Anderhalve week later

Het is alweer anderhalve week geleden dat ik onverwachts in het ziekenhuis terecht kwam. Ik moest een week rustig aan doen en mocht geen zware dingen doen. Mijn buik moest de tijd krijgen om te herstellen en ik was onder narcose geweest. Ik merkte ook wel dat ik niet fit was. Gelukkig hield de buikpijn voor het weekend op en ook het vloeien stopte. Ik leek weer een beetje de oude. Hoe het verder met me gaat? Het is wel tijd voor een korte update.

Niets is minder waar. Ik merk nog elke dag dat ik vreselijk moe ben en als ik teveel doe, word ik gewoon gestraft door mijn lichaam. Verder ben ik vreselijk in de war. Ik kom niet op woorden en vergeet gewoon waar ik mee bezig ben. Daar word ik dus gek van. Natuurlijk is het niet gek. Ik heb een heleboel te verwerken en ik herken het ook wel een beetje van eerdere operaties. Zo’n narcose doet rare dingen met je.

Dat ik nog niet alles kan, betekent niet dat ik niet alles wil doen. Gisteren zat ik mezelf echt in de weg. Ik wilde eigenlijk graag wat in huis doen, omdat Marcel bij opa en oma was. Het lukte me alleen niet. We hadden een druk weekend achter de rug en maandag heb ik de keuken flink onder handen genomen. Gisteren was ik doodmoe. Toch lijkt het wel alsof ik een soort van ‘nesteldrang’ heb. Het liefst wil ik het hele huis onder handen nemen. Alsof ik behoefte heb aan een frisse start. Ik heb me opgegeven om mee te doen aan de Voorjaarsschoonmaak 25 dagen challenge van Waar Is Mam en hoewel ik misschien niet voluit mee kan doen, is dat wel een goede manier om toch een beetje toe te geven aan mijn drang om het huis op orde te maken. Zo kan ik het stap voor stap doen en hoef ik niet alles tegelijk aan te pakken.

Ik raak af en toe echt gefrustreerd van mijn gevoelens. Mijn hoofd denkt dat we gewoon weer verder kunnen gaan, omdat de lichamelijke pijn nu weg is. Dat is natuurlijk niet zo. Ik riep steeds dat mijn tranen vast zaten, dat ik mijn verdriet niet kon voelen en dat ik een soort van leeg was van binnen. Op een gegeven moment vroeg ik me ook af of het nog zou komen of dat het schrijven op mijn blog misschien genoeg was om het ergste al te verwerken. Ook dat was helaas een illusie. Maandagavond kon ik voor het eerst huilen. Gisteren had ik een onbestemd ‘meh’ gevoel en voelde ik dat ik mezelf in de weg zat. Nadat ik wat dieper nadacht, was het eigenlijk helemaal geen onbestemd gevoel. Ik wist best wat het was. Ik was gewoon verdrietig, maar had daar helemaal geen zin in en wilde het wegduwen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling en dat werkt ook helemaal niet. Weer kwamen er wat tranen tevoorschijn.

Verder is iedereen nog steeds heel erg lief. Ik ben hard voor mezelf, maar anderen vertellen me keer op keer dat ik de tijd mag nemen voor mijn verdriet. Gisteren werd ik ook gebeld door onze huisarts. Ze wilde even weten hoe het met me ging en of ik nog hulp kon gebruiken. Dat vond ik echt lief.

Hoe het nu met me gaat? Eerlijk gezegd weet ik het zelf ook niet. Het gaat het ene moment goed en dan geniet ik van alle kleine dingen in het leven. Het volgende moment ben ik verdrietig, boos of gefrustreerd. Het zal nog wel even zo blijven. Het gaat beter met me dan ik had verwacht en ik denk ook wel dat ik het zonder al te veel hulp ga redden, maar ik moet mezelf wel in de gaten blijven houden en niet teveel van mezelf vragen. Dat laatste zal wel een flinke klus worden. Dat is nu eenmaal één van mijn grootste valkuilen.