Dit weekend zouden we samen met mijn ouders iets leuks gaan doen. Door omstandigheden ging dat niet door, maar ja, inmiddels hadden we Marcel beloofd dat we naar de dierentuin zouden gaan. Ik heb geen idee wat hij daarvan mee krijgt en hoe erg hij het had gevonden om niet te gaan, maar beloofd is beloofd. We maakten nieuwe plannen en besloten met hem naar de Apenheul te gaan.
Het was voor mij lang geleden dat ik er geweest was. Misschien wel 25 jaar? Ik weet dat ik er als klein meisje twee keer geweest ben, maar het is in ieder geval lang geleden. Nu we Marcel hebben, kunnen we opnieuw al deze leuke plekken ontdekken. Voor hem is alles nieuw en voor ons is er ook een hoop veranderd. 
Vroeger vond ik de loslopende (doodshoofd)aapjes eigenlijk het leukst. Die kwamen dichtbij en die kon je écht zien. Dat vond ik eigenlijk nog steeds. We waren net binnen en er sprong al een aapje via Marcel zijn schoot op de zonnekap van de buggy. Marcel keek zijn ogen uit. Hoe durfde dat aapje op ZIJN wagen te gaan zitten? Toch vond hij het interessant en het liefste wilde hij hem pakken en knuffelen, maar dat ging natuurlijk niet lukken. Daarnaast is het ontzettend leuk om naar apen te kijken, omdat ze zo leuk kunnen spelen of juist omdat bepaalde soorten zulke ‘menselijke’ dingen doen. In de dierentuin kan ik daar ook altijd erg van genieten, dus een hele dierentuin vol met apen is erg leuk.
Met de kleine was het nog geen dagvullend programma. Omdat hij zelf nog niet kan lopen, is hij nog te klein voor de speeltuin en bepaalde alternatieve routes zijn niet helemaal handig met een buggy, maar dat vond ik niet erg. Zo af en toe haalden we de kleine uit de wagen zodat hij het beter kon zien. Voor de rest ging zijn aandacht vooral naar de andere kindjes die rond liepen. We liepen in twee uur overal langs en aan het einde vielen zijn oogjes dicht. Hij was moe van al die nieuwe indrukken.
Hopelijk gaan we alsnog snel een keertje met hem naar de dierentuin, maar vandaag hadden we in ieder geval een fijn alternatief.
Geef een reactie