De bevalling (deel twee van mijn bevallingsverhaal)

Gisteren schreef ik het eerste deel van mijn bevallingsverhaal. Omdat het wel erg lang werd, heb ik besloten om het verhaal in tweeën te delen. Vandaag dus het verhaal van de bevalling zelf en hoe het verder met ons ging vanaf het moment dat we aan kwamen op de verloskamers.

Eenmaal in de verloskamer, werd ik weer aan allerlei apparaten gelegd. De CTG, een hartslagmeter voor mezelf, een bloeddrukband om mijn arm en een infuus voor vocht. Allereerst moesten mijn vliezen gebroken worden. De ruggenprik zou ervoor zorgen dat ik de baby niet meer goed kon voelen, dus hij moest op een andere manier in de gaten gehouden worden. Hij kreeg dus een draadje op zijn hoofd geplakt. Vanaf dat moment verloor ik dus niet alleen bloed (waar kwam dat nou toch vandaan?) maar ook vruchtwater. Het wachten op de anesthesist leek eindeloos lang te duren. Toen ze eindelijk kwam, was ik enorm opgelucht. De pijn zou nu snel wegtrekken, of dat dacht ik tenminste. Helaas ging het niet zo snel. Het lukte haar niet om de ruggenprik goed te zetten en na twee keer proberen, leek het haar verstandiger om een collega te bellen. Kortom, ik moest nog langer wachten. Haar collega deed het uiteindelijk in één keer goed en vanaf dat moment nam de pijn iets af.

Een klein detail. Ik was echt aan het bevallen op dat moment, maar op de CTG was nog altijd niets te zien. Wanneer ik een wee voelde, zag je een mini beweging en dat was alles. Op dat moment kwamen ze er dus achter dat ze mijn weeën niet goed konden meten. Waarschijnlijk was ik dus al die tijd al min of meer aan het bevallen, maar ik was niet ontspannen en dus ontstond er nog geen ontsluiting. De pijnstillers die niets leken te doen (of het feit dat ik in het ziekenhuis was opgenomen en dus min of meer in goede handen was?), zorgden ervoor dat ik net iets meer kon ontspannen. Daardoor zette de bevalling wél door.

De ruggenprik zat erin en er werd gezegd dat we maar even moesten proberen te slapen. Het was mijn eerste kindje dus het zou nog lang kunnen duren voor het écht zover was. We probeerde een beetje rust te pakken en rond zeven uur werden we wakker gemaakt. Huib had nog wel even geslapen, ik lag vooral met mijn telefoon te spelen. Ik moest ontbijten (nou vooruit, één beschuitje dan…) en de nachtdienst werd afgewisseld door de dagdienst. De verloskundige die er overdag zou zijn, kwam binnen met een co-assistente. Ze zouden de bevalling samen gaan doen. Ze kwamen meteen even kijken hoe het ervoor stond (allebei ja…) Opeens had ik negen centimeter ontsluiting. Het ging hartstikke snel. Mijn moeder was er nog helemaal niet en die zou erbij zijn. Ik belde haar snel en ik was bang dat ze het alsnog zou missen. Ook dat had ik weer mis. Ze was ruim op tijd. Toen mijn moeder aan kwam, had ik inderdaad volledige ontsluiting, maar er gebeurde verder niets. Ik had geen persdrang. Tijdens de zwangerschapscursus hadden we wel besproken dat geen persdrang minder erg was dan persdrang krijgen als je nog geen volledige ontsluiting hebt, maar dat vond ik op dat moment niet zo heel interessant. Hallo dan, ik wilde nu wel een keer een baby zien. De verloskundige gaf me weeënopwekkers via het infuus was ze hadden aangelegd en de ruggenprik werd uit gezet. (Nee! Nee! Au!)

Uiteraard kwamen lieten die persweeën zich niet zien. Dat verbaasde me inmiddels niet meer. Ik moest op mijn rechterzij gaan liggen, omdat de baby dan de meeste ruimte zou krijgen om te gaan dalen en zo waren we weer een paar uur verder. Toen het bijna één uur was, vond de verloskundige het wel lang genoeg duren. Ik had nu al vier uur volledige ontsluiting en er moest iets gaan gebeuren. Wat? Ik wist het wel. “We gaan het maar gewoon doen!” riep ik optimistisch. Ik weet niet waar ik na zo lang zonder eten en slaap de kracht vandaan heb gehaald, maar met de aanwijzingen van de verloskundige en de co-assisitent en met de steun van Huib en mijn moeder is het me gelukt. Achtendertig minuten later was het me gelukt. Onze Marcel werd geboren en werd op mijn buik gelegd. De pijn zakte echt meteen weg en ik was op slag verliefd. Wat een mooi ventje! En wat was hij klein?

Dat hij klein was, was wel opvallend. Tijdens de groei echo’s hadden ze gezegd dat hij gewoon normaal op schema zat, maar dat was absoluut niet het geval. De navelstreng moest snel doorgeknipt worden, want ze moesten hem wegen en opmeten. Hij bleek 48 centimeter te zijn en hij woog maar 2820 gram. Een dysmatuur kindje dus. Er werd druk overlegd, maar hij mocht gelukkig bij mij blijven. Was het twintig gram minder geweest dan hadden ze hem naar de medium care gebracht voor een nachtje in de couveuse. Gelukkig hoefde dat niet. Terwijl wij genoten van de eerste momenten met onze zoon, was de verloskundige nog druk bezig. De placenta moest er tenslotte ook nog uit. in die zin was de bevalling nog niet voorbij.

Om een lang verhaal kort(er) te maken. Die placenta had er geen zin in en die zat muurvast. Er werd een gynaecoloog bijgehaald en ook zij kreeg er geen beweging in. Omdat ik al zoveel bloed verloren had (al meer dan een liter), wilden ze niet meer wachten. Ik moest naar de OK. Opeens was het fijn dat ik niet meer gegeten had, want ik kon gewoon onder narcose. Vreselijk vond ik het. Iedereen noemde me dapper en moedig. Ja, wat moet je dan? Je laat jezelf ook niet dood bloeden, dus je doet wat je moet doen. Ondertussen vond ik het verschrikkelijk dat ik mijn kleine mannetje achter moest laten. De kinderarts zou hem komen beoordelen, vanwege zijn gewicht, maar ik ben daar niet bij geweest. Tot op de dag van vandaag vind ik het vreselijk dat ik er niet bij was.

Om vijf uur ’s middags kwam ik eindelijk terug op de kraamafdeling. Alles was goed gegaan en ik mocht naar Marcel toe. Hij lag heerlijk in zijn bedje. Mijn ouders en Huib waren al die tijd bij hem geweest en hij had een flesje gekregen van mijn moeder, omdat zijn bloedsuiker te laag was. Ze konden niet wachten tot ik terug was van de OK. Het enige wat voor mij belangrijk was, was dat ik eindelijk weer bij hem was. Ik kon hem weer knuffelen. Die avond kwamen er wat mensen op kraamvisite (mijn ouders, Huib’s ouders, onze oma’s en mijn broer en schoonzus) en daarna was ik alleen met Marcel. Nou ja, we lagen met nog een moeder en baby op de kamer, maar die kenden we verder niet.

Ik voelde me heel slap. Ik wilde graag douchen, maar ik kon (en mocht) niet uit bed. Toch hoefden we maar één nachtje te blijven. Marcel deed het namelijk super goed en omdat ik kraamhulp zou krijgen (en de verloskundige nog drie keer thuis langs zou komen), mochten we naar huis. (Lees: Het was nog altijd een gekkenhuis op de verloskamers en ze kwamen bedden tekort, dus iedereen die het maar een beetje kon, moest naar huis.) Die middag kwamen we dus al thuis, sneller dan verwacht en ik kon gaan beginnen met herstellen.

We zijn nu vijf maanden verder.  Met mij gaat het langzaam de goede kant op. Ik heb helaas nog steeds bloedarmoede. Door mijn gastric bypass herstel ik daar veel langzamer van dan andere mensen, maar gelukkig is mijn hb wel elke keer een klein beetje hoger als ik bloed moet laten prikken. Marcel was een klein mannetje bij zijn geboorte, maar inmiddels heeft hij dit allang ingehaald. Hij zit nu heel netjes rond het gemiddelde met zijn lengte en gewicht, het gaat super goed met hem. Het is een makkelijk en lief ventje en hij leert zoveel. Ik geniet heel erg van hem. Ik vond de bevalling verschrikkelijk, maar ik heb er écht iets heel moois voor terug gekregen.