Een onverwachte opname

Eigenlijk wilde ik dit weekend niet meer schrijven over mijn miskraam, maar ik kom jullie toch nog even ‘vervelen’ met een verhaal over mijn ziekenhuisleven. Ik werd dit weekend namelijk onverwachts opgenomen in het ziekenhuis. Het gebeurde op zaterdagmiddag. Ik stond bij mijn ouders op het balkon en voelde dat er iets niet lekker zat. De miskraam en het bloeden waren al op gang gekomen, maar het begon toch ernstige vormen aan te nemen. Ik verloor voor mijn gevoel teveel bloed tegelijk en ik besloot de huisartsenpost te bellen voor overleg. Ik mocht meteen langskomen.

Ik dacht niet echt na. We hadden Marcel net op bed gelegd, dus ik dacht dat ik het beste even alleen op en neer kon rijden. Het was vast niks. Pel zou thuis blijven. Bij de huisartsenpost was ik snel aan de beurt. De dokter was eigenlijk erg verbaasd dat ik alleen gekomen was. Ze was ook een beetje boos dat ik zelf was gaan rijden. Ik had wel flauw kunnen vallen. Daar heb ik zelf geen seconde bij stil gestaan. Ze was er in ieder geval snel over uit dat ik gezien moest worden door een gynaecoloog. Gelukkig zit de huisartsenpost in Utrecht in het Diakonessenhuis. Nou ja, gelukkig? De dienstdoende gynaecoloog vond het verhaal ernstig klinken en omdat ze geen opnamecapaciteit hadden, werd ik doorverwezen naar een ander ziekenhuis. Na wat telefoontjes hadden ze geregeld dat ik naar de gynaecoloog mocht van het UMC. Een klein detail: Deze mevrouw bevond zich op de verloskamers van het Wilhelmina Kinderziekenhuis.

Ondertussen belde ik Pel. Hij bracht Marcel bij mijn ouders en mijn vader bracht hem naar mij toe, zodat we samen door konden rijden naar het UMC. Het was heel apart om daar te zijn. Hier hoor je vooral te komen om een gezonde baby te krijgen en niet op deze manier. Ik werd nu in elk geval onderzocht en dat was fijn. Ze waren ook allemaal vreselijk lief. De onderzoeken waren redelijk pijnlijk. Ik zal jullie de details maar besparen. Leuk is anders. Aan het einde kreeg ik een echo om te kijken of mijn baarmoeder al leeg was. Helaas was dit niet het geval. Nu moesten ze gaan overleggen wat ze zouden gaan doen. Het bloedverlies was iets minder geworden en daarom besloten ze me eerst medicatie te geven. Dit zou ervoor moeten zorgen dat mijn lichaam het laatste restje weefsel zelf kwijt zou raken, wat natuurlijk wel de voorkeur had. Een voorwaarde daarvoor was wel dat ik moest blijven slapen in het ziekenhuis. Gelukkig werd ik niet opgenomen op de kraamafdeling, maar mocht ik naar de afdeling vroege zwangerschap in het andere gedeelte van het UMC. De gynaecoloog hield me nog een paar uur in de gaten en daarna kwamen de verpleegsters van de afdeling gynaecologie me ophalen om me van de verloskamers naar de zaal te brengen. We maakten een kleine detour via de verkoeverkamer zodat de anesthesist een infuus aan kon leggen (voor het geval dit ’s nachts nodig zou zijn.) Rond half 12 kwam ik op mijn kamer aan. Ik mocht nog wat eten en daarna was het tijd om te gaan slapen.

De nacht verliep redelijk. Het bloeden was minder geworden en ik had na een tijdje ook geen krampen meer in mijn buik. Zelf had ik daar geen goed gevoel bij, want ik had het idee dat dit betekende dat het weefsel dan nog altijd op zijn plek zat en daar wilden we het nu net niet hebben. Na een paar uurtjes slaap kwamen ze weer controles doen. Ik kreeg geen ontbijt op bed, omdat ik nuchter moest blijven. De arts kwam me halverwege de ochtend halen om weer een echo te maken. Mijn vermoeden werd bevestigd. De situatie was niet veranderd. Er waren nu twee opties. Ik kon of weer medicijnen krijgen en dan zouden we maandagochtend wederom beoordelen of die hun werk hadden gedaan. Optie twee was een curettage. Dit wilden ze eigenlijk voorkomen vanwege de complicaties die dit kan opleveren bij een volgende zwangerschap. Ik moet eerlijk bekennen dat mijn voorkeur toch naar optie twee uit ging, omdat ik het niet zag zitten om 24 uur af te moeten wachten om vervolgens geen stap verder te zijn. De arts ging het overleggen met de gynaecoloog.

Ik mocht op mijn kamer wachten tot hij terug kwam. Inmiddels was Pel ook weer in het ziekenhuis aangekomen, zodat hij me kon steunen en we eventueel samen een beslissing konden nemen. Ik vertelde hem de opties en hij was het wel met me eens. Dat vond ik fijn. Al snel kwam de zaalarts met het verlossende nieuws. Ze gaven me toch gelijk en ik kon die ochtend nog geopereerd worden. Als ik goed uit de narcose zou komen, mocht ik daarna naar huis. Thuis, waar mijn kleine ventje op me zou wachten. Dat klonk goed en ik was dus ook vastbesloten om er alles aan te doen om weer naar huis te mogen. De curettage zou plaats vinden in het kinderziekenhuis, omdat de gynaecoloog daar tijd had (en ik in het AZU waarschijnlijk tot ’s avonds had moeten wachten, omdat het geen spoed was.) Wederom een verhuizing dus. Dat was niet erg, zo lang ze me maar zo snel mogelijk konden helpen. Op de OK werd ik onder narcose gebracht en toen ik wakker werd, voelde ik me zoveel beter en zo opgelucht. Ik mocht vrij snel terug naar een (andere) kamer op de afdeling voor zwangeren, waar ik nog even bij kon komen. Ze hadden afgesproken dat ik naar huis zou mogen als ik kon plassen en eten. Dat was prima, want ik moest vrij snel plassen en ik had die ochtend al honger en dat was nog niet weg dus ik wilde heel graag iets eten. Beide ging goed en nadat ik even had gelegen, kwam de verpleegster me vertellen dat ik naar huis mocht. Het infuus werd weer uit mijn arm gehaald, ik kon me weer aankleden en toen mochten Pel en ik naar de auto lopen. Het ziekenhuis avontuur was weer voorbij.

De verpleegsters noemden me dapper, omdat ik het allemaal zo gemakkelijk onderging. Ik vond niet echt dat ik een keus had. De miskraam verliep niet zoals we hadden gehoopt en daar was een oplossing voor nodig. Ik noem dat niet sterk, maar noodzakelijk. Ik ben al de hele week aan het overleven in de hoop dat de lichamelijke pijn snel voorbij is. Ik moet over een paar weken nog terug naar het ziekenhuis voor een controle, maar voor de rest wordt het nu eindelijk tijd om even een beetje ruimte te gaan maken voor mijn verdriet en andere emoties. Ik ben vreselijk boos op mijn lichaam. Niet alleen vanwege de miskraam, maar dat het dan ook nog op deze manier moet verlopen. Ik denk dat ik nog wel wat dingen te verwerken heb. Sterker nog… waarschijnlijk moet de ergste klap nog steeds komen.