NaNoWriMo Winner!

Op 21 oktober besloot ik me aan te melden bij NaNoWriMo. Ik heb de website even vluchtig doorgelezen en daarna gewacht tot het laatste weekend van oktober. Ik had in mijn hoofd zitten dat je je niet echt mocht voorbereiden en dus zou ik het allemaal maar even over me heen laten komen. Daarnaast vond ik 50,000 woorden in dertig dagen (dus een gemiddelde van 1,667 woorden per dag) nou niet zo schokkend klinken. Dat ging ik wel ‘even’ doen.

De werkelijkheid bleek wat minder rooskleurig. De avond voor het begon ben ik eens gaan lezen op het forum. Daar zag ik dat allerlei mede-NaNo-ers zich al weken aan het voorbereiden waren. Zij hadden aantekeningen gemaakt, hele karakteromschrijvingen klaar, het plot lag er al. Ineens kreeg ik het Spaans benauwd. Ik had me totaal niet voorbereid! Hoe zou ik het dan nog gaan halen? Ik ging nadenken over een plot en kreeg verschillende ideeen en ik ben daarmee in het diepe gesprongen.
Na de eerste week, waarin het toch best aardig was gegaan, vond ik mijn eigen verhaal niks meer. Ik had een enge droom gehad de nacht ervoor en daar heb ik mijn tweede plot op gebaseerd. Ik ben ineens in het Engels gaan schrijven en in het begin ging het allemaal prima. Langzaam heb ik wat personages uit mijn eerste plot naar binnen gesmokkeld en er ontstond zowaar een verhaal. Na 16,500 woorden kwam een beetje de klad erin. Ik had het druk en heb gewoon zes dagen achter elkaar niet geschreven. Daarna had ik het vermoeden dat ik het niet meer kon halen.
In de laatste vijf dagen bedacht ik me dat ik toch niet voor niks was begonnen met schrijven. Ik las alle peptalks nog een keer die in mijn mailbox zaten en besloot het boek nog een laatste kans te geven. En toen kwam de flow weer terug. Ik moest en zou het halen! Op de allerlaatste dag moesten er nog meer dan tienduizend woorden bij komen, en toch is het me gelukt: Ik heb de fnishlijn van NaNoWriMo 2010 bereikt! Dat geeft een goed gevoel. Ik ben trots op mezelf.

En daarna werd het even stil. Wat moet ik nu gaan doen? Ik wilde mezelf eigenlijk een paar dagen rust gunnen, maar als ik zo om me heen kijk dan zie ik dat dat er niet van gaat komen. Het huishouden verdient aandacht, ik heb een paar brieven liggen van penvriendinnen die ik wil beantwoorden, er was nog een andere schrijfwedstrijd waar ik aan mee wilde doen, ik ga weer eens postcrossen en vanaf maandag moet ik echt eens gaan studeren voor een tentamen wat ik in januari ga herkansen. Kortom, er is hier nog meer dan genoeg te doen en tijd om achterover te leunen en ervan te genieten is er niet echt, maar dat geeft ook niet, want daar houd ik helemaal niet van!

Ik heb al een paar keer de vraag gekregen of mensen het mogen lezen. Voor nu is het antwoord op deze vraag ‘nee’. Ik moet het eerst zelf maar eens nalezen, editen, en dan zien we wel verder. Ik kan het document moment even niet meer zien! Misschien doe ik er niks mee, misschien ga ik het ooit afmaken en herschrijven. Maar ik weet wel dat ik het volgend jaar zeker weer ga proberen, want de ervaring is geweldig. En deze keer zal ik me dan maar eens voorbereiden, wie weet wordt het dan ook wat makkelijker.