen op en had ik alsnog niet geslapen. Ik ging met mezelf in gesprek. Wilde ik wachten tot de volgende afspraak maandag? Eigenlijk niet, want het gaat nu al niet lekker en het wordt elke dag erger. Dat is ook niet echt goed voor mijn humeur. Dus in plaats daarvan belde ik de poli verloskunde op om te laten weten dat het alsnog niets geworden was met de medicatie en of ze alvast na konden denken over zwaarder geschut. Binnen tien minuten werd ik terug gebeld dat er die nacht al een plekje vrij was op de afdeling voor een opname. Dan konden ze me zwaardere medicatie toedienen en zowel mij als de baby goed in de gaten blijven houden. Dat klonk goed. Dus ik pakte een tas in en de rest van de dag was het afwachten tot het zover was. In de hoop dat ik daar wel in slaap zou kunnen vallen.

Zenuwachtig kwam ik binnen in het ziekenhuis. Ik moest eerst langs de tweede verdieping, omdat ze voor het slapen een hartfilmpje wilden maken van de baby. Dat ging niet helemaal lekker. De computer wilde niet koppelen en toen ze dan eindelijk besloten om hem op papier te laten mee lopen, draaide de baby zich lekker even om zijn as en konden ze opnieuw alles aansluiten. In totaal duurde het anderhalf uur om een half uurtje op papier te krijgen. Daarna werd ik naar boven gebracht om te gaan slapen. Ik deed snel mijn pyjama aan, kreeg een prik in mijn been en toen mocht ik gaan slapen. De eerste twee uur voelde ik me wel heel moe en zwaar worden, maar durfde ik niet goed toe te geven aan de slaap. Daarna ben ik in slaap gevallen. Ik was ’s nachts even wakker, maar kon daarna ook weer gewoon doorslapen. Om acht uur werd ik wakker gemaakt voor het ontbijt, dat was best apart.

Nu ik weer thuis ben, voel ik me nog steeds moe. Het is net alsof alle moeheid er nu pas uit komt, nu ik weer kon toegeven aan mijn slaap. Vanmiddag heb ik nog zes uur liggen slapen en ik ben nu alweer op. Hopelijk kan ik nog een nachtje lekker slapen. Het is in elk geval sterk spul wat ze gebruiken. Dat is een ding wat zeker is.

Ik realiseerde me net dat het vandaag alweer 16 juli is. Dat betekent dat het nog precies een maand is tot aan mijn uitgerekende datum. Ik ben zo benieuwd of ik dat ga halen en of we er overheen gaan. Voor nu kan ik enkel afwachten.