Geschrokken

Sinds januari deel ik af en toe wat verhalen met jullie over mijn zwangerschap. Dit zijn meestal updates na een controle of echo, maar af en toe ook de vrolijke verhalen over de babykamer of kinderboeken. Uiteraard heb ik ook af en toe last van kwaaltjes, twijfels en onzekerheden, maar ik merk dat ik daar dan liever niet over schrijf. De nare dingen houd ik liever voor mezelf. Toch is het soms fijn om dingen wél te delen met anderen.

Deze week was best heftig qua emoties. Het overlijden van opa ging me niet in de koude kleren zitten, maar ook bij H. in de familie was er sprake van een overlijden en dus van nog meer emoties. Zoals altijd ging ik gewoon door op de automatische piloot. Ik ging op controle voor de baby, ging bij oma langs toen haar familie uit Volendam er was (en maakte de fout om me te storten op het zetten van koffie en thee en het smeren van broodjes) en ik ging winkelen met mijn moeder. Normaal gesproken werkt bezig blijven best goed bij mij. Het lastige is dat mijn zwangere lichaam het daar niet altijd mee eens was. Dus nog voor de crematie voor de deur stond, was ik al helemaal op.

Woensdag hadden we de crematie van opa. Wij waren veels te vroeg bij mijn oma, maar we waren duidelijk niet de enigen die hadden bedacht dat het fijn was om er wat vroeger te zijn. Met te weinig stoelen en veel oudere mensen vond ik het logisch om te blijven staan, ondanks dat me telkens gezegd werd dat ik moest gaan zitten. Dat zitten zou ik de rest van de dag wel doen. Dat deed ik dan ook echt en ik dacht dat het wel goed ging. Veel mensen vroeg me naar de zwangerschap en ik had het eigenlijk meer over de baby dan over opa. Toch merkte ik na de plechtigheid, de koffie en het etentje met de hele familie dat ik zowel mentaal als fysiek helemaal op was. Ik had enorm veel last van buikpijn en harde buiken en mijn hoofd tolde helemaal. Thuis rolde ik mijn bed in en helaas sliep ik veel te weinig. De pijn leek me wel passend bij de drukke en stressvolle week, dus ik maakte me eigenlijk nog geen zorgen.

Donderdagmorgen had ik nog steeds veel spanning in mijn buik. De kleine bewoog nog prima, dus daar maakte ik me geen zorgen over, maar toch voelde het ook niet goed. Ik belde de verloskundige in het WKZ en zij wilde toch wel graag dat ik even langs zou komen. Ik mocht een uur aan de CTG komen liggen en daarna had ik een gesprek met een arts. Met de baby ging, zoals gewoonlijk, alles goed. Het hartfilmpje was mooi en de arts maakte ook nog een echo om me te laten zien dat het echt goed ging daar binnen. De kleine lag heerlijk te smakken en spelen in mijn buik. Toch altijd wel fijn om te zien. Ik was ook echt rustiger geworden van het geluid van zijn hartslag.

Met mij ging het echter niet goed. De tranen kwamen los. Alle emoties van de hele week kwamen in één keer naar buiten. Ik had veel te veel gedaan en te weinig voor mezelf gezorgd. Dat kan gewoon écht niet meer. Niet nu ik zwanger ben, maar ook niet als de kleine er straks is. Hij heeft zijn moeder nodig en ik moet er dus voor zorgen dat ik er ook daadwerkelijk voor hem kan zijn. Ondertussen loop ik mezelf nog altijd keihard voorbij. Dat begin ik ook echt te voelen aan mijn lichaam.

Ik kreeg dus een flinke waarschuwing vandaag. Niet alleen moest ik wat afspraken af gaan zeggen (kan ik dan écht niet naar zwangerschapsgym vanavond?), maar de arts schreef me een recept voor van Netflix, een pot thee en een warme kruik. Kortom: Rust. Dat is al zo vaak tegen me gezegd en elke keer denk ik dat ik best rustig aan doe, maar dan is het toch niet genoeg. En het is ook niet genoeg. Deze keer voegde ze er echter aan toe dat de stress in mijn lichaam ervoor kan zorgen dat de bevalling al op gang komt en dat mijn baby te vroeg geboren wordt. Dat wil ik helemaal niet. Natuurlijk kun je niet plannen wanneer de baby komt, maar als hij het straks extra moeilijk krijgt, omdat ik me niet aan de adviezen van het ziekenhuis heb gehouden, dan ga ik me vreselijk schuldig voelen. Ik moet dus een manier gaan vinden om het ook écht rustig aan te gaan doen, zodat de baby de kans krijgt om nog even door te groeien in mijn buik.

Hoe dan? Ik weet het nog niet. Vandaag reed ik naar huis vanaf het ziekenhuis en ik heb eigenlijk de rest van de dag op bed doorgebracht met mijn boek en mijn iPhone bij de hand. Ik voelde me eigenlijk niet eens fit genoeg om thee te zetten en een serie te kijken. Tegelijkertijd besef ik me maar al te goed dat ik gewoon geen rust in mijn kop heb en dat ik nog zoveel wil doen. Dus hoe ik mezelf even een paar dagen rustig ga houden, weet ik nog niet. Wel weet ik dat het gewoon moet en dat ik het zelf ook wil.