Een half jaar moeder

De kleine man is vandaag alweer een half jaar oud, maar ik ben dus ook alweer een half jaar moeder. En dat vieren we vandaag met appeltaart en liefde. Het consultatiebureau en de kinderarts stelden me afgelopen maanden steeds de vraag hoe ik het vind om mama te zijn. Vandaag ga ik op mijn blog proberen antwoord te geven op die vraag.

Natuurlijk ben ik mama van het allerleukste kind van de hele wereld, net als alle andere moeders. Vanaf het moment dat ik hem in mijn armen kreeg, ben ik verliefd op dat kleine mannetje. Ik kan me vanaf dat moment ook niet meer voorstellen hoe het leven zonder hem was. Hij hoort bij mij en dat is voor altijd. Ik zat eigenlijk meteen op mijn babyblauwe wolk en hoewel ik ontzettend onzeker was, had dat niets te maken met wat ik voelde voor hem. Nee, dat was meer omdat het zo’n klein mannetje was. Het besef dat hij helemaal niets zelf kon en dat hij ons zo nodig had. Dat vond ik spannend. Hoe moest dat nou? Gelukkig hadden we twee ontzettend fijne kraamhulpen. Na een week was ook de verzorging wel vertrouwd. Dit konden wij wel, met z’n drietjes.

Ontwikkeling

Het gaat allemaal super snel. Van een klein, dysmatuur ventje is Marcel razendsnel door gegroeid naar een flinke vent voor zijn leeftijd. In de lengte ja, want het blijft een gespierde spijker. Wat leren die kleintjes veel in een half jaar. Het is fantastisch om dit mee te mogen maken. Het blijft echt genieten en ik vind het geweldig om hem te zien groeien en leren. In het begin was het net alsof hij elke dag wat nieuws kon, maar nog steeds leert hij veel bij. Nu ik er midden in zit, zie ik dat elk kindje op zijn of haar eigen manier en tempo leert. Nogmaals, ik vind dat prachtig. Ontdekte hij maanden geleden zijn handjes al, nu kan hij er steeds meer mee. Ook kan hij inmiddels omrollen en weet hij waar zijn voetjes zitten. En dan dat gebrabbel. <3 Hartjes ja, ik vind het heerlijk om naar hem te luisteren. Zijn gekke piepjes en vreemde klanken. Hoe moeten dat toch ooit woorden worden? Natuurlijk komt dat allemaal nog wel goed, maar nu is het een brei van gekke klanken die hij op zijn eigen manier achter elkaar zet. ‘Huuuuu!’ en ‘ui ui ui!’ zijn favoriet van deze kleine meneer.

Leven zonder ritme

Wanneer ik gezellig klets over alle leuke dingen, volgt er meestal nog een vraag. “Moet je er niet aan wennen?” Ja, natuurlijk was het erg wennen. Een baby in huis is een grote verandering. Marcel is een heel vrolijk en makkelijk jochie, maar we hebben wel moeten zoeken naar een ritme. Of laat ik het anders verwoorden. Marcel heeft totaal geen ritme en hij bepaalt een beetje hoe onze dag verloopt. Slapen is namelijk voor kleine baby’s. ’s Nachts wil Marcel best slapen en aardig lang ook, maar overdag weet je maar nooit of hij wel of niet gaat slapen. En als hij het niet wil, kun je op je kop gaan staan, maar dan gebeurt het ook écht niet. Ik weet dat nu en samen komen we er wel uit. Het is namelijk niet zo dat hij gaat huilen of zeuren als hij wakker is en hij kan zich prima een half uurtje zelf vermaken met wat speelgoed in de box. Dan hoor ik hem wel weer als hij honger heeft of een schone luier wil. Hoewel hij al snel doorsliep in de nacht, blijft het wel wennen. ’s Morgens loop ik het liefst een uur verdwaasd rond en pas na een douche en een ontbijtje ben ik aanspreekbaar. Dat kun je als mama wel vergeten. Ik mag misschien net even naar het toilet toe, maar daarna heb ik eerst een half uurtje mijn handen vol aan de kleine. Daar moest ik zeker aan wennen, maar goed, hoe mooi is het dan als je zijn slaapkamer in loopt en je een dikke glimlach krijgt. Alsof hij me goedemorgen zegt met zijn ogen. Dan doe ik dat allemaal met liefde.

Vandaag zit het eerste half jaar moeder zijn er alweer op. Die zes maanden zijn voorbij gevlogen. Niet alleen Marcel heeft een heleboel geleerd, maar ik ben zelf absoluut ook gegroeid in mijn rol als moeder. Nu breekt er voor ons een nieuwe fase aan. Eentje waarin we overstappen op opvolgmelk, waarin Marcel nog meer nieuwe dingen mag eten (en drinken) en waarin hij nog meer mag leren. Wat het komende half jaar ons gaat brengen weet ik natuurlijk niet. Hij gaat binnenkort ongetwijfeld zitten, kruipen en wie weet ook nog wel wat stapjes zetten. Krijgen we een echt woordje te horen? Wat er ook zal gebeuren, ik ga er heel hard van genieten. Voor je het weet, is het alweer voorbij.