Mijn tijd komt nog wel

Hoe ouder ik word, hoe vaker ik afscheid moet nemen van mensen. Ik vind het maar niks en het liefst sta ik er niet teveel bij stil. Toch lukt dat niet altijd. Vorig jaar moest ik zelf afscheid nemen van mijn laatste opa. Deze week verloor Pel zijn opa en hadden we de eerste uitvaart van 2017. Hij heeft nu nog maar één oma. Toen we elkaar leerden kennen, hadden we er samen nog zes. Opeens lijkt het allemaal heel snel te gaan. In de afgelopen zeven jaar verloren we niet alleen vijf opa’s en oma’s, maar ook andere familieleden. Mensen die eigenlijk nog veel te jong waren om te gaan.

In zekere zin hebben Pel en ik niet veel te klagen. We hebben allebei onze ouders nog en we hebben onze grootouders bewust meegemaakt. Niet iedereen kan dat zeggen. Natuurlijk neemt dat niet weg dat het nooit leuk is om afscheid te nemen, maar ik heb in ieder geval nog mooie herinneringen om aan terug te denken. Het leven gaat door en het wordt me steeds meer duidelijk dat we steeds meer zullen verliezen naar mate we ouder worden. Dit wordt op allerlei manieren duidelijk. Vorig jaar wilde ik mijn vader graag helpen toen hij allerlei dingen moest regelen voor de uitvaart van mijn opa. Hij zei dat ik maar iets leuks moest gaan doen, omdat er vanzelf een tijd komt waarbij ik degene zal zijn die alles moet gaan regelen. Daar wil ik eigenlijk nog helemaal niet aan denken, maar hij heeft natuurlijk wel gelijk. Mijn tijd komt nog wel. Of ik dat nu wil of niet.

Voorlopig ben ik nog niet toe aan de volgende stap in het leven. Een leven zonder ouders of nog erger? Die ellende hoop ik voorlopig nog even niet mee te hoeven maken. Ook hoop ik dat Marcel nog heel lang mag genieten van zijn opa’s, oma’s, ooms, tantes en andere familieleden. En natuurlijk van ons als ouders. De dood is deze week dus een actueel thema in ons leven, maar nu de eerste uitvaart van 2017 achter de rug is, wil ik het liever weer achter me laten zo lang dat kan. Tot die tijd ga ik er vooral voor zorgen dat ik geniet van het leven en van de mensen om me heen. Zodat ik in ieder geval kan zeggen dat ik er alles uitgehaald heb en dat ik veel herinneringen heb gemaakt met de mensen om me heen.

Elke keer als er iets verdrietigs gebeurt, denk ik terug aan dat nummer dat steeds op de radio kwam toen ik mijn oma verloor: Treur niet (Ode aan het leven). Ik vind de tekst prachtig en de boodschap is geweldig! Daarom ook vandaag: Proost op het leven!