Afscheid nemen van mijn oma

Vandaag namen we afscheid van mijn lieve oma. Ze hoorde in oktober dat ze ziek was en daarna ging het snel. Ze had heel veel pijn en ze viel snel af. Gelukkig ben ik in de afgelopen weken heel vaak bij haar geweest. Ik heb Marcel soms nog meegenomen, want dat maakte haar vrolijk. Verder hebben we veel gepraat, over vroeger en over nu. Ik heb heel goed afscheid van haar kunnen nemen. Dat neemt niet weg dat ik haar verschrikkelijk ga missen.

Onderstaande tekst las ik vanmiddag voor tijdens de uitvaart. 

Afscheid nemen van mijn oma, ik weet niet goed hoe dat moet. Er zijn eigenlijk geen woorden voor het verdriet wat ik nu voel.

Ik was zo dol op haar. Als klein meisje was ik zo vaak bij oma en daar heb ik hele mooie herinneringen aan. Vooral de tijd dat opa en oma een caravan hadden op dezelfde camping was mooi. ‘Daar ben ik weer!’ riep ik vrolijk als ik haar tuin inrende op de camping. En dat deed ik zo’n veertig keer per dag. Later zagen we elkaar minder vaak, maar ik heb het altijd fijn gevonden om bij haar langs te gaan.

Ik zal aan haar terug denken als een pittige, Volendamse dame. Ze was een klein vrouwtje, maar er viel niet met haar te sollen. Eerlijk en direct, ze gooide alles eruit wat ze dacht. Ze was ruimdenkend, maar als ze het niet met je eens was, dan hoorde je dat ook. Speciaal voor haar heb ik vandaag een panty aangetrokken, want die leggings had ze toch zo’n hekel aan. Dat kon écht niet! Ik herken die eigenschappen ook wel een beetje in mezelf. Eerlijkheid en directheid kan ik wel waarderen. Je wist bij oma in ieder geval altijd waar je aan toe was.

Voor mij was oma altijd lief. Misschien kwam dat omdat ik het oudste kleinkind was, maar ik heb altijd een bijzondere band met haar gehad. Ze was wel eens streng, maar altijd rechtvaardig. Ze heeft altijd achter me gestaan, ook als ik domme keuzes maakte of het niet goed met me ging. Ik wist dat ik altijd bij haar terecht kon. En fouten maken, dat kon ik als de beste. Ik ben heel blij dat ze nog heeft kunnen mee maken dat het nu goed met me gaat.

Toen ik zwanger raakte, was ze ontzettend blij. Ze was dol op de kleine Marcel en zelfs toen ze al heel ziek was, kon hij nog een lach op haar gezicht toveren.
De zwangerschap veranderde iets tussen ons. In positieve zin. We hebben veel gekletst over vroeger, over haar kinderen en hoe het voor haar was om moeder te worden. Dat was ontzettend bijzonder. Ze belde me tijdens mijn zwangerschap af en toe op om te vragen hoe het met ons ging. Iedereen die haar kent, weet hoe bijzonder dat is.

Mijn oma was lief en zorgzaam op haar eigen manier. Ze hoefde niet uit te spreken dat ze van me hield, want ik wist dat ze trots op me was en van me hield. Daar twijfelde ik niet aan. Des te mooier was het om die woorden toch uit haar mond te horen vorige week. Het was heel zwaar om haar te laten gaan, maar ik ben heel dankbaar dat ik de kans heb gehad om goed afscheid van haar te nemen. Oma, ik houd ook van jou en dat zal ik altijd blijven doen.