In november kreeg ik van mijn ouders te horen dat het steeds slechter ging met mijn opa. Hij had de laatste fase bereikt van zijn Alzheimer en we moesten er rekening mee gaan houden dat het niet lang meer zou gaan duren. Mijn opa is echter een taaie, oude man en hij is er nu nog steeds. Hij is er kennelijk nog niet klaar mee, ook al weet hij dat zelf helemaal niet meer.
Vandaag ben ik met mijn ouders mee geweest naar het verzorgingshuis waar opa woont. Ik wilde wel even met eigen ogen zien hoe hij er aan toe is. Nu hij ons al jaren niet meer herkent, ga ik zelf liever naar mijn oma toe als ik tijd heb. Die weet nog dat ik er ben en die vindt het leuk als ik kom. Dus opa had ik al zeker een half jaar niet meer gezien. Ik geef toe, hij is mager geworden en hij komt zijn bed nu echt niet meer uit, maar het blijft een vrolijke man en een lachebek. Hij praat aan één stuk door en we hebben werkelijk geen idee waar het over gaat, maar dat geeft niet. We lachen er maar om. (Is hij de klos? Moet hij flossen? Oooo hij is in het bos geweest, die met die ene eik!) Het is nu gek genoeg minder erg dan toen hij af en toe nog wel helder was. Ik vond dat pijnlijker om te zien? Nu is het echt duidelijk dat hij geen idee meer heeft.
Toch denk ik elke keer nog even dat hij het wel weet. Zijn ogen lichten toch even op als hij je ziet. Of dat komt omdat de gezichten toch nog ergens vaak herkenbaar zijn of omdat er iemand voor hem komt, weet ik niet. Evengoed is het best leuk als hij me vrolijk toelacht natuurlijk. Dan zie ik nog een klein stukje van de man die opa vroeger was. “Hey vrouwtje!” riep hij dan als ik binnen kwam lopen. Dat zegt hij al jaren niet meer, maar die herinnering zal altijd bij me blijven.
Serena
Fijn dat hij er toch nog is en nog steeds vrolijk is, ondanks dat hij niet meer alles weet.
Ik weet hoe het is, mijn oma had ook Alzheimer en kreeg dit al op jonge leeftijd.
Inmiddels is de buurman ook aan het sukkelen en je ziet de mensen inderdaad achteruit gaan. Maar eerlijk is eerlijk, ik pies soms in mijn broek met de opmerkingen die hij nu maakt. Je kunt er denkelijk maar het beste mee lachen, dat is ook voor die persoon fijn als zijn bezoek vrolijk is.
Hopen maar dat hij er zelf niet te veel last van heeft, dat is het allerbelangrijkste!
Sanne
Zo herkenbaar…. Mijn opa was dementerend en zat op het laatst in het verpleeghuis. Elk bezoekje namen we steeds een stukje verder afscheid van elkaar. Opa herkende ons niet meer, maar toch… toen wij die laatste keer huiswaarts gingen zei hij “Dag kleine meid”. Hij heeft mij altijd zo genoemd en nu ineens zei hij het weer toen we naar huis gingen. Het was de laatste keer dat ik hem in leven heb gezien. Maar die laatste ontmoeting ben ik nooit meer vergeten. Hij wist het nog… hij wist wie ik was
Roxanne
Dat is wel een hele bijzondere herinnering!
Anneke
Een heel nare en rare ziekte is het. De oma van Enrico was ook dement. Ik weet nog toen ik de eerste keer meeging dat ze me maar aan bleef staren, alsof ze me probeerde te plaatsen.
Helaas is mijn eigen oma ook dement aan het worden en daarbij begint ze ook steeds minder vriendelijk te worden, wat er soms bijhoort heb ik begrepen.
Roxanne
Sommige mensen hebben dat ja. Mijn opa heeft het bijna niet gehad, hij was wel een beetje boos toen hij naar het tehuis moest. Toen riep hij telkens dat we hem niet achter moesten laten en dat hij naar huis wilde. Dat is hij nu allang weer vergeten.
Sammie
Ik vind het zo’n vreselijke ziekte en kreeg kippenvel van je blogje. Mijn oma heeft soms nog steeds ‘heldere’ momentjes en dat is zo pijnlijk, vooral voor haarzelf. Een gesprek valt niet echt meer te voeren, er komt voornamelijk wartaal uit maar het is fijn om haar te zien lachen. Je hebt het mooi geschreven
Roxanne
Die tijd dat ze nog af en toe helder zijn dat vond ik echt het allermoeilijkst.