Het was zondagmorgen. Om half 8 ’s morgens ging de telefoon. Ik sliep nog en nam wel op. Het was mijn vader maar het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Na een tijdje feliciteerde hij me met mijn verjaardag, maar aan zijn stem kon ik wel horen dat er iets niet goed zat. Na een lange lijdensweg had mijn oma, zijn moeder, het op moeten geven die ochtend. Hoewel het er al weken aan zat te komen, kwam het toch nog als een verrassing. Er was steeds nog die hoop dat het wel goed zou komen.
Ik heb er weinig van gevoeld die eerste week. Ik heb mijn verjaardag gevierd met lieve vrienden en mijn broertje, zodat we het eventjes konden vergeten. Mijn oma was dol op feestjes en verjaardagen, dus het voelde wel goed om dat gewoon door te laten gaan. Ik ben ook de hele week thuis gebleven, het grootste deel van de tijd in bed. Ik was moe en ik wist ergens dat ik verdrietig moest zijn, maar huilen kon ik pas toen ik haar zag liggen tijdens de concoleance. Oma lag niet vredig in haar kist, zoals je mensen vaak hoort zeggen. Ze keek boos. Zij was nog helemaal niet klaar met leven, zo leek het. En dat paste ergens ook wel bij wie ze was. Daar werd ik even verdrietig van. Ook tijdens de crematie heb ik even kunnen huilen, maar dat kwam vooral omdat ik anderen zo verdrietig zag zijn. Er waren meer dan 90 mensen gekomen. Voor haar, of om ons bij te staan. Haar oude kerkkoor kwam een lied zingen. Het was allemaal heel goed geregeld en een hele mooie uitvaart. Als er op die leeftijd nog zoveel mensen om je heen zijn, heb je het toch niet slecht gedaan, zo lijkt het mij.
We zijn nu een jaar verder. Toen de tijd weer aanbrak waarop het vorig jaar heftig werd en het allemaal weer dichterbij kwam, groeide bij mij ook eindelijk het besef dat het ook echt zo is. Mijn oma is er niet meer. Ook al kom ik niet meer vaak bij opa, in het huis waar ze altijd hebben gewoond, ze is echt weg. Ik kan niet meer net doen alsof het niet zo is. En eindelijk heb ik in de afgelopen weken een paar keer kunnen huilen. Ik heb een foto van haar ingelijst en in de huiskamer gezet. Het is een jaar geleden en tijd om door te gaan, maar de datum zal ik nooit meer vergeten. Ik zal hier elke verjaardag aan blijven denken.
Peet
Sterkte meid! Ik kan even niets anders zeggen. Het is altijd rot om dierbaren te verliezen. En helemaal op een dag die eigenlijk een feestdag had moeten zijn. Hopelijk heeft je oma er uiteindelijk vrede mee met waar ze nu is.
Nonja
Hey meissie
Dat is nog even een verhaal zeg, en dan nog wel op je eigen verjaardag! Het enige wat ik je kan meegeven is dat het met de tijd wel makkelijker zal gaan. Maar het gevoel zal er wel altijd zijn alleen je kan er wat beter mee omgaan. Het is altijd naar als er iemand wegvalt in je leven vooral op een feestdag!
Ik wens jou en je familie ontzettend veel sterkte maar ook zwakte toe, want dat mag ook wel eens gezegd worden! En daar bedoel ik mee huilen is gezond en het geeft rein je eigen zelf!
Dikke kus Nonja