Een middagdutje doen, is aan Marcel niet besteed. Slapen op zich gelukkig wel. ’s Nachts doet hij niets liever en eigenlijk hoorden Pel en ik niet écht bij de nachtouders van deze wereld. Marcel slaapt meestal lekker door en soms slaapt hij zelfs lekker uit. Dus nee, we hebben niet veel te klagen. Toch vind ik het wel vervelend worden dat ik hem ’s middags niet naar bed krijg. Hij heeft het namelijk wel gewoon nodig.
Marcel is een druk en ondernemend mannetje. Eigenlijk is hij ook een vrolijk ventje, maar de laatste tijd gaat hij meer mopperen, zeuren en zelfs krijsen. Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat dit erbij hoort. Het is de leeftijd. Hij wordt in augustus twee en ja, dan komt de peuterpuberteit natuurlijk om de hoek kijken. Enerzijds is er dus nog niet echt iets aan de hand. Hoewel ik die driftbuien liever niet heb. Wie wel he? Ze kosten energie en het is vervelend voor iedereen, ook voor Marcel zelf.
Wel denk ik dat we ze kunnen verminderen of voorkomen als hij beter uitrust ’s middags. Daar gaat alleen iets ernstig mis. Soms gaat hij gewoon na zijn boterham naar bed, maar er zijn eigenlijk meer dagen dat hij tijd probeert te rekken, er een enorm drama van maakt of gewoonweg doet alsof hij slaapt om vervolgens te gaan zitten spelen. Die laatste optie heb ik niet zoveel moeite mee. Ik heb toch het gevoel dat hij uitrust als hij lekker in bed zit te spelen of een boekje leest. De eerste twee opties zijn voor ons allebei irritant.
Het ergste is nog, dat ik echt niet begrijp waarom hij niet wil slapen. Hij is namelijk wél moe! Dat zie je aan alles. Hoe moe ik hem ook maak, wat we ook doen in de ochtend, soms weigert hij gewoon. Vandaag had ik er echt geen zin in. Ik was zelf moe en wilde gewoon eventjes bankhangen en bijtanken. Uiteindelijk heb ik hem dus opgepakt en ben ik met hem op bed gaan zitten. Daar heb ik hem net zo lang vast gehouden en liedjes gezongen tot hij zelf ging liggen. Eerst stribbelde hij wat tegen, maar zo’n tien liedjes verder vielen zijn oogjes dicht. Toen ik op mijn tenen naar buiten sloop, ging hij rechtop zitten. ‘Mama?’ Ooo nee! Ik dacht dus dat we weer opnieuw konden beginnen. ‘Kusje?’ Ik liep terug, gaf hem een lading kussen en een aai door zijn haren. Hij zuchtte even diep en ging liggen. Ik had gewonnen.
Het voelde echt alsof ik net een gevecht had gewonnen. Een gevecht tegen een peuter die weigert te slapen. Dat voelde eigenlijk een beetje raar. Ik wil helemaal geen strijd om zoiets simpels als een middagdutje. Hij hoeft van mij ook niet te slapen, maar ik vind wel dat hij dan lief en gezellig ‘moet’ zijn. Als hij er zo moe uit ziet en zich ook zo gedraagt, heeft niemand daar wat aan. Daarom blijft het dus een strijd. Elke keer weer. Helaas eentje die ik als mama niet altijd kan winnen.
PS. Over het algemeen is Marcel het leukste en liefste kind van de hele wereld en ik weet dat ik vrij weinig te klagen heb. Hij slaapt ’s nachts goed, hij eet goed, hij groeit en ontwikkeld zich. Als ik er zo over nadenk, kan ik het ook prima relativeren! Toch moest ik dit even kwijt.
Geef een reactie