De ziekenhuis serie

Mijn laatste ziekenhuis update was alweer van begin november. Ik voelde in de tussentijd niet zo de behoefte om erover te schrijven. Ook omdat ik er een aantal keer geweest ben, maar het steeds geen echt resultaat opleverde. Van de allergoloog ging ik naar de KNO-arts. Zij zag op de CT scan dat mijn neustussenschot scheef staat. Dat kan ze eventueel opereren maar daar heb ik wat bedenktijd voor gevraagd. Het zal me ongetwijfeld gaan helpen, maar de hersteltijd is volgens de papieren best lang en dat lijkt me met mijn studie niet niet erg handig. In januari heb ik weer een afspraak met haar om dit verder te bespreken.

De KNO-arts verwees me in november ook door naar de neuroloog, omdat ik vaak hoofdpijn heb. Dit kan veroorzaakt worden door spanning en stress, maar nu ik er toch was, wilde ze het maar eens goed laten uitzoeken. Bij de neuroloog kreeg ik twee keer een onderzoek (eerst door een co-assistent en toen door de neuroloog zelf). Ze vonden niets wat spannend leek en dus werd er nog een CT scan aangevraagd om andere enge dingen uit te sluiten. Vanmorgen kreeg ik de uitslag van deze scan. Ze hadden (verrassend!) niets gevonden. Mijn hersenen bevinden zich op de goede plaats en verder is er niets te zien op de scan. Dat is natuurlijk goed nieuws, maar de klachten waarmee ik ooit naar het ziekenhuis kwam, zijn hiermee nog niet opgelost. Dit heb ik nog eens aan hem voorgelegd. Ik heb eraan toegevoegd dat het een beetje voelt alsof ik van het kastje naar de muur gestuurd word. Hij heeft me vervolgens nog een aantal vragen gesteld en beloofd dat hij hier over na gaat denken voor onze volgende afspraak, zodat hij me goed kan doorverwijzen. Ik ben benieuwd.

Ondertussen ben ik sinds augustus elke maand een paar keer in het ziekenhuis geweest en heb ik verschillende onderzoeken en scans gehad, maar er is nog niets uitgekomen. Wat ik wél heb geleerd, is dat de dokters er in het echte leven niet zo uit zien als in Grey’s Anatomy (ik had dr. Mc Dreamy best willen hebben als neuroloog!) en dat het team van dokter House mij niet komt vertellen wat ik wel heb (omdat het er niet naar uitziet alsof ik nog maar 24 uur te leven heb?). In januari heb ik weer afspraken staan in het ziekenhuis. Wie weet komt er in 2012 wel iets zinnigs uit één van de testen. Tot die tijd moet ik me er maar bij neerleggen dat ik niet altijd zoveel energie heb als ik zou willen. En wie weet krijg ik hier genoeg inspiratie van om een complete ziekenhuis roman te schrijven tijdens mij volgende NaNoWriMo?