De laatste tijd verschijnen er vooral hele serieuze blogs hier, maar op de één of andere manier is dat gewoon zoals het op dit moment is. Door de drukte op school en de vermoeidheid maak ik gewoon minder mee. Deze week was daarin niet anders. Maar tussendoor had ik mijn moeder even aan de lijn. Ik belde haar om iets te vragen, maar zij had nog iets te vertellen. Het ging over opa.
Opa zou eindelijk gaan verhuizen. En hoewel het eerder echt verschrikkelijk klonk dat mijn opa en oma dan niet meer in hetzelfde huis zouden wonen, voelde ik me nu eigenlijk ook wel opgelucht. Ik hoop heel erg dat oma nu tot rust kan komen en dat het beter met haar zal gaan. En toch ga ik er vanuit dat het haar ook verdrietig maakt. Als je zo lang met iemand samen hebt geleefd, dan is het verschrikkelijk als Alzheimer ervoor zorgt dat je niet meer bij elkaar kunt blijven. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen hoe hard dat moet zijn voor haar.
En nu wil ik eigenlijk wel graag een keertje zien waar opa nu woont. Ik ken het gebouw, omdat mijn andere oma daar een aantal jaren geleden twee maanden geweest is, toen zij een nieuwe knie had gekregen. Voor haar was dat tijdelijk, maar dit is anders. Ik vond het een vreselijk naar gebouw destijds, dus ik ben benieuwd hoe dat nu voelt. Zullen ze wel lief voor hem zijn? Zoveel vragen. Misschien durf ik binnenkort een keertje langs te gaan, maar voor mij voelt het nu vooral belangrijk om wat vaker naar mijn oma te gaan, want zij is tenslotte degene die nu alleen achter is gebleven.
Sanne
Zo jammer he, als je opa en oma op deze manier uit elkaar moet. Het zal voor iedereen heel erg wennen worden.
Sterkte!