Mijn bevallingsverhaal (deel 1)

Toen ik net bevallen was, vond ik mijn bevallingsverhaal te persoonlijk. Aan de ene kant wilde ik het wel delen, maar aan de andere kant vond ik het een beetje too much ofzo. Inmiddels zijn we vijf maanden verder en er lijkt wel iets veranderd. Ik heb op andere blogs de bevallingsverhalen gelezen van andere vrouwen en ik vond het zo mooi en stoer om te lezen. Het is allemaal zo herkenbaar en toch is ieder verhaal weer anders. Wil je liever niet weten hoe het gegaan is, stop dan maar met lezen. Als je het wel leuk/boeiend/interessant vindt, lees dan vooral verder.

Mijn uitgerekende datum was 16 augustus 2015. Het hele derde trimester rommelde het al in mijn buik. Ik had last van buikpijn, vermoeidheid, harde buiken en indalingsweeën. Iedere week werd dat heftiger, waardoor ik door de verloskundige al een paar keer gewaarschuwd dat ik het echt rustiger aan moest doen. Toch leek het allemaal weinig uit te maken wat ik deed. Of ik nu rustig was of druk, ik had (bijna) elke dag harde buiken en pijn. Ik sliep steeds slechter en mocht een paar keer in het ziekenhuis overnachten met pijnstillers, zodat ik er nog even tegen kon. Ik was ontzettend opgelucht toen ik de 37 weken grens voorbij was. De kleine mocht nu in ieder geval komen. Ik werd nog een weekend opgenomen in het ziekenhuis vanwege een bloeding in week 38. Daar werd geen verklaring voor gevonden, maar de baby deed het goed en ik mocht weer naar huis. Ik was het inmiddels wel een beetje zat, dus stiekem hoopte ik ook wel dat het snel zou gebeuren. Toch haalde ik de uitgerekende datum zonder dat ik de baby in mijn armen had.

Op de zondag van de uitgerekende datum werden de harde buiken en oefenweeën een stuk intenser. Eigenlijk had ik die middag zoiets van ‘Ok, dit is het. Dan kan niet anders.’ Ik belde de verloskundige van het WKZ op en we mochten langs komen. Daar werd ik aan de CTG geleged en daarna werd er gekeken of ik al ontsluiting had. Het was pas 1 centimeter. Dat was een flinke teleurstelling. Ik moest drie uur wachten en dan zouden ze het opnieuw beoordelen. Ondertussen kregen we iets te eten (nee, daar had ik zin in…) en ik nam een douche. Na drie uur was de ontsluiting nog altijd 1 centimeter en we mochten dus weer naar huis toe. De verloskundige verwachtte wel dat het die nacht door zou gaan zetten. Ze zei ’tot straks’ en we namen afscheid.

Thuis zakte de pijn heel iets. Was het dan toch een valse start? Ik ging vroeg naar bed en hoopte dat het toch door zou zetten. Om drie uur ’s nachts werd ik wakker. De pijn was nog een tandje erger geworden, de weeën kwamen om de drie minuten en hielden aan. Ik nam thuis een douche en liet Huib nog even slapen, maar na een paar uur hield ik het niet meer uit. Op maandagmorgen zaten we dus opnieuw in de auto naar het ziekenhuis. Ik appte mijn moeder dat ik dacht dat het zover was. Hoewel ik verging van de pijn, liet de CTG geen activiteit zien. Dat was echt raar. Ik had inmiddels zo’n anderhalve centimeter ontsluiting. Hoe ik me dan zo kon voelen, was me een compleet raadsel. Ik werd in ieder geval weer naar huis gestuurd met niets. Huib ging werken (hoe durfde hij!) en ik kroop thuis in bed. Ik nam die dag wel vier keer een hete douche en ik kroop door het huis heen. Staan was het fijnst, want dan kon ik de pijn het beste weg puffen. Hoe kon dit nu nog niet echt zijn? Het was echt niet uit te houden. Ik belde mijn eigen verloskundige nog een keer en vertelde haar dat ik dít niet nog langer uit zou houden. Zij overlegde met de gynaecoloog maar ze besloten dat ze me niet konden helpen. Wel mocht ik die nacht in het ziekenhuis komen slapen, dan zouden ze me pijnstillers geven. Ze zouden dan ook nog even kijken of de ontsluiting erger was geworden. Daar kon ik het mee doen. Ik was er niet echt blij mee. Ik weet nog dat mijn moeder die middag een paar uur naast me gezeten heeft op bed en mijn hand vast hield. Ze kon me een beetje afleiden en ze zorgde er voor dat ik nog iets at.

’s Avonds was ik het zat. Na het eten (ja, ik heb staan koken met mijn pijnlijke buik…) ging Huib een uurtje naar bed, want die had de nacht ervoor al niet veel geslapen en hij had de hele dag gewerkt. Ik besloot nog een douche te nemen, maar nam mijn telefoon mee. Dat was maar goed ook. Ik ging onderuit van de pijn in de douche en hij hoorde me niet, dus ik belde hem wakker. Hij had het gehad. Ik moest pas twee uur later in het ziekenhuis zijn, maar hij pakte alle spullen, hielp me met aankleden en bracht me naar de auto. Het was nu wel een keer afgelopen. Ik had inmiddels sinds de dag ervoor weeën die elke drie minuten kwamen en dat was niet meer weg geweest. Super vermoeiend en erg pijnlijk.

In het ziekenhuis was het verschrikkelijk druk. We werden achterin de gang geplaatst in een grote verloskamer en daar kwam de CTG weer tevoorschijn. Het was een chaos. Ik had zoveel pijn dat ik bijna niet meer kon ademen, maar de verpleegster zei ‘ik zie echt geen activiteit op je CTG dus je bent heus niet aan het bevallen.’ De kleine draaide steeds en die was niet goed te meten, dus dat duurde super lang. Als we op de bel drukte, reageerde er niemand, want ondertussen lag half Utrecht te bevallen. We hadden al vaker gehoord dat het vaak hollen of stilstaan is op de afdeling verloskunde. Die avond was het hollen. De verloskundige die dienst had, had volgens de verpleegkundige geen tijd om me te zien, dus zonder overleg kreeg ik een spuit met de pijnstiller in mijn been en ik moest maar gaan slapen. Ik was zo boos! Ze hadden het beloofd! In plaats daarvan kreeg ik een kamer op de kraamafdeling. De verpleegkundige ging weg en Huib werd naar huis gestuurd. We moesten allebei gaan slapen.

Ik kon niet slapen en de pijn nam ondanks de pijnstillers niet af. Na twee uur moest ik naar het toilet. Ik mocht niet zelf opstaan en ik drukte op de bel. Er kwam een kraamverzorgster om me naar het toilet te helpen, want de verpleegkundige was druk met een andere patiënt. Op het toilet kreeg ik de schrik van mijn leven. Ik zat onder het bloed. Daar beneden. Ik raakte volledig in paniek, want ik zou toch niet met veertig weken nog mijn kindje verliezen? Daar zat ik dus op het toilet te gillen. De kraamverzorgster hielp me terug in bed en haalde er iemand bij. Weer werd ik aan de CTG gelegd. Met de baby was alles goed, dat was heel fijn, maar ik voelde me erg alleen. Ik moest me concentreren op mezelf en vroeg of ze Huib wilden bellen, maar ze wilden afwachten wat de verloskundige te zeggen had, omdat het midden in de nacht was. Ze gingen hem niet wakker bellen. (Note to self: Mocht er ooit een volgende keer komen, dan bel ik hem dus zelf uit bed, ik was zoooo bang!) De verloskundige kwam pas na twee uur kijken. Die maakte zich niet al te druk blijkbaar. Wel had ik EINDELIJK drie centimeter ontsluiting. Ik mocht naar de verloskamers. Het was wel stom dat ik net die pijnstiller had gehad ’s avonds, want dat maakt de baby ook suf. De pijn was niet gezakt, dus voor ik Huib belde, heb ik eerst gezegd dat ze de anesthesist moest bellen. Nu! Nee, ik zou zonder pijnstillers bevallen, maar dat wilde ik allang niet meer. Ik was er zo klaar mee. Daarna belde ik Huib terwijl ze me naar de verloskamers brachten.

To be continued…