De rotste week van de maand 

Ik heb een wens. Een wens die voor jullie niet echt een geheim meer is sinds ik in maart zo open vertelde over mijn miskraam. Normaal gesproken zou ik onderstaand gevoel misschien niet zo snel delen, maar door de omstandigheden is het allemaal geen groot geheim dat ik heel graag nog een kindje zou willen.

Soms heb ik nog wel last van het verdriet. Dat is ook wel normaal. Als ik een zwangere vrouw zie, denk ik soms wel eens dat ik nu ook zo graag een dikke buik had willen hebben. Zo kan ik nog wel wat vervelende of confronterende momenten te verzinnen. Er is er toch eentje die er elke maand weer uitspringt: De week dat mijn menstruatie eraan komt. 

Vijf weken na de curettage kwam alles weer normaal op gang. Dat was fijn, want dan konden we ons gaan focussen op de toekomst. Na de tweede keer deed ik een zwangerschapstest om zeker te weten dat alle hormonen van maart uit mijn lijf waren. Die was negatief en dat was gek genoeg een opluchting. Het voelde als een startsignaal. Het mocht nu weer gebeuren. Natuurlijk lukt dat niet meteen en dat is ook niet erg. Wel word ik elke maand opnieuw gek van mijn hormonen. 

Of het nu ‘raak’ is of niet, je krijgt rond dezelfde tijd van bepaalde klachten. Mijn hormonen zijn altijd al van de leg in die week, dus het kan dan pms zijn. Of ben ik toch zwanger? Het is die onzekerheid waar ik momenteel heel slecht tegen kan. Het geeft me namelijk elke maand weer hoop, tot het tegendeel bewezen is. De eerste zes maanden is je cyclus in de war volgens onze huisarts en dus weet ik ook niet goed wanneer ik dan over tijd ben en zou kunnen testen. 

Op dit moment zit ik weer in die rotweek. Ik merk dat ik heel moe ben, chagrijnig en zelfs een beetje huilerig. Dat is niet zo heel leuk. Niet voor mij en niet voor de mannen. Ik doe mijn best om zo normaal mogelijk te doen, maar af en toe zou ik het liefst even willen schreeuwen of huilen of ergens mee gooien. Dan voelt het even alsof het helemaal niet goed met me gaat. Terwijl ik weet dat deze week weer voorbij gaat en dat het dan ook weer beter gaat. Ongeacht wat de uitkomst is.