Van depressie naar inspiratie

Afgelopen maandag heb ik na een half jaar mijn therapie traject afgerond. Ik heb twaalf gesprekken gehad waarin ik aan mezelf heb kunnen werken. In die paar maanden is alles veranderd en inmiddels zit ik een stuk lekkerder in mijn vel. Ik schreef al eerder twee blogjes over het (gebrek aan) zelfzorg, maar nu het traject achter me ligt, wil ik toch nog een keer wat dieper in gaan op hoe het bij mij zo ver heeft kunnen komen en hoe het nu met me gaat.

De rol van moeder

Vorig jaar, toen ik nog op de wachtlijst stond, schreef ik al een keer een blog over moeder worden en het effect dat dit op mij heeft gehad. Ik had – na een rumoerige periode – eindelijk mijn leven weer op de rit gekregen en mama worden veranderde hier veel aan. Natuurlijk weet je in theorie wel dat alles verandert wanneer je een baby krijgt, maar de impact hiervan had ik nooit verwacht. Je hebt alles over voor jouw kleintje, maar soms verlies je jezelf hier in. Ik was altijd al een dochter, zus, vriendin en partner, maar nu was ik ook nog mama. En de rol van ‘mama’ nam al heel snel de grootste ruimte in bij mij. Natuurlijk is dit niet, zolang er daarnaast maar tijd is voor andere dingen. Toen we één kind hadden, lukte dat nog wel. Pel en ik hadden toen nog regelmatig datenights en ik sprak nog wel eens af met vriendinnen. Op dat moment was er dus nog niet veel aan de hand.

Postpartum depressie

Toen Marcel één jaar werd, kwam de wens voor een tweede kindje op de voorgrond te staan. De weg daar naar toe was niet gemakkelijk. Ik kreeg twee keer een miskraam en dit had de nodige impact op ons hele gezin. We besloten er nog één keer voor te gaan. Deze keer ging het goed en we kregen onze Espen, een prachtig ventje. Helaas kreeg ik niet alleen een baby, maar ik kreeg ook te maken met de donkere wolken van een postpartum depressie. Deze depressie sloop heel geleidelijk mijn leven binnen, zonder dat ik het door had. Hoe dat kon gebeuren? Ik denk met terugwerkende kracht dat dit te maken had met de rol die het mama zijn in nam in mijn leven.

Ik had nu twee kindjes, waarvan de oudste aan het worstelen was met zichzelf, alle veranderingen en de prikkels van de peuterspeelzaal. Ik moest en zou alle ballen hoog houden. Zo zocht ik dus naar de juiste hulp voor Marcel en ik zorgde ervoor dat thuis alles zo goed mogelijk bleef draaien. Ik nam te weinig tijd om écht aandacht te besteden aan Espen, Pel, maar ook aan mezelf. Ik was alleen nog maar mama. Zo werd mijn wereldje steeds kleiner en mijn depressie, angsten en schuldgevoel werden steeds groter. Ik trok aan de bel bij onze huisarts, maar werd in eerste instantie niet gehoord. Ik bleef dus door ploeteren. Opgeven was tenslotte geen optie, want mijn mannen hadden me nodig. Aan mezelf dacht ik al lang niet meer. Ik wilde niet weg en ik durfde het ook niet meer. Ik had dan écht het gevoel dat ik Marcel in de steek liet. Espen zou zich wel redden, toch? Toch vond ik het niet ok, ik wilde met Espen net zo’n band opbouwen als met zijn grote broer, maar ik wist ook niet meer hoe. Alles voelde als één groot falen, ik kon het (in mijn eigen ogen) echt niet meer goed doen. Het was een behoorlijk dieptepunt.

Therapie en zelfzorg

In augustus begon ik aan mijn therapie traject. Ik heb een behoorlijke haat-liefde verhouding met de ggz, maar trof nu een hele fijne vrijgevestigde therapeut. Ze luisterde naar me en stelde me vragen. In het begin vond ik het lastig. Ik wist eigenlijk niet meer wat ik zou willen doen als ik tijd had voor mezelf. Sterker nog, ik vond eigenlijk dat ik niet weg kon thuis. Ze liet me zelf zoeken naar oplossingen. Langzaam maar zeker zag ik wel in dat ik iets voor mezelf mocht gaan doen. Wat? Dat was eigenlijk niet belangrijk.

Langzaam kwamen er wat dingen op mijn pad. Ik bezocht een boekpresentatie, ging naar een persvoorstelling om een romantische comedy te kijken en maakte af en toe een wandeling. Verder maakte ik heel bewust tijd om af en toe één op één iets te doen met zowel Marcel als Espen. Alle kleine beetjes helpen, dat bleek wel. Toen ik begon op te knappen, nam Pel me mee om iets te doen wat ik al lang wilde, maar niet durfde. Ik liet een kleine tattoo zetten als reminder aan deze periode. Zo had ik een fysieke reminder dat ik er mag zijn en dat ik de regie zelf in handen heb. Ik ben er nog steeds erg blij mee.

Ondertussen kwam er eindelijk hulp op gang voor Marcel en kon hij doorstromen naar groep 1. Zoals alles eerder afbrokkelde, zo waren we nu echt weer aan het opbouwen. Ik kreeg ook mijn vrolijke kleuter terug, dat was voor mij ook weer een reden om door te zetten. Zo vielen alle puzzelstukjes langzaam terug op hun plek.

Energie en inspiratie

In januari kon ik zelfs weer denken aan werk. Ik sta sinds 2014 al ingeschreven als freelancer, maar in 2018 en 2019 had ik eigenlijk nauwelijks tijd en energie om hier wat mee te doen. Wel had ik zo af en toe momentjes van inspiratie. Op 2 januari had ik ook daar weer zin in. Alle ideetjes van vorig jaar kwamen samen in een nieuw plan voor 2020. Het is leuk om weer op deze manier te investeren in mezelf en omdat Marcel nu vijf dagen in de week naar school gaat, heb ik er ook echt tijd voor. Daarnaast heeft juist het werk er ook voor gezorgd dat ik weer contact heb met een vriendin uit mijn studietijd. We hebben zelfs al een keer afgesproken en uitgebreid bijgekletst.

Afgelopen maandag was dus mijn laatste therapie uurtje. Samen keken we terug naar hoe ik binnen was gekomen en welke wensen ik toen had. Met een tevreden gevoel kon ik vaststellen dat ik eigenlijk al deze doelen heb bereikt, ondanks dat het een half jaar geleden onmogelijk leek. En dat heb ik helemaal zelf gedaan.