Drie is teveel

Als er ‘s morgens vroeg wordt aangebeld door de politie, dan vraag je je toch even af wat er aan de hand is. Dit overkwam mij vanmorgen. Ik lag uit te slapen, want dinsdag is nu eenmaal mijn vrije dag, toen de bel ging. ‘Wat is die postbode vroeg vandaag?’ dacht ik bij mezelf. Het was de politie. Ze waren op zoek naar ene meneer B. Wie? Juist. Die woont hier niet. De agent bleef maar volhouden dat die meneer hier stond ingeschreven op mijn adres.  Ik betwijfelde dat, aangezien ik als hoofdbewoner toestemming moet geven voor een inschrijving op dit adres. Twee mensen in dit appartement lijkt mij meer dan genoeg. Er was verder niemand hier en dus gingen ze weer verder. Ik bleef verbaasd achter.

Opeens ging er een belletje rinkelen. Nog niet zo lang geleden, werd er ‘s morgens aangebeld omdat ze bij de buren moesten zijn. Die deden toen niet open. Er stonden toen wel 9 agenten voor de deur te wachten. Zij waren toen ook op zoek naar meneer B. Bij de onderburen troffen ze hem niet aan, maar dat leek me nou geen reden om het dan maar bij mij te proberen. En al helemaal niet om maar te roepen dat hij op mijn adres staat ingeschreven.

Na een kleine zoektocht, kwam ik erachter dat er verder niemand staat ingeschreven op mijn adres. Met die informatie heb ik vervolgens de politie gebeld met de vraag of ze volgende keer even goed willen lezen voor ze mij wakker komen maken. Gelukkig konden ze aan de telefoon wel begrijpen dat je daar gewoon van schrikt. Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat, want het begint een behoorlijke soap te worden in onze portiek.