Aandacht voor papa’s

Zondag is het vaderdag. Dan staan we stil bij onze vaders en de vaders van onze kinderen. Een mooi gebaar, maar er zijn ook momenten waarop vaders over het algemeen minder aandacht krijgen dan ze verdienen. Ik heb al vaker de gedachte gehad dit te delen, bijvoorbeeld nadat ik een miskraam had gehad en Pel er alleen voor leek te staan, maar een aantal weken geleden kwam dit onderwerp ter sprake in een andere context. Ik ben dus niet de enige die dit ziet.

Vanaf het moment dat iemand zwanger raakt (of zwanger zou willen raken), lijkt het wel alsof alle aandacht naar de (aanstaande) moeder gaat. Ik ben zelf geen fan van de zin ´wij zijn zwanger´, want ja, die mannen hebben absoluut een aandeel in het verhaal, maar die slepen niet met die dikke buik rond. Om nog maar te zwijgen van de bevalling. Toch worden ook zij vader en verandert hun leven ook. Het is net alsof mensen daar niet altijd bij stil staan. Bij mijn eerste zwangerschap vond ik het niet zo storend. Ik weet niet eens of het me wel opgevallen is. Na mijn miskraam vond ik het heel opvallend dat iedereen vroeg hoe het met mij ging, maar dat niemand diezelfde vraag stelde aan Pel. Hij wilde mij niet belasten met zijn gevoel, waardoor hij dus eigenlijk alleen was met zijn verdriet. Dat vond ik destijds erg naar. Ook een papa verliest een kindje en een droom wanneer een zwangerschap anders loopt dan gepland. Daar zou toch ook aandacht voor moeten zijn?

Waar ik zelf nog niet aan gedacht had, is dat er bij een gezond kindje ook niet altijd aandacht is voor de papa. Dit blijkt al uit de zin ´Moeder en kind maken het goed´ die vaak wordt toegevoegd aan het bericht wanneer de baby geboren is. Daar vragen mensen ook naar. Hoe was de bevalling? Gaat het goed met de baby en met de mama? Bij ons wordt er ook vaak gevraagd naar wat Marcel  vindt van zijn nieuwe broertje. Of met Pel alles goed gaat, is kennelijk niet zo heel interessant. Ik kan je vertellen dat de wereld van een vader evengoed op zijn kop staat en dat ook hij zijn plek weer moet vinden in ons gezin. Dit was mij eigenlijk ook niet zo opgevallen tot ik er vorige week op gewezen werd door een vader. Hij vertelde ook dat hij nu hij zelf vader is altijd even vraagt aan de man hoe het nu met hem gaat. Ik vond dat mooi en ga dat zelf ook zeker onthouden.

Dus vandaag even een oproep van mij aan jullie allemaal: Denk ook eens aan de papa’s. Niet alleen als alles goed gaat en er een gezonde baby geboren is, maar ook wanneer dit niet het geval is. Juist als er iets verdrietigs gebeurt, kunnen ook papa’s of de wenspapa’s in je omgeving wel een hart onder de riem of een luisterend oor gebruiken! Weet je niet hoe je hier op kunt reageren? Stel gerust eens de vraag wat je kunt doen of wat iemand nodig heeft, laat weten dat je er voor hem bent of vraag simpelweg hoe het met hem gaat.