Dat ik mijn 30 Day Challenge niet in 30 dagen zou gaan halen, was me al wel duidelijk. Ik had het wel gewild, maar was vorige week een beetje ziek en toen had ik weinig zin in bloggen. Nu ben ik er weer en ik ga de vragen hoe dan ook beantwoorden op mijn blog. Dat zit wel goed.
Ik heb heel lang na kunnen denken over wie ik mis. Ik kan er zo een paar opnoemen, maar vandaag heb ik me gerealiseerd dat ik mijn opa toch het meeste mis. Dat klinkt misschien gek, want mijn opa leeft nog. Jaren geleden is er bij hem Alzheimer geconstateerd en dit wordt de laatste tijd steeds erger en het gaat steeds sneller. Er komt gewoon een dag dat hij écht niet meer weet wie ik ben. Soms vraag ik me al niet af of oma hem niet stiekem influistert wie er komt, maar dat hij het eigenlijk niet meer weet. Daarnaast is hij gewoon niet meer wie hij was. Hij zegt niet veel meer en zit stil op zijn stoel. Hij kan ook steeds minder en dat wordt steeds zichtbaarder. Daarnaast krijgt hij steeds meer lichamelijke kwalen, maar dit kan hij niet meer goed aangeven bij andere mensen. En daarnaast lijkt hij gewoon niet meer op de opa die ik vroeger had en dat vind ik écht erg.
Vandaag is mijn opa jarig en hij is 76 geworden. Ik ben dus even langs geweest vanmiddag. De hele week liep ik te piekeren. Wat geef je iemand die dat 5 minuten later weer vergeten is? Maar met lege handen aankomen is ook onbeschoft en voor hem niet leuk. Dan maar wat lekkers! Met chocolaatjes voor opa en bloemen voor oma kwamen we daar aan. Ik ben voor mijn doen nog best lang gebleven ook, want oma vond het fijn dat we er waren. En toch doet het elke keer weer pijn om opa zo te zien zitten!
Mich
Heftig Alzheimer. Snap wel dat je je opa mist, lijkt mij ook vreselijk dat iemand er wel is maar eigenlijk ook niet. Ergste vind ik het voor je oma, (natuurlijk ook voor jou hoor) maar dat de man van je leven op een gegeven moment jou ook niet meer herkent. Doet mij zo denken aan The Notebook en toen heb ik ook maar een heeeeel klein beetje gehuild….(echt serieus tranen met tuiten!!!)
Peet
Dat lijkt me zo verschrikkelijk, als je eigen opa je niet meer herkent. Of als hij continu vergeet wie je bent. Ik snap dat je de opa van vroeger mist. Dat zou ik ook hebben. Hopelijk heeft hij er zelf niet te veel last en pijn van, want dat lijkt me het ergste. Dat je het hebt, maar dat je het ook nog doorhebt dat je het niet meer weet.