Nadat ik op Twitter een paar keer las dat er een artikel over ‘echte post’ in de Flow stond, werd ik nieuwsgierig. De volgende keer dat ik boodschappen ging doen, kwam de Flow dus ook in mijn boodschappenkarretje terecht. Thuis bladerde ik meteen naar het artikel. Ik vind het ontzettend leuk om te lezen, maar het viel me wel meteen op dat alle drie de dames vertelden over penvriendinnetjes van vroeger. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat er ook iets in zou staan over penvriendinnen van nu. In mijn ogen is de ‘echte post’ nog niet uitgestorven en ik hoop dat dit ook nooit gebeurd. Ondanks de komst van het internet, of misschien zelfs wel dankzij het internet, zijn er nog steeds mensen die lange brieven schrijven aan hun penvriendin. Ik ben één van deze mensen.
Vroeger
Als meisje schreef ik al graag brieven. Die gingen dan meestal naar mijn oma, meiden die ik had ontmoet op vakantie of een klasgenootje die pas verhuisd was. In groep 8 had onze juf iets leuks bedacht. Zij had een vriendin die les gaf in Engeland en ze koppelde ons aan leerlingen van die Engelse klas. Een mooie kans voor ons om bezig te zijn met de Engelse taal. Ik weet nog dat het meisje met wie ik schreef Maren heette. We hebben nog een jaar geschreven maar toen verwaterde dat helaas. Ik had wél de smaak te pakken. Via oproepjes in een Nederlands en een Duits tijdschrift vond ik een paar leuke penvriendinnen en zo ging het balletje rollen. Vele brieven werden uitgewisseld, maar wel met verschillende meiden. Ik herinner me dat die enveloppen vaak dik waren, omdat we bijvoorbeeld posters en plaatjes meestuurden van favoriete bands. Ik herinner me nog dat ik twee penvriendinnen heb ontmoet destijds, uit Duitsland en Tsjechië. Dat was ontzettend spannend maar ook erg leuk! Aan het einde van de middelbare school hield het contact eigenlijk op. Ieder ging zijn eigen weg en het schrijven werd steeds minder, tot het stopte. Met twee van deze meiden heb ik nog steeds contact via internet, maar schrijven doen we eigenlijk niet meer.
Nu
Toen ik in 2006 met Postcrossing begon, merkte ik dat ik de brieven erg had gemist. Het duurde nog even voor ik een account aanmaakte op Interpals en op zoek ging naar nieuwe penvriendinnen. Nu drie jaar later schrijf ik met 7 gezellige meiden uit binnen- en buitenland. Een brief in de brievenbus maakt me nog net zo vrolijk als vroeger. Maar waar het vroeger vooral ging over school, jongens en popmuziek komen nu ook de serieuzere onderwerpen aan de orde. De vriendschap lijkt sterker dan vroeger en ik zie deze 7 meiden dan ook als echte vriendinnen. Meiden die ik graag wil ontmoeten. Ik ben dan ook al in Duitsland en Finland geweest om penvriendinnen op te zoeken. Ik hoop in ieder geval dat deze vriendschappen blijven bestaan en dat we nog lang zullen blijven schrijven!
Mich
Leuk dat je het nog doet. Ik heb nooit penvriendinnen gehad, wel schriften die heen en weer uitgewisseld werden maar penvriendinnen nee. Ik kan mij ook vaag herinneren dat wij iets moesten schrijven naar iemand in een ander land, maar dat was heen en weer en over. :))
Even een vraagje, waarom mailen jullie niet??
Fabi
I hope it as well my dear <3. Don't want to miss you in my life.
Roxanne
@Mich: Ik ben een hele slechte e-mailer, dat vergeet ik gewoon. Post ligt gewoon op mijn bureau en dan zie ik het. Ik vind het ook persoonlijker ofzo. Ik weet niet, ergens ben ik gewoon nog gek op papier, naast dat ik ook graag online ben 🙂
Mich
Hahahaha, ja dat kan een beredenatie zijn. De pogingen die ik doe om soms post te sturen (bv kaartjes) stranden altijd na het schrijven, want dan moet ik weer een postzegel halen en naar de brievenbus lopen. #drama
Aan de andere kant is post wel persoonlijker, al vermoed ik niet dat je mijn post kan lezen met mijn handschrift! :)))
Roxanne
Is je handschrift zooo slecht dan? 😀