Deze week bleef het even stil op mijn blog. Ik had genoeg te vertellen, maar kon er de woorden niet voor vinden. Het ging even niet zoals het moest. Op donderdagmorgen kreeg ik een telefoontje van mijn ouders. Opa was die nacht overleden. Hoewel we het al lang aan zagen komen, kwam het uiteindelijk toch nog onverwachts. Mijn ouders waren zelfs een week op vakantie in Griekenland en moesten snel terug komen. In oktober vorig jaar kregen we al van het verzorgingshuis te horen dat het ieder moment afgelopen kon zijn. We zijn inmiddels heel wat maanden verder. Dan denk je dus dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen. Wat was die man sterk!
Al jaren nemen we langzaam een beetje afscheid van opa. Zijn Alzheimer nam hem zijn herinneringen af. Wij wisten nog wel wie hij was, al werd hij steeds magerder, maar andersom was er op het laatst totaal geen herkenning meer. Het heeft meer dan tien jaar geduurd in totaal. Een hele zware tijd voor de hele familie, maar vooral voor mijn oma. Zij zag haar man langzaam achteruit gaat. Elke keer als we dachten dat het niet meer erger kon, dan kon dat toch nog. Ik moet er werkelijk niet aan denken om dat mee te maken. Ergens is er dus een beetje opluchting. Het is goed zo. Voor hem en voor de familie. We kunnen het nu af gaan sluiten en los gaan laten. Ik heb echt het gevoel dat opa nu eindelijk de rust heeft gekregen die hij zo verdiend.
Toch is het ook erg verdrietig. Het is nu heel definitief. Het is afgelopen. Zondag kwamen we met een deel van de familie bij elkaar bij oma thuis. Nu pas kijken we weer naar de man die hij vroeger was. De man die we in al die jaren dat hij ziek was langzaam kwijt geraakt zijn. Wat zijn er nog veel mooie herinneringen over. Hoe langer ik er over na denk, hoe meer ik opa al mis. Hij was er altijd voor ons. Vooral voor de kleinkinderen. Toen ik heel jong was, ging opa al met de VUT. Zo had hij alle tijd voor ons. Hij leerde ons fietsen, ging met ons op pad en bakte poffertjes of appeltaart. Ik zou er uren over kunnen vertellen. Die herinneringen nemen ze me in elk geval niet meer af.
Woensdag wordt opa gecremeerd. Dan komt de hele familie naar Utrecht toe. Dat zal wel heftig worden. Gelukkig gaan we de dag ook samen afsluiten, zodat we nog even wat langer de tijd hebben met elkaar. Ik vind het mooi hoe we toch ook allemaal weer dichter bij elkaar komen wanneer er iets heftigs gebeurt. Dan is iedereen er voor elkaar. Ook dat vind ik iets om vast te houden en even bij stil te staan.
Yvon
Veel sterkte Roxy.
Ook al weet je dat zoiets er aan zit te komen, het blijft verdrietig als het dan zover is.
Anneke
Wat heb je het mooi geschreven. 🙂 Heel veel sterkte. Ik kan me wel voorstellen dat, ondanks dat je je er al een tijdje op voorbereid, het alsnog onverwacht komt. Knuffel!
Anneke
*voorbereidt
Roxanne
Dat blijft ook als iemand ziek is 🙁 Het komt nooit uit en je wil ook niet dat het al zover is… Dat zal wel iets menselijks zijn. En gelukkig maar, want het betekent ook dat we diegene bij ons willen houden. Dat het nog niet klaar was.
Merith
Ontzettend mooi geschreven.
Gecondoleerd 🙁
sammie
het is zo’n vreselijke ziekte, voor de persoon zelf maar ook voor de familieleden. Heel veel sterkte met het verdriet en met het aller laatste afscheid morgen. Gecondoleerd.
dennis van elten
gecondoleerd, het is zeker een hele erge ziekte ik zie het bij mijn moeder die ging van sterke vrouw naar een schim van wat ze was. Heel veel sterkte aan jou en je familie
Jenn
Gecondoleerd, veel sterkte!
Janneke
Gecondoleerd met het verlies van je opa! Wel herkenbaar; voordat mijn oma een half jaar geleden overleed miste ik ook al de gesprekken met haar, de dingen die we samen deden (oma had vasculaire dementie) maar pas toen ze overleed was het zo definitief, dat ik het pas echt doorhad. Heel veel sterkte met het gemis!!