Een echo voor de kleine man

Een paar weken geleden waren we met Marcel in het ziekenhuis. Hij lag daar om te voorkomen dat hij uit zou drogen door het buikgriepvirus wat hij had opgelopen, maar hij was al een paar weken ziek en aan het kwakkelen. Toen had hij zowel een oorontsteking als een blaasontsteking. Hier had hij antibiotica voor gehad en wat mij betreft was de kous daarmee af.

De kinderarts wilde controleren of de ontsteking in zijn urinewegen echt over was na de antibiotica en dit was gelukkig het geval. Daarmee was het verhaal volgens de kinderarts echter nog niet afgelopen. Ik had er zelf niet bij stil gestaan en had het idee dat dit gewoon onder het kopje ‘domme pech’ viel. Kennelijk zit dat toch anders in elkaar. Als een baby (en dan met name een baby jongetje) al zo jong een blaasontsteking heeft, willen de artsen toch graag aanvullend onderzoek doen. Daarom mochten we op 6 april weer met Marcel naar het ziekenhuis toe om een echo te laten maken van zijn urinewegen, blaas en nieren. Gelukkig doet een echo geen pijn en Marcel had er ook niet veel last van. Sterker nog, een apparaat waar een draad aan vast zit, vindt hij al snel razend interessant. Kortom, dat onderzoek verliep snel en we waren dan ook zo weer buiten. De mevrouw die de echo maakte, probeerde me al een beetje gerust te stellen. Ze had zo snel niets raars gezien.

Toch moesten we een paar weken wachten op de officiële uitslag. Die kregen we afgelopen maandag van de kinderarts. Marcel werd gewogen en opgemeten en eventjes bekeken. De uitslag van de echo was (zoals verwacht) helemaal goed. Er zijn geen afwijkingen gevonden aan de nieren, blaas of urinewegen. Dat is een opluchting. Op dit moment hebben we geen vervolgafspraak staan en ze gaan ook nog niet preventief met antibiotica aan de slag, maar we moeten het goed in de gaten houden. Kennelijk kan het zomaar terug komen. Ik hoop natuurlijk van niet. Op dit moment is er in ieder geval niets aan de hand en is de kleine zo gezond als een vis. Laten we dat maar even zo houden.