Don’t give up now

Bron

De tentamenweek is weer voorbij. Ik had zo gehoopt dat het de laatste zou zijn, maar helaas zal ik nog een keer moeten studeren. Ik heb lang zitten studeren, maar voor ik het wist was het tijd voor het eerste tentamen: Marketing en beslissingscalculaties. Ik was enorm zenuwachtig en had die nacht bijna niet geslapen. Ik vond het moeilijk. De vragen waren lastig, de cijfers dansten voor mijn ogen en ik was me erg bewust van alle geluiden om me heen. Het getik van vingers op rekenmachines, het hoesten van een medestudent en het geluid van een pen op papier. Het ging niet lekker en ik kwam er niet goed uit. Zuchtend leverde ik mijn tentamen in. Ja, het was moeilijk, maar ik had geen idee wat ik ervan moest denken. De vorige keer had ik het niet gehaald, terwijl ik er een goed gevoel bij had, dus ik durfde er niet op te hopen.

Toen ik donderdag op mijn stage was, kreeg ik een e-mail binnen met het resultaat. Ik durfde bijna niet te kijken, maar ik was zo nieuwsgierig. Ik had een 4,9 gehaald. Dat voelde alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. ‘Wat nu?’ spookte er door mijn hoofd heen. Gelukkig heb ik lieve collega’s dus ik heb even al mijn frustraties eruit kunnen gooien en daarna ging ik leeg weer richting huis. Ik probeerde me er overheen te zetten zodat ik ’s avonds nog kon studeren voor het tentamen van vrijdag: Corporate communicatie en strategie.

Met lood in mijn schoenen ging ik vrijdag naar school toe. Het voelde werkelijk alsof mijn hele leven af zou hangen van dit tentamen. Ik mocht het nog niet opgeven. Ik was verbaasd dat er meer studenten waren die destijds het vak samen met mij gevolgd hadden. Ik was dus niet de enige die dit tentamen voor de derde keer zou herkansen. We kregen een case en de vragen waren verschrikkelijk. Ik had beide boeken helemaal doorgelezen en samengevat, dus ik dacht dat het deze keer echt zou lukken. Na het tentamen liep ik verslagen het lokaal uit. Was het nu over?

Met dat gevoel ben ik naar onze studiecoördinator gelopen om even te kletsen. Dit mocht wat mij betreft niet het einde zijn, maar ik voelde me echt heel naar. Hij wist me een beetje gerust te stellen met de woorden dat hij ervoor zou zorgen dat ik straks met een diploma de school zou verlaten. In welk schooljaar dat zou zijn, dat wisten we beide niet. Ik kon in elk geval weer adem halen. Samen met hem heb ik mijn opties bekeken.

Worst case scenario
In het ergste geval, heb ik ook een onvoldoende voor tentamen wat ik op vrijdag gemaakt heb. Dat zou betekenen dat ik dit schooljaar niet meer mag afstuderen. Hier ben ik enorm bang voor. Dat betekent dat ik mijn twee tentamens pas in oktober weer kan herkansen. ‘Wie zegt dat ik ze dan wel haal?’ spookt er door mijn hoofd. Het betekent in elk geval dat ik dan nog een half jaar collegegeld moet betalen en dat ik mijn scriptie pas in december in kan leveren. Niet het leukste idee!

Best case scenario
Ik hoop dus nog altijd op een betere uitkomst. Wanneer ik het tentamen van afgelopen vrijdag wel gehaald heb, dan wordt alles anders. In dat geval mag ik de examencommissie verzoeken om me een laatste kans te geven voor dat tentamen en dan mag ik mijn scriptie sowieso al inleveren in juni. Ik kan dan nog voor het einde van het schooljaar afstuderen. Zelfs als het tentamen dan naar de herfst verplaatst zou worden, kan ik mijn stage en scriptie al afsluiten en dat zou me al een zekere rust geven.

Hoewel ik nog wacht op de uitslag, maak ik me al best wel veel zorgen. Het afstuderen gaat nu niet meer zoals ik het gepland had. Ik ben boos op mezelf, hoewel ik weet dat ik mijn best gedaan heb. Een paar keer heb ik het gevoel gehad dat ik er maar beter mee kon stoppen, maar ik heb mezelf weer bij elkaar geraapt. Natuurlijk mag ik er van balen, maar nu moet ik weer verder. Ik ben het namelijk ontzettend eens met bovenstaande quote. You have come this far, don’t give up now!