Grijze wolken in mijn hoofd

Vandaag zit er een verhaal in mijn vingers dat ik graag wil delen, maar tegelijkertijd vind ik het doodeng om dit te delen. Ik schrijf vaker persoonlijke verhalen, maar meestal spelen die in het verleden. Dit is nu en dat is vreselijk spannend en eng. Het is ook één van de redenen dat ik momenteel minder deel op mijn blog. Ik weet dat er soms mensen meelezen die dicht bij me staan en ik zou hen dan ook willen vragen mijn verhaal wel te lezen als ze dat willen, maar met een open mind, omdat ik dit wel graag van me af wil schrijven.

Morgen ben ik 24 weken zwanger. Ik ben over de helft en deze zwangerschap gaat goed. Het kleintje dat in mijn buik groeit wordt keer op keer goed gekeurd en het gevaar voor een miskraam is geweken. Natuurlijk heb je nooit 100% garantie op een goede afloop, maar op dit moment ziet alles er goed uit. Met mij gaat het soms wat minder lekker. Mijn vitaminen zijn niet goed op orde. Ik ben af en toe opeens weer dagen misselijk, voel me heel erg moe en ik heb heel weinig energie en concentratie om dingen te doen. Dat is best vervelend, maar op zich niet het ergste wat je kan overkomen op het gebied van zwangerschapskwaaltjes. Ik weet dat het over gaat en dat scheelt op zich. Sinds een paar weken heb ik veel last van harde buiken en soms ook al van wat oefenweeën. Helaas wat vroeg, dat vonden de verloskundigen ook, maar zolang deze weeën niet voor ontsluiting zorgen, kunnen ze er ook weinig aan doen. Ik moet genoeg rust nemen, maar dat deed ik al. Lichamelijk gaat het dus relatief goed met me, ook al vind ik het zwanger zijn wel heel zwaar. Dit herken ik wel van de eerste keer en ergens was ik er ook wel op voorbereid.

Toch betekent dit niet dat ik niet bang ben. Veel van deze angstige gedachten horen er wel een beetje bij, maar sommige zijn misschien niet erg realistisch. Ik ben totaal niet vrolijk en ik geniet helemaal niet van deze zwangerschap. Sterker nog, ik voel me niet zwanger. Huh? Ja, dat is best raar. Lichamelijk voel ik me wel zwanger. Dat kan ook niet anders, want er groeit een klein mannetje in mijn buik en ik voel hem elke dag bewegen. Mijn buik groeit erg snel en dus kan ik niet ontkennen dat ik wel degelijk zwanger ben. In mijn hoofd voelt het anders. Ik voel een bepaalde afstand tussen mij en onze baby. Het is ergens net alsof ik bang ben om me aan hem te hechten, alsof ik nog steeds het gevoel heb dat ik hem niet mag houden. Of misschien hem wel, maar hoe zit het dan met ons vorige kindje? Dat kindje dat we niet mochten houden, waar we met 9 weken zwangerschap alweer afscheid van moesten nemen. Hoewel ik het gevoel had dat ik mijn miskraam een plekje had gegeven, merk ik nu dat dit niet altijd zo is. Het verdriet is er nog en ik denk er nog bijna iedere dag aan. Ik had nu een baby in mijn handen kunnen hebben. Ja, er groeit nu een ander kindje in mijn buik en daar ben ik echt wel blij mee, maar het kan de leegte van dat wat er niet is nooit helemaal vervangen.

Tot nu toe probeerde ik vooral door te gaan. Uitrusten wanneer het kan, doorgaan wanneer het moet. Het zijn maar negen maanden, dus dat zou ik wel eventjes gaan doen. Niet dus. Ik merk dat het me opbreekt, dat ik dit zo niet langer kan. Vanmorgen nam ik daarom een besluit. Ik moet aan de bel trekken, het moet anders. Hoeveel taken andere mensen ook van me over zullen nemen, hoeveel ik ook slaap, ik blijf op een grijze wolk hangen en dat niet goed voor zowel mezelf als de baby. Sterker nog, het zou wel eens de reden kunnen zijn dat mijn lijf nu al met weeën en harde buiken aan het gooien is. Het kan de reden zijn dat ik pijn heb. Het is zeker de reden voor alle onrust in mijn hoofd en lijf. De gedachten die ik heb zijn niet zo normaal als ik graag zou willen en ik voel me eigenlijk veel meer depressief dan zwanger. Dat laatste zorgt voor nog meer onrust. Potverdorie, ik ben nu toch zwanger, we krijgen toch een gezond kindje? Ik zou blij moeten zijn. Daar is dat woord weer: Moeten. Ik wil graag blij zijn, ik zou me graag beter voelen. Ik veroordeel mezelf. Ik ken zoveel wensmama’s. Zij zouden willen dat ze in mijn schoenen stonden: 24 weken zwanger van een gezonde jongen, dat is voor hen een droom, een wens. Voor mij is het werkelijkheid. Waarom voel ik me dan zo? Waarom lukt het mij niet om hiervan te genieten?

Misschien is het waarom wel niet het belangrijkste. Het is wel belangrijk om het vol te houden tot maart. Ik wil tot die tijd ook gewoon een leuke moeder zijn voor Marcel en zorgen voor zowel mezelf als Baby Pluis. Daarom moet er ook iets gebeuren. Vanmiddag had ik een afspraak met de verloskundige om mijn vitaminewaarden te bespreken. Toen heb ik ook een eerste stap gezet. Ik heb haar verteld toe ik me écht voel en dat het eigenlijk totaal niet lekker met me gaat, niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal. Riep ik eerder wel eens dat ik me niet serieus genomen voelde met mijn lichamelijke klachten, nu gingen alle alarmbellen af. Mijn vermoeden werd bevestigd, ook zij denkt aan een prenatale depressie. Wat een heftige woorden. Ze plande een extra afspraak in voor volgende week en wil gaan kijken wat we hieraan kunnen doen. Tegelijkertijd vroeg ze of ik het wel zou redden tot die tijd en drukte ze me op het hart dat ik dag en nacht mag bellen als ik me angstig voel of het gevoel heb dat ik het niet meer alleen kan.

En nu? Voor het eerst in weken stroomden de tranen over mijn wangen. Ik heb al mijn emoties proberen te onderdrukken, omdat ik sterk wilde blijven. Nu weet ik weer dat sterk zijn soms ook betekent dat je om hulp vraagt, omdat je het niet allemaal alleen hoeft te doen. De realisatie dat er meer speelt dan gewoon ‘zwanger zijn’ zorgt ook voor een heleboel inzichten. De puzzelstukjes vallen weer langzaam op zijn plek. Ik kan hopelijk weer opkrabbelen en ook deze zwangerschap goed afsluiten: Met een mooi kindje in mijn armen. En wie weet is er dan zelfs ruimte voor een kleine babyblauwe wolk in mijn kraamweek. Ik herinner me namelijk nog heel goed dat mijn vorige zwangerschap ook niet altijd leuk was, maar zodra Marcel er was, was alles goed en was er eigenlijk alleen nog maar liefde. Ik weet niet of het eerlijk is naar mezelf toe, maar ik ga er wel op hopen. Nu nog een plan om de tijd door te komen, want hoewel de tijd vliegt, klinkt eind maart ook nog best ver weg.