Astmaweek

“Daar ben ik weer!” Ik had er minder tijd aan kunnen besteden dan ik had gewild, maar het was me toch gelukt om alle straten een keer door te lopen met de collectebus van het Astmafonds. En gisteravond heb ik de collectebus teruggebracht naar de coördinator van de wijk waar ik in woon.

Het was alweer een paar maanden geleden dat ik de vraag kreeg of ik tijd en zin had om twee uurtjes te helpen met collecteren voor het Astmafonds. Ik weet nog dat ik even twijelde of ik het wilde doen. Dat lag vooral aan de vooroordelen die ik kon verzinnen. Even vroeg ik me af wat mensen dan van mij zouden denken, maar al snel kwam ik tot de conclusie dat dat er niet zo toe deed. Ik kon meer redenen bedenken om het wel te doen dan om het te laten. Ik heb zelf astma (ook al heb ik daar niet dagelijks last van), ik vind het belangrijk dat er onderzoek gedaan wordt naar betere medicijnen en ik heb niet het geld om ze zelf te geven wat ze verdienen. Daar tegenover stond eigenlijk alleen dat ik het een beetje eng vond en dat ik het best druk heb. Maar wat zijn nou twee uurtjes op een jaar? Ik besloot dus mijn steentje bij te dragen.

Collecteren was eigenlijk een ervaring op zich. Een klein kijkje in de wijk waarin ik woon. Mijn eigen straat wordt al 20 jaar door dezelfde mevrouw gelopen, dus ik liep een paar straten verderop. Dat vond ik eigenlijk wel zo prettig, want die mensen ken ik verder niet. Het was leuk om te zien hoeveel verschillende mensen er in mijn wijk wonen. Elke gang ziet er anders uit, ik heb verschillende accenten gehoord. De meeste zijn erg vriendelijk, een paar gruwelijk onbeschoft. Je hoort de gekste dingen. De één geeft veel, de ander weinig. Waar de één verbaasd is over mijn komst, heeft de ander het geld al de hele week klaar liggen bij de deur.

Het heeft me eigenlijk best wel aan het denken gezet en het roept vragen op. Vragen zoals:  “Is collecteren op deze manier echt iets Nederlands?” Eigenlijk is het misschien best een nuchtere manier van hulp bieden. Waar in andere culturen misschien meer gelet wordt op familie en de buren, geven we hier een euro en dan zijn we er, volgens één van mijn wijkgenoten, ‘weer vanaf voor een jaar’. Ik vind het zelf fijn dat er onderzoek wordt gedaan naar hoe we betere hulp kunnen bieden, maar tegelijkertijd maak ik me dus ook niet de hele dag druk om mijn buren of familie. Ik heb nog geen conclusies getrokken voor mezelf, maar het blijft wel een beetje hangen. Waarschijnlijk ben ik dat gevoel volgende week wel weer kwijt. Wat ik in elk geval weet, is dat ik deze week heb gedaan wat ik wél kan bieden. En volgend jaar, dan zie ik wel weer.