Ciao Bella!

Gisteravond zat ik rustig op de bank. Pel zat naast me. Netflix stond aan. De telefoon ging. Hij stond op stil, maar ik zag dat ik drie gemiste oproepen had van een 06 nummer. Iemand had me dringend nodig en ik belde terug. “Bent u de eigenaar van poes Bella?” Mijn hart sloeg over. Bella, mijn Bella, wanneer had ik haar voor het laatst gezien en is alles goed met haar? Ik kreeg te horen dat ze doodziek in iemands tuin gevonden was, ze hadden dat op Facebook gezet, iemand anders was langs gekomen om haar chip uit te lezen. Het ging niet goed met haar. Ik vroeg waar ze was en ze bleek maar vier huizen verderop te zijn. Ik was al onderweg! Mijn arme meisje! Ik had haar zondag nog gezien, geknuffeld en toen leek er niet veel bijzonders aan de hand, maar het kan natuurlijk snel gaan. Zeker als het dan ook nog zo warm is.

Toen ik aan kwam bij de buren, zag ik inderdaad een ziek, mager poesje. Ze had een plek gezocht om zich te verstoppen, maar de buren waren de tuin aan het sproeien en kwamen haar tegen. Ze hadden al eten en drinken neer gezet voor haar, maar ze gaf er al niet meer om en kon bijna niet op haar pootjes staan. Ze was overduidelijk uitgedroogd. De man die erbij was zei dat ze onder de teken zat. (Bij nadere inspectie bleek het te gaan om 1 teek en een heleboel van die kleefkruid balletjes.) Ze hadden een doos neergezet zodat ik haar gemakkelijk mee kon nemen naar huis en drukten me op het hart om naar de dierenarts te gaan. Dat leek me inderdaad wel duidelijk.

Ik belde de dierenarts en ik mocht meteen langskomen in de praktijk in Woerden. Pel zou bij de kinderen blijven, maar ik wilde eigenlijk liever niet zelf rijden, dus ik haalde de buurman op en die heeft me met onze auto naar de dierenarts toe gereden. Onderweg leeg Bella weer wat bij te komen, maar het bleef een zielig hoopje.

De dierenarts dacht door mijn telefoontje dat Bella was aangereden, maar dat was niet het geval. Ze keek haar na en Bella kroop al snel terug in haar reismandje. Ze gaf het eigenlijk zelf al aan. Laat me maar gaan, het is goed zo. We bespraken de opties, maar eigenlijk voelde het gewoon niet meer goed om haar op te laten nemen en op proberen te lappen. Gezien haar leeftijd (Bella was al 18) was de dierenarts er zeker van dat er meer aan de hand was dan gewoon de hitte en als de onderliggende klachten niet afnemen, zouden we alsnog praten over weken en niet over maanden of jaren. Dat wilde ik mijn meisje niet aan doen. Ze kreeg een spuitje. Na de eerste injectie gaf ze zich eigenlijk al over. Haar ademhaling werd al langzamer. Na de tweede injectie was het ook direct voorbij. Bella was op.

Ik heb haar, net als Kitty destijds, wel mee naar huis genomen. Ik wilde de kinderen en Pel wel goed afscheid laten nemen van onze poes. Misschien was dát nog wel het moeilijkste aan het hele verhaal. Ik moest het Marcel vertellen. Bella was zijn maatje, zijn vriendinnetje. Hij bekeek haar eens goed, aaide over haar bol en stelde wat vragen. Daarna ging hij weer spelen. Hij heeft me vandaag al een paar keer gevraagd wat hij kan doen om haar wakker te maken en of ze nu bij Kitty is. Het lijkt erop dat hij wel snapt dat Bella nu ‘slaapt’ en niet meer wakker wordt.

Natuurlijk ga ik onze mooie dame missen. Wel besef ik me dat 18 jaar een hele mooie leeftijd is voor een poes. Toen ik haar ruim 10 jaar geleden mee nam uit het asiel, had ik nooit verwacht dat ze nog zo lang bij ons zou blijven. We hebben al vaker gedacht dat ze nu toch echt oud werd, maar ze krabbelde elke keer weer op. Bella is ook nooit écht ziek geweest. De laatste twee jaar heeft ze ontzettend genoten van onze tuin en haar leven buiten. Het is goed zo. We nemen hier afscheid. Ciao Bella!