Afscheid nemen van mijn laatste opa

Zaterdagmorgen ging om kwart voor acht de telefoon. Normaal gesproken gaan er bij mij wel alarmbellen rinkelen als er zo vroeg al gebeld wordt, maar deze keer niet. We hadden met mijn ouders afgesproken om naar de dierentuin te gaan en zouden ’s morgens nog even contact hebben over het weer en of we écht zouden gaan of dat we de afspraak zouden verzetten. Het was prima weer, dus ik dacht dat mijn vader belde om een tijd af te spreken. Vrolijk nam ik op. Aan de andere kant was het even stil, ik hoorde mijn vader snikken en hij vertelde me dat mijn opa (zijn vader) die nacht overleden was…

…Wat?! Die had ik dus niet aan zien komen. Die ochtend waren de medewerkers van het verzorgingshuis waar hij sinds een paar maanden woonde zijn kamer binnen gelopen. Hij lag precies zoals elke ochtend in zijn bed, maar hij ademde niet meer. Opa was die nacht onverwachts in zijn slaap overleden. Hoewel hij al oud was en hij heus wel af en toe wat klachten had hier en daar, was hij niet ziek. Het ging niet slechter met hem dan anders en daarom hadden we dit allemaal nog niet verwacht. De dierentuin hebben we uiteraard verzet, want mijn vader moest een uitvaart regelen. Aangezien wij weinig konden doen en we Marcel beloofd hadden dat we weg gingen, zijn wij die ochtend maar naar de Apenheul gereden voor wat afleiding. Het voor en nadeel van moeder zijn, is dat het leven altijd meteen weer door gaat en dat je weinig tijd hebt om bij gebeurtenissen stil te staan. Voor zaterdag was dat ook wel even goed zo.

Vandaag was de uitvaart al. Het is allemaal heel snel geregeld. Mijn vader en tante hadden besloten dat we dit in besloten kring zouden doen, alleen met de directe familie van opa. Het was een beetje gek dat er vandaag maar een heel klein clubje mensen in de aula van het crematorium zat, maar anderzijds was dat ook prima. Opa had het waarschijnlijk niet anders gewild en als familie zijnde heb je toch niet veel oog voor de omgeving tijdens de uitvaart. Het was goed zo. Zo konden we rustig afscheid nemen.

Ik heb wel weer ervaren dat het samen komen op zo’n dag heel erg fijn kan zijn. Ik kon nog afscheid nemen van opa voor we de kist gesloten hebben. Ik heb mijn verdriet kunnen voelen, wat ik eerder deze week nog niet kon. Het was fijn om samen met de familie herinneringen op te halen, aan opa te denken en naar muziek te luisteren die zo goed bij hem paste. Het klinkt misschien een beetje gek, maar voordat we het crematorium in liepen had ik kippenvel en een heel zwaar gevoel, maar toen we weer naar buiten liepen, had ik het gevoel dat ik een deel van mijn verdriet daar achter kon laten.

Natuurlijk is het de komende tijd nog wel even gek. Opa is er niet meer, maar eigenlijk was ik nog bezig met het verwerken van het verlies van mijn andere opa en oma. Mijn andere oma was al langer niet meer bij ons. Mijn broertje omschreef het vanmorgen erg mooi. Er is een nieuwe periode aangebroken in ons leven, want we hebben nu allebei geen grootouders meer. Wij, de kleinkinderen, zijn een plekje opgeschoven en er wordt plaats gemaakt voor een nieuwe generatie, die van onze eigen kinderen. Hoe mooi dat ook allemaal klinkt, ik vind het toch ook wel moeilijk. Ik ben dan 32 en ik heb mijn opa’s en oma’s lang mee mogen maken, maar dat neemt niet weg dat ik ze alle vier vreselijk mis.