Over borstvoeding en schuldgevoelens

Twee weken na de geboorte van Marcel ben ik al begonnen met het afbouwen van de borstvoeding. Ik had een enorm schuldgevoel en heb me wekenlang afgevraagd of ik het niet te snel heb opgegeven. Deze week werd de reden waarom ik ben gestopt weer actueel. Marcel spuugt vaak na het eten en lijkt last te hebben van reflux. Om die reden zijn we op het advies van onze huisarts begonnen met het toevoegen van Johannesbroodpitmeel aan zijn flesvoeding. De melk wordt hier dikker van en onze kleine vriend moet harder werken om het binnen te krijgen. Vanaf dat moment heb ik weer dat boze, gefrustreerde mannetje in mijn armen die de melk niet goed naar binnen krijgt. Precies zoals toen we hem aan de borst probeerden te leggen. Deze keer moet ik doorzetten, hij heeft tenslotte niet meer gespuugd sinds we hiermee begonnen zijn, maar het breekt wederom mijn hart.

Het hele borstvoeding dilemma begon al tijdens mijn zwangerschap. Vanwege de medicijnen die ik gebruik, was het niet duidelijk of het verstandig zou zijn om borstvoeding te geven. Eerst besloot ik om het dan maar te laten, maar ik merkte dat het me toch dwars zat. Ik wilde het zo graag. Ik legde het voor aan de verloskundige. Zij zocht het voor me uit en kwam tot de conclusie dat het geen kwaad kon. Hier had ze allerlei informatie over geprint zodat ik het zelf nog eens na kon lezen. Ik besloot ervoor te gaan, omdat ik mijn kindje toch het allerbeste wilde geven.

Toen Marcel geboren werd, was hij maar een klein mannetje. Op zijn papieren staat het woord ‘dysmatuur’ vermeld. Dat betekent dat hij kleiner was dan werd verwacht bij de termijn. In zijn geval betekende dat dat hij met een lengte van 48 cm en een gewicht van 2820 gram ter wereld kwam, terwijl ik meer dan veertig weken zwanger was. Iets wat we niet hebben zien aankomen. Marcel was hartstikke sterk en gezond, dus verder betekende het niet veel. Klein maar fijn, zullen we maar zeggen. Kunnen wij lekker lang genieten van een extra klein mannetje. Het bleek alleen wel gevolgen te hebben voor de borstvoeding.

Vanaf het eerste moment wist Marcel prima hoe hij moest happen en aanleggen ging ook wel, maar daadwerkelijk drinken was een probleem. Ik had wel melk, maar hij had gewoonweg niet de kracht om die er zelf uit te krijgen. Daar werd hij erg boos van, want hij had tenslotte honger. Melk wilde hij, en wel NU! Vreselijk zielig om te zien. Ik begon dus met kolven om de melk op gang te krijgen en houden en we gaven het hem met de fles. Dat ging een stuk beter. Toen het na anderhalve week niet beter ging, wist ik dat ik een keuze moest maken. Wilde ik hem de moedermelk geven met de fles, dan zat daar een extra handeling aan vast zodat het dubbel werk zou zijn. Dat vond ik zelf behoorlijk vermoeiend. Toch wilde ik niet opgeven. Ik had wel genoeg melk om hem te voeden. Het was op deze manier alleen niet wat ik ervan verwacht had. Dat romantische idee van de baby aan de borst moest ik los laten en daardoor voelde ik me meer een soort van melk koe dan een moeder. Dat was niet de bedoeling. Ik besloot daarom om de borstvoeding af te gaan bouwen en langzaam te starten met kunstvoeding. Dat ging sneller dan verwacht. De moedermelk liep namelijk snel terug toen ik minder ging kolven. Toen Marcel drie weken was, waren we helemaal overgestapt.

De eerste weken had ik constant het gevoel dat ik me moest verdedigen. Er zijn maar een paar mensen geweest die me erop wezen dat het stom was, omdat moedermelk het beste is voor een baby, maar verder vond iedereen het een logische keuze. Ik vond het zelf niet leuk. Toch ben ik ervan overtuigd dat Marcel het meest heeft aan een blije moeder. We kunnen nu weer samen genieten van het moment als ik hem de fles geef. Dat is het belangrijkst. Deze week was dat weer even minder, omdat er iets veranderde aan de voeding, maar ik heb er vertrouwen in dat het nu wel goed komt. En zo niet, dan gaan we gewoon terug naar de huisarts en dan zoeken we naar een andere oplossing.