De langste twee weken van mijn leven

Al vanaf dat ik een jong meisje was, wilde ik moeder worden. Ik zag het helemaal voor me. Het liefst zo jong mogelijk en minimaal vier kinderen. Toen ik ouder werd, veranderde dat beeld wel. Vier was misschien niet nodig en ik werd er in ieder geval niet jonger op. Toen we in verwachting waren van Marcel, was ik heel erg blij. Ik zou nu moeder worden. Die wens was alvast in vervulling gegaan. Ik wist niet of het ‘one and done’ zou worden, want we moesten eerst maar eens kijken hoe het allemaal zou gaan.

Toen Marcel een jaar werd en mijn schoonzus zwanger was, begon het bij mij ook weer te kriebelen. Ik wilde heel graag een tweede kindje. Marcel is een schat, echt, daar wil ik er nog wel een paar van. Natuurlijk weet je nooit van tevoren hoe alles loopt en wat het karakter zal zijn van een tweede kindje, maar de wens was er. Die werd zelfs elke maand sterker. Toen ik op 23 januari dit jaar een positieve zwangerschapstest in mijn handen had, was ik dan ook dolblij. We kregen nog een kindje! Toch? Natuurlijk is het altijd even spannend tot aan de eerste echo, maar ik voelde me goed en ik had geen twijfels. Dit werd ons tweede kindje.

De eerste termijnecho stond gepland op 24 februari. Het duurde eindeloos lang voor het eindelijk zo ver was. Donderdag werd ik wakker met het idee dat ik nog maar één nachtje hoefde te slapen en dan zouden we naar ons kindje gaan kijken. Die ochtend werd ik gebeld door het ziekenhuis. De afspraak was verkeerd ingepland. Ik kon kiezen of ik diezelfde middag nog wilde komen of dat het pas over twee weken zou worden. Langer wachten wilde ik niet dus ondanks het feit dat Pel niet mee kon die middag, wilde ik wel gaan. Ik nam mijn vader wel mee, voor het geval er iets niet goed zou zijn. Dan zou ik in ieder geval niet alleen zijn en met de bus terug hoeven. Niet dat het mis zou gaan, want daar ging ik niet vanuit.

Eenmaal op de poli voelde alles al snel vertrouwd. De verpleegkundige achter de balie herkende me nog en ook de verloskundige die we zouden zien, had ik in mijn vorige zwangerschap al eens gezien. ‘Welkom terug’ was dus de boodschap en ze waren allemaal erg benieuwd hoe het met Marcel ging en hoe ik me voelde. Na wat small talk was het tijd om te gaan liggen. We zouden eindelijk gaan kijken naar de kleine. Mijn vader zei nog dat mijn moeder nu erg jaloers was dat hij alvast kon kijken naar zijn nieuwe kleinkind.

En toen werd het stil. De verloskundige zocht in mijn buik naar de baarmoeder en ze kon deze niet meteen vinden. Hij leek gekanteld te zijn. Dit was verder niets om je zorgen om te maken, maar ze moest even wat beter zoeken naar het kindje. Ze begon vragen te stellen. Wanneer was mijn laatste menstruatie precies geweest en hoe was dit verlopen? Of ik een regelmatige cyclus heb. Dat voelde niet goed. Ondertussen was er op het scherm niet veel te zien. Ook geen baarmoeder, dus dat betekende natuurlijk dat het nog zou komen. Uiteindelijk vond ze de baarmoeder en er zat zeker ‘iets’ in, maar ze kon het eigenlijk niet goed in beeld krijgen. Er was een vruchtzakje te zien, hier zat ook wel iets in, maar het was allemaal veel te klein om echt goed te kunnen onderscheiden. Om nog maar niet te spreken over het ontbreken van de hartslag. Zij dacht dat ze nu keek naar een vruchtje van 5/6 weken, terwijl ik volgens mijn eigen berekening op 8 weken en 5 dagen had moeten zitten. Dat was natuurlijk niet ok.

Ik mocht me weer aankleden en we waren allemaal even stil. Wat was dit nu dan? Ze verloskundige gaf eerlijk toe dat ze het niet helemaal goed in beeld kreeg en dat het erop lijkt dat ik gewoon korter zwanger ben dan ik zelf dacht. Dat voelt een beetje raar. Mijn menstruatie cyclus is helaas wel onregelmatig, of misschien is dat wel een goed teken. Ik weet het niet. Ik heb geen buikpijn, er is geen bloeding geweest, maar zo lang ik niet een mooi kindje met een kloppend hartje heb gezien op de echo, ben ik er gewoon niet gerust op. Dit voelt vreselijk naar.

En nu? Ze willen over twee weken weer een echo maken om te kijken of het kindje dan gegroeid is of dat blijkt dat het niet goed gegaan is. Dat is echt verschrikkelijk. Twee weken klinkt echt als een eeuwigheid. Ik zit natuurlijk propvol hormonen en ik wist echt even niet wat ik moest voelen. Het is nog niet voorbij, maar hoe groot is de kans dat het over twee weken wel goed zit? Ik weet het niet. Moeten we hoop blijven houden of juist niet? Praat ik dingen goed voor mezelf terwijl ik al weet dat het mis is of is het echt nog niet voorbij? Ik zit gewoon vol met vragen waar niemand nu antwoord op kan geven. Ik heb gisteravond flink gehuild en vannacht bijna niet geslapen.

Het enige wat ik nu weet, is dat ik me gruwelijk alleen voel en dat de komende twee weken de langste van mijn leven gaan worden. Ik keek zo enorm uit naar dit kindje… en nu? Gaan we nog een kindje krijgen in 2017 of is die kans alweer een beetje verkeken? Die onzekerheid maakt me helemaal gek.