Dag lieve Kitty

Soms word je voor een moeilijke keuze gezet in het leven. Gisteren was zo’n dag. Eigenlijk ging alles prima. Marcel was bij opa en oma, Pel was werken en ik wilde nog even snel naar de winkel fietsen. Kitty lag op het gras in de tuin. Ze lag er een beetje raar bij en ik stopte om even bij haar te kijken. 

Het was zo raar! Ze was helemaal slap, had duidelijk overgegeven en ik zag opeens dat ze allemaal gele plekken had. Haar tandvlees, neusje, kussentjes op haar pootjes en zelfs de binnenkant van haar oren waren geel. Dat was niet goed. Ze lag daar op het koude gras. Ik pakte een roze dekentje en legde haar daarop op de bank. Dan lag ze in ieder geval binnen. Daarna belde ik eerst Pel en toen de dierenarts. Onze eigen praktijk was niet open, maar ze zijn onderdeel van een keten en er was wel een dierenarts beschikbaar in Woerden. Gelukkig wilde mijn vader wel met me mee. 

Ik heb vaker over onze Kitty geschreven. Ze was al chronisch ziek en had medicijnen tegen haar darmziekte. Desondanks was ze best goed opgeknapt na de laatste terugval en ik dacht dat het goed ging. De laatste tijd was ze veel buiten en liet ze zich alleen ’s nachts zien. Dan sliep ze vaak bij me op bed. Ik had dus niet in de gaten dat ze aan het vermageren was en dat het ondanks alles misschien niet zo goed ging als we dachten. 

Onderweg naar de dierenarts liet ze zich helemaal niet horen. Dat was ik niet van haar gewend. Ook bij de dierenarts konden we alles met haar doen. Ze reageerde eigenlijk niet meer, maar ademde nog wel. Haar grote ogen keken me aan. Ze was afgevallen tot een dieptepunt van 1,98 kilo en haar temperatuur was 2 graden te laag. Haar lever had volledig gefaald. Wat konden we nog voor haar doen? 

Er volgde een verhaal over een opname van een week met neussondes, infuus, medicatie en onderzoeken. Het kostenplaatje klonk zeer onaantrekkelijk en ze drukte me op het hart dat ze me absoluut geen garanties kon geven in dit stadium, omdat Kitty al comateus was. Nee, dat wilde ik niet voor haar. Haar grote ogen vertelden met dat ze er klaar voor was, dat het goed was zo. We moesten haar nu laten gaan. De dierenarts zei dat ze dat met me eens was, dat behandeling absoluut niet meer in het belang zou zijn van Kitty, maar hooguit voor onszelf. Daar trek ik voor mezelf een grens. Hoe veel ik ook van mijn poezenkindjes houd. 

Daar stond ik dan, met mijn vader en zonder Pel en Marcel. Ik nam afscheid van mijn meisje en bleef tegen haar praten terwijl de dierenarts haar de prikjes gaf. Eigenlijk ging het heel snel. Ook de dierenarts gaf toe dat zoiets normaal veel langer duurt. Kitty had geen pijn meer en hoefde niet langer te lijden. We hebben haar wel mee naar huis genomen, zodat de mannen en onze Bella nog afscheid konden nemen van haar. Vandaag krijgt ze een mooi plekje in onze tuin, zodat ze toch nog een beetje bij ons blijft. 

Kitty, wat gaan we je missen. Met je energie, je streken en de rare dingen die je mee naar binnen sleepte vanuit de tuin. Ik mis nu je zachte gespin al en je warme lijfje ’s nachts naast mijn kussen. Je was nog zo jong, maar gelukkig weet ik ook dat we (bijna) vier mooie jaren hebben gehad met jou. Ik ben blij dat je nog hebt mogen genieten van onze nieuwe tuin. Dag meisje.