Verborgen gezichten – Nora de Ruyter

Afgelopen vrijdag viel de roman ‘Verborgen gezichten’ van Nora de Ruyter in de brievenbus. Ik ben over het algemeen dol op memoires en op boeken die raakvlakken hebben met de psychologie. Er is altijd wel iets wat ik eruit kan halen en het is heel mooi om te zien hoe mensen weer opkrabbelen uit de diepste dalen. ‘Verborgen gezichten’ is een semi-autobiografische roman. Dat is net even anders, maar ik was evengoed erg benieuwd naar deze eerste roman van Nora.

Op de achterkant

Christine is een achtentwintigjarige, ogenschijnlijk zelfbewuste vrouw met een tweede gezicht. Het is het gezicht waarmee ze zichzelf verwondt als ze zich afgewezen voelt of tegenslagen moet verwerken. Christine houdt geen baan lang vol, maar leeft zich daarentegen uit in fotograferen, waarmee ze in de kunstwereld voet aan de grond probeert te krijgen. Ze heeft een rommelig seksleven met zowel mannen als vrouwen en drinkt meer dan goed voor haar is. Haar vaste vriend is Patrick, maar Christine ontglipt hem elke keer. Daarbij lijkt ze vooral voor zichzelf op de vlucht, want wanneer ze de diepte ingaat kiest ze voor het “veilige gevoel” van de pijn door zelfbeschadiging. Verborgen Gezichten is een aangrijpende generatieroman die vooral gaat over de vraag hoe in het leven te staan in een maatschappij waarin alles al voor je is uitgedacht.

Wat ik van het boek vond

Ik las het boek in twee keer uit. Het liefst had ik in één keer door gelezen, maar ik moest ook slapen en dat is op dit moment ook erg belangrijk. Allereerst viel de schrijfstijl me op. Nora schrijft vlot en geeft veel informatie en details in weinig woorden. Even was ik bang dat dit me zou gaan storen, maar dat was niet het geval. Ik vond het na een aantal bladzijden zelfs prettig lezen. Ook is het thema voor mij erg herkenbaar en ik herken dan ook veel in Christine. Misschien niet de heftige manier waar zij dingen uit (hoewel ik ook een ster ben was op het gebied van ruzie maken), maar wel haar manier van denken. Het is een strijd die me maar al te bekend voor komt. Christine zit echter niet alleen in de knoop met zichzelf, maar ook met de maatschappij. Ook dat herken ik. Hoe zoek je een baan die bij je past zonder dat je daar je ziel voor hoeft te verkopen? Is het mogelijk om te blijven geloven in je passie terwijl je je aanpast aan de maatschappij? Voor sommige mensen is dit niet het geval en Christine is er daar één van. Hoewel ik in eerste instantie mijn twijfels had of ze het zou halen, schuilt er in Christine een ontzettende doorzetter. Met weinig middelen en zonder teveel hulp te vragen, kan ze veel bereiken. Dat vond ik prachtig! Het geeft maar aan dat er ook een positieve kant zit aan het verhaal. Veel mensen beschouwen alles zelf willen doen en afwijken van de maatschappij als een zwakte, maar het kan ook een kracht zijn. Uiteraard is dit een roman, maar toen ik het boek dicht sloeg, had ik alleen maar respect voor de hoofdpersoon. Ze was voor mij helemaal echt. Ik had met haar gehuild en gelachen. Ik wilde weten hoe het nu verder met haar ging. Als ik aan het einde van een boek het gevoel heb dat ik een goede vriendin in de kast zet, dan krijgt dat boek van mij absoluut vijf sterren. Kortom, ik vind dit een fantastisch debuut.

‘Verborgen gezichten’ is onder andere verkrijgbaar bij bol.com