Bevallingsverhaal Espen

Vandaag is Espen precies drie maanden bij ons. Ik besloot dat het tijd werd om mijn bevallingsverhaal met jullie te delen. In 2016 schreef ik al over mijn ervaringen rondom de bevalling van Marcel. Dit keer de bevalling een heel ander verhaal. Deels was het heftig, maar aan de andere kant ook heel erg mooi. Hoe dan ook leverde beide bevallingen me een gezonde, mooie en lieve baby op. Dat is een prachtige overeenkomst.

Bij Espen was ik uitgerekend op 30 maart 2018. Ik had enorm gehoopt dat ik eerder zou bevallen, omdat ik aan het einde echt op mijn tandvlees liep, maar meneer had het wel naar zijn zin daar binnen. Op 4 april gaf ik bij mijn verloskundige aan dat het echt niet meer ging zo. Ze was het met me eens. In het protocol van het ziekenhuis staat dat ze je vanaf 41 weken mogen helpen om de bevalling op gang te krijgen. Dat zou nog twee dagen duren. Twee hele lange dagen. Uiteraard was er die vrijdag geen plek en het schoof nog een dagje op. Tenzij meneer zichzelf nog zou laten zien, zouden ze op zaterdagochtend beginnen met inleiden. Op zich was dat wel een opluchting. Hoewel ik werd voorbereid dat je je baby lang niet altijd dezelfde dag in je armen hebt liggen, wist ik wel dat er een soort van einde aan mijn zwangerschap zou komen. Daarnaast konden we alles nu rustig voorbereiden. Marcel zou op vrijdagmiddag opgehaald worden door mijn ouders en thuis gebracht worden als ik terug zou komen uit het ziekenhuis. Hij hoefde dus niet stel op sprong naar opa en oma toe, maar we konden hem uitleggen dat opa en oma hem kwamen halen en dat mama nu écht de baby zou krijgen. Dat vond ik wel fijn.

In de laatste weken van mijn zwangerschap was ik al wat aan het rommelen met mijn bloeddruk en eiwitten in mijn urine. Het was steeds net goed genoeg om naar huis te mogen en het rustig aan te doen. Op de vrijdag dat ik 41 weken zwanger was, kreeg ik enorme hoofdpijn. Toen mijn ouders Marcel kwamen halen, vroeg ik of ze mij even naar de poli konden brengen voor een check, want ik was er niet gerust op. Ik had me voorgenomen daarna de bus terug te nemen naar huis, want er was vast niets aan de hand. Dat liep anders. Ik moest blijven. Eigenlijk wilde de gynaecoloog al beginnen met inleiden, maar er was geen verloskamer vrij die avond en daarom stelde ze voor dat ik daar zou slapen, zodat ze wel zouden kunnen ingrijpen als mijn bloeddruk verder zou stijgen. Dat viel allemaal mee. Pel kwam mijn vluchttas even brengen na zijn werk. Daarna ging ik op tijd slapen. Ik was niet echt zenuwachtig, maar kon heel slecht slapen. Mijn buik rommelde enorm.

De volgende ochtend kwam Pel naar het ziekenhuis toe en zouden ze gaan beginnen met inleiden. Het gerommel van die nacht was niet voor niets geweest, want er was toch sprake van wat ontsluiting. Zelf vond ik dat wel prettig, want dat gaf me het gevoel dat Espen er toch klaar voor was om geboren te worden. De verloskundige kwam en ze stelde voor om met een ballonkatheter te starten. Er zijn meer mogelijkheden om ontsluiting op te wekken, maar Espen was eerder wat onrustig geweest aan de CTG en ze was bang dat het voor hem te snel zou gaan. Ze legde uit dat je met medicatie niet meer kunt stoppen, terwijl je de katheter weer kunt verwijderen als dit nodig blijkt te zijn. Ik sloot me maar bij haar aan en de ballon werd geplaatst. Vanaf dat moment kon het nog wel even duren voor er wat zou gaan gebeuren, maar ik voelde meteen weer gerommel in mijn buik en een paar uurtjes later viel de ballon er vanzelf uit. Dat was een goed begin. Nu wisten we dat de baby niet heel lang meer op zich zou laten wachten, maar dat hij dit weekend wel geboren zou worden. Zou het zaterdag of zondag worden? Ik gokte toch nog op zondag, want bij Marcel duurde het nog best lang vanaf het moment dat ik 3 cm ontsluiting had. Hoewel het met een tweede ook veel sneller kan gaan. Je weet het soms niet.

Na de wisseling van de dienst kwam er een nieuwe verloskundige langs. Zij brak rond 14:00 uur mijn vliezen. Zijgokte dat de baby nog tijdens haar dienst geboren zou worden en ik weet nog dat ik haar heb uitgelachen. Espen was wederom de hele ochtend onrustig geweest in mijn buik en op de CTG konden ze zijn hartslag niet goed monitoren. Ze plaatste daarom een schedelelektrode in de hoop dat het daarmee beter zou gaan. Uiteraard was dat niet het geval. Ze heeft hem nog een keer opnieuw gezet, maar het bleef een beetje vaag. Ik begon me er ook wel zorgen om te maken. De dienstdoende gynaecoloog kwam even bij ons langs, omdat ik wilde weten hoe groot de kans was dat deze bevalling toch zou eindigen in een keizersnede. Zij zagen daar nog geen reden voor, maar ik kreeg echt de kriebels van de dipjes in Espen zijn hartslag en ik sprak dus ook uit dat ik liever een gezonde baby wilde dan een natuurlijke bevalling. Met andere woorden: Doe wat je moet doen, maar zorg alsjeblieft dat het allemaal goed komt! Espen zelf gaf een paar flinke ninja trappen in mijn buik en de arts zei dat hij niet vaak zoveel beweging kon waarnemen tijdens een bevalling en dat dit heel positief was. Hoewel ze steeds zeiden dat ik me geen zorgen hoefde te maken, mocht ik ook niet eten… Kortom, het voelde nog wel alsof zij er niet zeker van waren. Ik was er op zich wel nuchter onder. We waren in het ziekenhuis, het infuus zat er al in en alles zou wel goed komen. Je zit niet op een ritje naar de OK te wachten, maar wat moet dat moet.

Ondertussen was Espen wel netjes verplaatst naar het midden van mijn buik en hij daalde steeds verder in. Ook kreeg ik steeds meer weeën. Sterker nog: Die werden eigenlijk wel erg frequent en pijnlijk. Ik vroeg op een gegeven moment om pijnstilling. Eigenlijk had ik het zonder willen doen, juist omdat we niet goed wisten hoe het daar binnen ging met Espen en ik hem niet nog meer stress wilde bezorgen, maar het werd wel erg pijnlijk na een paar uurtjes. Ik wilde het liefst de morfine pomp, omdat dit via het infuus kon en dus snel geregeld kon worden. Op dat moment had ik echter te weinig ontsluiting (3,5 cm) en er werd dus een ruggenprik aangevraagd. Ondertussen begon ik te hyperventileren en had ik het even niet meer onder controle. Gelukkig bleef er een verpleegkundige bij me en hielp zij me samen met Pel om te blijven puffen en ademen. Ik moest die weeën op zien te vangen, Ik zat midden in een weeënstorm. maar ik dacht echt ‘dit gaat niet lukken zo’ en ik riep dat ik dit echt niet langer vol kon houden. Er werd gezegd dat de anesthesist nog een uur op zich zou laten wachten en in afwachting daarvan sloten ze alvast de morfine aan. Hiermee haal je de pijn niet helemaal weg, maar de allerscherpste kantjes waren eraf en ik kon me weer concentreren. Ondertussen bleef de verloskundige samen met de verpleegkundige op de kamer hangen. Ze zeiden dat ze de geboorte niet wilden missen. Ik dacht dat ze een grapje maakten, maar dat ze bleven omdat ik zoveel pijn had. Vrij snel daarna had ik het gevoel dat ik persdrang kreeg, maar dat dit veel te vroeg was. Toen kwam alles in een stroomversnelling. Er volgde een tweede perswee. Ik wist echt niet wat me overkwam, want bij Marcel had ik totaal niets gevoeld en heb ik alles zelf moeten doen, maar nu voelde het alsof de baby eraan kwam, en wel NU. Ik werd op mijn rug gelegd en de verloskundige zei dat ze even zou kijken of ik voldoende ontsluiting had. Dat was niet meer nodig, want op de volgende wee kwam zijn hoofdje er al uit en nog een halve perswee later werd Espen geboren en in mijn armen gelegd. Het was toen vijf over zeven ’s avonds. Nog ruim binnen de dienst van de verloskundige. Hij was behoorlijk paars/blauw aangelopen, omdat de navelstreng dubbel om zijn nek heen gewikkeld was. Dat verklaarde ook de dipjes in de hartslag op de monitor. Hij trok gelukkig meteen bij na de geboorte en alles was goed met hem. Ook begon hij meteen te huilen!

Achteraf hebben Pel en ik het nog over dat laatste uur gehad. De verpleegkundige was begonnen met het klaarleggen van de spullen voor de ruggenprik, maar ik ben me daarna echt op mezelf en de weeën gaan richten en had totaal geen benul meer van wat er om me heen gebeurde. Dit lieten ze uiteraard ook zo. Pel zag het allemaal weg. De spullen voor de ruggenprik werden weer opgeruimd toen de weeënstorm heftiger werd en ze begonnen met het klaarleggen van de spullen voor de geboorte van de baby. Hij wist dus wel dat ze het meenden toen ze vertelden dat ze de bevalling niet wilden missen. Ze zien uiteraard ook genoeg bevallingen en hebben die ervaring, maar voor ons was dit echt helemaal nieuw. Zelf vond ik het wel heel mooi hoe mijn lijf het helemaal over nam na het breken van de vliezen en dat Espen er relatief snel was. Deze keer ging het voor mijn gevoel helemaal zoals het hoorde en het voelde zo natuurlijk. Dat was de eerste keer zo anders. Ik was ook dolblij dat de placenta vrij snel los kwam deze keer en dat ik dus niet meer naar de OK hoefde. Dat was ook een enorme opluchting. O en die anesthesist die ze gebeld hadden? Die kwam net de afdeling oplopen toen Espen al geboren was en ze hem af wilden gaan bellen. Gelukkig kon de beste man erom lachen. Het zal hem vast vaker overkomen op deze afdeling?

Toen kon ik gaan genieten. Er was een prachtig mannetje op mijn buik gelegd en er was geen enkele stress. Ik hoefde niet weg, hij was niet te klein en alles ging goed met ons allebei. Hij mocht daar dus heerlijk anderhalf uur blijven liggen voordat ze iets met hem wilden doen. Ik heb echt genoten van dat moment en het voelde alsof ik echt iets in te halen had. Ik heb bij Marcel altijd het gevoel gehad dat ik een heel belangrijk moment gemist heb en dat we een valse start hadden samen en dat gevoel werd nu eigenlijk bevestigd. Ik moet zeggen dat het me wel goed deed dat we het nu zo anders konden ervaren. Het gaf me zoveel rust en het gevoel dat ik die eerste keer nu ook een plekje kon geven. We hebben die avond eerst even zelf genoten van Espen en daarna onze ouders en broers pas gebeld. Ook spraken we af dat zij de volgende dag pas langs zouden komen. Ik werd dus samen met Espen naar de afdeling gereden. Pel ging thuis slapen. Ik sliep niet, want ik heb eigenlijk de hele nacht naar mijn prachtige mannetje liggen kijken.

Op zondagochtend kwamen de kinderarts en de verloskundige nog een keer naar ons kijken. We werden allebei goedgekeurd en mochten dus naar huis toe, zodat onze kraamweek kon gaan beginnen en Marcel zijn broertje kon gaan ontmoeten. Inmiddels zijn we drie maanden verder. Espen groeit als kool en doet het hartstikke goed. Hoewel het soms erg vermoeiend is en we allemaal moeten wennen, voelt ons gezin helemaal compleet met hem erbij.