Fietsen is gevaarlijk

De afgelopen weken heb ik veel toegegeven aan mijn moeheid. Ik heb elk moment gepakt om bij te slapen of uit te rusten. Dat was ook wel nodig, want zo’n zwangerschap kost toch wel een boel energie. Nu het eerste trimester bijna achter de rug is, word ik langzaam weer actiever. Zo dacht ik dat het vanmorgen een goed idee was om op de fiets boodschappen te gaan doen met Marcel. Dat dacht ik ja, want hoewel ik al helemaal niet van fietsen houd, was het vandaag echt geen leuk ritje.

Om te beginnen ben ik al zo eigenwijs dat ik nog steeds geen stoeltje heb voor achterop de fiets, terwijl Marcel eigenlijk te groot wordt om voorop de fiets te zitten. Op zich ging dit op de heenweg prima. Het is wat behelpen met op en afstappen, maar het ging goed. Hij bleef ook netjes bij me, liep wat te keten in de Hema en op weg naar de Albert Heijn bedacht ik dat het handiger was om hem in de supermarkt in een winkelwagentje te zetten. Daar gooide hij steeds zijn regenlaarzen uit, maar die raapte ik weer op en legde ze in het wagentje. We deden wat boodschapjes en liepen daarna samen terug naar de fiets. Daar had ik hem al zitten, want mijn fiets was omgevallen. Het waaide dan ook wel heel hard. Ik stond dus een peuter vast te houden (die anders ergens achteraan rent en niet oplet) en ondertussen met een boodschappentas op mijn arm een fiets op te tillen. Het leven van een moeder gaat tenslotte niet altijd over rozen. Een minuut later zat Marcel weer op de fiets en liepen we richting de weg. Het begon te regen, maar dat hield ook meteen weer op. Gelukkig maar.

Daarna ging het mis. Marcel gooide weer zijn laarsjes uit en daar was ik klaar mee. Ik zette de fiets even op de stoep en stopte zijn laarzen in de tas. Het idee was om daarna op te stappen en naar huis te fietsen. Het idee ja, want de uitvoering was anders. Ik probeerde op te stappen, hoorde iemand roepen, verloor mijn evenwicht, keek toch om en… het volgende moment lag ik aan de andere kant van een muurtje, ongeveer een meter lager, op de grond. Mijn fiets was in de heg blijven hangen. De boodschappen lagen naast me op de grond en ik hoorde Marcel huilen. Tegelijkertijd stonden er drie mannen om ons heen. Twee van hen pakten Marcel en de fiets en de derde kwam bij mij kijken. Ik voelde een verschrikkelijke pijn in mijn linkerbeen, maar wilde weten hoe het met Marcel was. En met de baby. Zou ik de baby geen pijn gedaan hebben? Ik raakte een beetje in paniek, maar hoorde iemand zeggen dat ik moest proberen om me te concentreren op een buikademhaling. Langzaam kalmeerde ik. Marcel stopte met huilen. Hij mocht even mee naar binnen om wat te gaan drinken. Dat was goed. Ik mocht me ondertussen niet bewegen, want ze hadden me een flinke smak zien maken. De meneer naast me belde 112 en ik belde mijn vader, want die was het dichtst bij en ik wist niet goed wat ze anders met Marcel gingen doen. Ik moest weten dat het goed was met Marcel.

Binnen één minuut stond de ambulance op de stoep. Ik kreeg wat vragen en er werd wat aan mijn been getrokken. Ze konden een breuk niet uitsluiten en ik moest even mee om foto’s te maken. Wel mocht ik rechtop gaan zitten. Zo had ik ook wat meer overzicht. Ondertussen maakte ik me nog steeds druk over Marcel, de boodschappen en het feit dat mijn fiets niet op slot stond. Op dat moment kwam mijn vader aanrijden. Hij ontfermde zich over Marcel, mijn fiets en mijn tas. Ik gaf hem mijn huissleutels en liet me vervolgens naar het ziekenhuis brengen door de ambulance. Het zou wel goed komen. Een botbreuk zou niet echt ideaal zijn, omdat Pel twee weken naar Frankrijk moet voor zijn werk, maar dat zouden we dan wel oplossen. Ik moest eerst maar eens weten hoe het ervoor stond.

Het wachten op de SEH duurde eeuwig. Ze maakten foto’s van mijn onderbeen (en dat deed echt zoveel pijn!) en verzorgden de wond die er ook nog bleek te zitten. Uiteindelijk bleek dat ik zelf in orde was, op een flinke kneuzing na. Dat was al iets, maar ja, de baby? Daar hadden ze niet zoveel verstand van en daarom werd ik overgedragen aan de poli verloskunde. Die konden kijken hoe het er van binnen voor stond. Ik kreeg een echo. Toen ik zag dat het hartje nog klopte, viel er al een last van mijn schouders. De kleine leefde nog. Ze heeft het ukkie grondig nagekeken. De placenta was intact en zat goed vast. Verder zag ze ook geen bijzonderheden. Ook mocht ik een paar seconden luisteren naar het hartje van de baby. Wat is dat toch een prachtig geluid. Met twee echo foto’s verliet ik de poli verloskunde. Ik mocht naar huis.

Gelukkig hadden mijn vader en Marcel het ziekenhuis inmiddels bereikt en kon ik lekker met hen mee naar huis rijden. Met Marcel is alles goed. Hij was niet op de grond gevallen en dus vooral geschrokken. Hij vraagt nu af en toe of mama pijn heeft en zegt dan dat er een pleister op mama geplakt is. Ik verzeker hem ervan dat alles goed komt en dat het wel mee valt. Het mooiste moment van vandaag? Noemde Marcel de echo van vorige week nog ‘eten’, deze week vertelde hij me dat hij een baby zag op de echo foto. Ja, lieverd, dat is je kleine broertje of zusje! <3