Opa mag toch weer naar huis

Eerder schreef ik al eens over mijn opa en zijn Alzheimer. Vreselijk vonden we het dat hij en oma niet meer samen konden wonen. Inmiddels woont opa al ruim twee jaar in het verzorgingshuis en oma woont nog altijd in haar eigen flat. Als vrouw van dertig is het bijzonder als je nog kunt zeggen dat je een opa en een oma hebt. Ik heb zelfs twee opa’s. En deze keer wil ik eens wat schrijven over mijn andere opa.

Sinds oma er niet meer is (dat is inmiddels alweer 4,5 jaar geleden,) woont opa alleen. We wisten niet hoe dat zou gaan, maar eigenlijk ging het prima. Toch werd ook hij steeds ouder en dat begonnen we echt te merken. Zo werd hij bijvoorbeeld warrig en hij sliep veel. Dit jaar ging het opeens mis. Mijn opa en tante gingen samen met een busreis mee naar Kroatië en daar werd hij ziek. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis en wij konden vanaf hier vrij weinig doen. Het leek allemaal best heftig. Uiteindelijk zijn mijn nichtje en oom naar Kroatië gevlogen om ze op te halen. Eenmaal thuis werd opa naar zijn eigen huis gebracht. Iets wat ik wel apart vond, want hij lag tenslotte niet voor niets al twee weken in het ziekenhuis. Na een paar dagen ging hij weer achteruit en ook hier werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Eerst moest hij een week op de intensive care blijven en daarna heeft hij nog op een gewone afdeling gelegen. Na een hoop testen wisten ze pas wat er al die tijd aan de hand was. Opa had een verwaarloosde blaasontsteking en daardoor was zijn bloed vergiftigd. De Kroatische dokters dachten dat hij bronchitis had en een hartaanval had gehad, en daar hadden ze hem voor behandeld. Daar klopte dus vrij weinig van. Toch bleek daarnaast ook dat hij een vorm heeft van Parkinson en dat hij bloedarmoede heeft. Een paar weken en een flinke berg medicatie later knapte opa al wat op.

Toch mocht hij nog niet naar huis. Hij had weken gelegen en kon nu niet meer goed lopen. Toen hij ontslagen werd uit het ziekenhuis, werd hij dus naar een revalidatiecentrum gebracht. Dit zit in hetzelfde gebouw als waar mijn andere opa woont, dus opeens had ik twee opa’s op hetzelfde adres. Dat is dan wel weer zo handig met het bezoeken, maar voor de rest vond ik het maar niets. Ik vind die verzorgingshuizen altijd erg stinken en ik kom er liever niet. Opa leek in eerste instantie ook alleen maar achteruit te gaan. Hij zat in een rolstoel en hij weigerde te eten. De beste man wilde naar huis! Even had ik het idee dat het alsnog mis zou gaan en dat hij daar niet meer weg zou kunnen. Mijn vader heeft hem er uiteindelijk toch van kunnen overtuigen dat hij alleen naar huis kon als hij goed zijn best zou gaan doen om sterker te worden.

Inmiddels zijn we een paar maanden verder. Mijn opa kan weer lopen en hij eet weer normaal. Af en toe ga ik langs met mijn vader en dan nemen we hem even mee naar buiten voor een wandeling. Vandaag mocht hij zelfs een paar uurtjes naar zijn eigen huis toe om te kijken hoe dat zou gaan. Ik ging ook daar even bij hem langs. Het ging goed en over twee weken mag hij weer echt naar huis toe.  Ergens vind ik het best een wonder dat hij zo opknapt. Al ver voor zijn vakantie had ik het gevoel dat hij gewoon te oud aan het worden was en dat dit niet langer zo door kon gaan. Nu pas weet ik dat hij van alles mankeerde waardoor het slechter ging. Waarom belt hij dan niet gewoon een dokter? In plaats van op de bank te gaan liggen met pijn en erin te berusten? Waarschijnlijk zal ik het nooit echt gaan begrijpen, maar het lijkt er in elk geval op dat mijn opa het nog wel even vol zal houden.