Baaldag zonder internet

Af en toe heb ik van die dagen en dan voel ik bij het opstaan al dat het mijn dag niet gaat worden. Vandaag was zo’n dag. Zo’n dag waarop je het liefst een aantal #zeiktweets zou willen plaatsen. Ondanks alles ging ik aan het einde van de ochtend richting de hogeschool voor een studievoortgangsgesprek en een college interne communicatie. Bij de bushalte wilde ik Twitter nog even controleren, maar de timeline leek niet te verversen. Ik stopte mijn Blackberry terug in mijn broekzak en dacht er verder niet meer over na.

Toen ik aankwam op de Uithof en naar boven liep, zag de kamer van de studiecoördinator waar ik een afspraak mee had er verdacht donker uit. Ik hoopte nog dat hij aan het roken was, maar helaas! Ondanks dat zijn secretaresse me belde om een afspraak voor me te maken, die ik per e-mail nog een keer had moeten bevestigen, kwam het vervolgens niet in haar hoofd op om mij te laten weten dat de afspraak niet door kon gaan. Daar baalde ik flink van, want ik zat eigenlijk wel op dit gesprek wachten. Met hem zou ik de rest van dit collegejaar in kunnen plannen en nu weet ik eigenlijk niet goed waar ik aan toe ben. Dat wordt dus snel een nieuwe afspraak maken. Gelukkig moest ik toch al op school zijn, maar ik was toch flink geïrriteerd. Dit was niet de eerste keer dat ik voor niks voor zijn deur stond. Ik pakte mijn telefoon weer omdat ik mijn verhaal even kwijt wilde. H. nam zijn telefoon niet op en mijn internet werkte nog steeds niet. Nou ja zeg! Totaal gedesoriënteerd liep ik door de gang. Tegen wie moest ik nu zeuren over die gemiste afspraak?

Waar ik normaal gesproken de tijd gedood zou hebben met Twitter en What’sApp, ben ik nu maar naar de Mediatheek gelopen om artikelen te kopiëren voor mijn essay. Zo kon ik mijn tijd nog nuttig besteden. Bij het kopieerapparaat werd ik aangesproken door een student. “Bent u bijna klaar?” Ik keek op en zag dat hij het tegen mij had. Sprak hij me nou écht aan met u? Ik had willen tweeten: Als je medestudenten je met u aan gaan spreken bij het kopieerapparaat, dan wordt het écht tijd om af te studeren! Maar ja, dat stomme internet deed het nog steeds niet. En om nu een vrije computer te gaan opstarten voor één tweet, dat ging me toch echt te ver.

De rest van de middag heb ik gewoon college gehad. Eerst een gastcollege over training en coaching, en daarna nog een stukje interne communicatie. De 8.5 op mijn verslag deed me nog wel goed, maar voor de rest had ik het wel een beetje gehad. Gelukkig waren we op tijd klaar en kon ik snel richting huis. Daar hoorde ik van H. dat Blackberry een wereldwijde storing had en dat het ontbreken van het mobiele internet niet aan mijn geliefde telefoon lag. Ondertussen had ik me wel een paar uur afgesneden gevoeld van de ‘wereld’.

Het is bizar, maar ik denk dat ik meer ‘verslaafd’ ben aan het altijd online zijn dan ik zelf tot nu toe in de gaten had. Ik hoop maar dat het niet te lang gaat duren en niet te vaak voor komt, dan hoef ik daar verder niet meer zo bij stil te staan. Want hoewel ik soms uren niet kijk als het wél werkt, zul je altijd zien dat ik net iets wilde delen als het niet werkt.