Mijn opa heeft Alzheimer. Dat is iets wat we al bijna tien jaar weten, maar het went nooit. Elke keer wordt het een stapje erger en moeten we weer leren omgaan met een nieuwe situatie. Het is alweer 2,5 jaar geleden dat opa moest verhuizen naar een verzorgingshuis. In die tijd is hij hard achteruit gegaan. Hij herkende ons niet meer en wist steeds minder. Deze zomer was hij ervan overtuigd dat hij zelf 22 jaar was en dat ik zijn buurmeisje was van vroeger. Heel erg raar om mee te maken. Toch was het ergens ook nog wel een soort van prettig dat hij er nog was. Natuurlijk hebben we voor een deel al afscheid moeten nemen van de man die hij was, maar hij was er ook nog.
Nu lijkt het opeens heel hard te gaan. Deze week had mijn moeder een gesprek bij het verzorgingshuis samen met mijn oma en mijn oom. Opa wil niet meer eten en drinkt te weinig. Ook slaapt hij het grootste deel van de dag. Mijn oma gaat al veel minder vaak langs, want ze heeft er zo weinig aan om daar te zijn als hij niet meer kan praten met haar. Hij kan zelfs geen onzin meer uitkramen of verhalen vertellen over vroeger. Alzheimer tast zijn hersenen steeds verder aan. Nu moeten er beslissingen genomen worden. Wat gaan ze nog wel en niet doen om hem te helpen?
Weinig, is het antwoord. Ze gaan mijn opa niet meer dwingen om te eten of drinken en opeens krijgt hij geen medicatie meer als hij ziek wordt. Er worden alleen nog pijnstillers gegeven. Heel erg heftig, maar het is wel te begrijpen. Wat heeft hij op deze manier nog aan zijn leven? Voor ons komt het afscheid steeds dichter bij. Ik vind het maar heftig. Misschien ben ik mijn opa al jaren kwijt door die stomme ziekte, maar hem helemaal kwijt raken, dat vind ik toch wel erg!
Sanne
Herkenbaar is het… Mijn opa zat in een verpleeghuis wegens zijn dementie. Elke keer als ik op bezoek was nam ik steeds een beetje meer afscheid van de man die eens mijn opa was. Tot je er weer bent en beseft dat dit de laatste keer was geweest. Kort daarna is hij overleden, maar hoe bizar ook… we hadden er vrede mee. Afscheid namen we al die jaren al steeds een beetje meer en dan ben je alleen maar blij dat het voor die man nu voorbij is.
Heel veel sterkte!
H
*knuf* schat
Zina
Sjonge wat heftig zeg. Lijkt me vreselijk om iemand op zo’n manier achteruit te zien gaan. Heel veel sterkte de komende tijd! X
Khim
Pfff heftig om te lezen. Ik wens jullie dan ook veel sterkte voor nu en de komende tijd.
sam
Ik blijf het een vreselijke onmenselijke ziekte vinden.. mijn oma is ook dement, nog redelijk beginnend maar toch gaat ze al steeds verder achteruit, ik ben blij dat ze ons allemaal nog herkend maar ben bang voor de dag dat ze dat niet meer doet. Heel veel sterkte!
Roxanne
Daar was ik ook altijd erg bang voor, het is zo verdrietig als het moment komt. Ik weet nog de eerste keer dat hij me geen ‘vrouwtje’ noemde. Het lijkt zoiets kleins, maar dat deed hij al 26 jaar…
Patricia D
Sterkte meisje! Herkenbaar…. Mijn moeder was niet dement maar door zuurstof tekort tijdens laatste hartstilstand was ze ook best wat kwijt…. Ik was een periode mijn vader… Mijn moeder dacht 35 te zijn en ze was vooral boos dat ik steeds mijn broer thuis liet (stond naast me) erg naar voor hem… Ik was iig nog iemand die ze herkende… (Niet mezelf maar toch)
Oliviers oma ging ook ineens snel! Van beginnende vergeetachtigheid naar een val in de badkamer waardoor ze binnen een week bijna niemand meer herkende! Olivier kwam binnen en ze zei “jemig olivier wat heb jij ineens een ouwe kop” (herkende hem dus nog maar vond het maar raar dat hij volwassen was) ons (ik en kinderen) kende ze niet… Een week erna was helemaal alles weg en wilde ze ook niet meer eten of drinken… Toen was het heel snel klaar!
Het is zo raar…. Zodra een stukje persoonlijkheid weg is is het niet meer wie het was… Rotziektes….
Roxanne
Dat klinkt ook erg heftig allemaal! 🙁