Hoe gaat het met de katten en de baby?

Nu ik moeder ben, kan ik urenlang praten (en dus ook schrijven) over mijn kleintje. Ik wil niet zo’n moeder worden die nergens anders meer over kan praten, maar de komst van de baby heeft toch wel aardig wat veranderd in mijn leven. Ik ben niet de enige van wie het leven anders geworden is. Mijn twee kattenkinderen, Bella en Kitty, moeten ook wennen aan de komst van Marcel. Zij hadden niet de tijd om zich voor te bereiden op zijn komst. 

Ik had van tevoren geen idee hoe de katten en de baby op elkaar zouden reageren. Het was ook iets wat we niet echt konden voorbereiden. Toen we met de babykamer bezig waren, heb ik de katten wel af en toe laten snuffelen. Ook smeerde ik vaak wat Zwitsal op mijn handen en dan liet ik ze daaraan ruiken. Ze hadden best in de gaten dat er iets veranderde en ze lagen vaak tegen mijn zwangere buik aan, maar of ze het echt begrepen, weet ik niet. Het zou hoe dan ook wennen zijn.

Eigenlijk ging het allemaal heel goed. Op de dag dat we thuis kwamen uit het ziekenhuis, kwamen Bella en Kitty meteen naar me toe. Ik had de maxi cosi bij me. Marcel had al 24 uur hetzelfde mutsje op en daar zat zijn geur aan. Ik haalde het even van zijn hoofd af en liet beide katten er even aan snuffelen. Daar namen ze voor dat moment genoegen mee en ze gingen de rest van de dag hun eigen gang weer. Zo ging dat de eerste dagen eigenlijk steeds. Af en toe kwamen ze even kijken of snuffelen en verder lieten ze hem met rust.

Inmiddels zijn we alweer zeven weken verder. Als ik zeg dat de katten helemaal gewend zijn aan de situatie dan zou ik liegen. Ze vinden Marcel razend interessant en hij hen ook. Met zijn handjes probeert hij ze aan te raken. Ik help hem soms even, zodat hij kan voelen hoe zacht ze zijn. Bella geeft dan kopjes tegen zijn handjes en voetjes. Kitty komt soms bij ons liggen als hij op schoot ligt. Het gaat allemaal heel rustig en gemoedelijk. Dat neemt echter niet weg dat we minder tijd hebben voor de katten en dat mijn schoot nu vaak al bezet is door de baby. Dát is waar de dames het meest aan moeten wennen. Voorheen was ik veel thuis en konden ze eigenlijk altijd bij me kruipen. Nu is de slaapkamerdeur ’s nachts dicht en kunnen ze overdag best naast me komen zitten, maar er is nu ook een klein mannetje wat aandacht en liefde nodig heeft.

Ze blijven er voor alsnog rustig onder. Ik merk verder geen jaloezie of vervelend gedrag. Bella en Kitty zijn rustiger dan voorheen, slapen veel en zodra er iemand op kraamvisite komt, proberen ze hun portie aandacht daar te halen. Tot nu toe gaat het goed. Natuurlijk probeer ik ze ook zo veel mogelijk aan te halen. Als de kleine slaapt, heb ik natuurlijk gewoon een plekje voor ze vrij. Het blijven alleen wel katten. Ze komen als het hen uitkomt, niet als ik er tijd voor heb.