Het is jullie vast niet ontgaan dat wij de afgelopen weken behoorlijk wat meegemaakt hebben. Dat gaat ons beide niet in de koude kleren zitten. Ik vind het zelf prettig om erover te praten en schrijven, maar dat vindt Pel niet altijd fijn. ‘Moet het er nu echt elke dag over gaan?’ Ja, voor mij wel. Ik moet het kwijt en ik merk dat ik beter in mijn vel zit als ik praat dan als ik het weg duw. Dan word ik knorrig en onrustig. Ik blijf dus praten en schrijven, ook op mijn blog.
Wat voor mij zo vanzelfsprekend is, is voor anderen zeker niet zo. Niet iedereen kan of wil praten over een miskraam. Er rust nog steeds een taboe op dit onderwerp. Ik snap zelf niet goed waarom dat zo is. Ik begrijp wel dat niet iedereen het kan delen en dat dit erg moeilijk is. Er zitten veel emoties aan vast en er zijn vast vrouwen die zich rottig voelen of schuldig. Al deze gevoelens mogen er zijn, ook al is een schuldgevoel misschien niet terecht. Je kunt er tenslotte zo weinig aan doen, je doet het niet expres. Nu is dat in theorie misschien makkelijk praten, want als je dit zo voelt, dan is dat zo en dan kan een ander dat gevoel niet zomaar wegnemen. Anderzijds kan ik me niet voorstellen dat iemand anders het je kwalijk zou nemen als je het zou vertellen. Niet iedereen weet even goed hoe hij of zij moet reageren, maar tot nu toe vindt iedereen het verschrikkelijk voor ons. Niemand neemt het ons kwalijk.
Sterker nog, we hebben veel positieve reacties gekregen. Natuurlijk niet op het nieuws zelf, want dat is en blijft verschrikkelijk. Wel op de manier waarop we ermee om gaan. Dat we zo open zijn en iedereen eigenlijk een beetje hebben meegenomen in ons verhaal. Voor mij was het alleen maar fijn. Alle steun die we van mensen hebben ontvangen, offline en online, gaf mij de kracht om door te gaan. Het gaf me het gevoel dat ik niet alleen was en dat ik niet de enige was die het overkomen is.
Dat niet iedereen erover durft te praten, wil absoluut niet zeggen dat ze het niet willen. Ik wilde mijn verhaal delen, van me af schrijven en mezelf helpen met het verwerken van deze heftige periode. De impact die dat heeft gehad op anderen is groter dan ik had kunnen voorzien. Ik heb naar aanleiding van mijn verhaal een aantal reacties gekregen van andere mama’s die een kindje verloren hebben. Via de comments op mijn blog, maar ook via privé berichtjes. Dat is heftig, maar ook heel mooi. Als je hetzelfde mee maakt, kun je elkaar ook veel beter steunen, juist omdat je elkaar begrijpt. Het delen van je ervaringen kan dus ook een steun zijn voor anderen. Als één mama zich beter voelt na het vertellen van haar verhaal, dan heeft het delen van mijn verhaal veel meer nut gehad dan dat ik voor ogen had toen ik het schreef.
Ik wil iedereen die hetzelfde heeft meegemaakt heel veel kracht en sterkte toe wensen bij het verwerken van dit verlies. Het zou ontzettend fijn zijn als we het taboe wat rust op het praten over een miskraam een klein beetje kunnen doorbreken. Zodat andere mama’s ook open durven te zijn over dit verdriet. Zodat je het niet alleen hoeft door te maken. Schrijven kan in ieder geval helpen bij het verwerken van het verlies. Of je je verhaal nu openbaar wilt delen of niet, denk er eens over na om het op te schrijven. Desnoods voor jezelf. Met schrijven kun je alles voor jezelf op een rijtje zetten en dat kan je helpen om het een plekje te geven. Wie het mag lezen, bepaal jij helemaal zelf.
Carla Forsten
Mooi geschreven!
Het is inderdaad een beetje achterhaald dat er niet over gepraat hoort te worden.
Zelf ben ik momenteel heel open over mijn avontuur om zwanger te worden. Ik heb al een paar keer de vraag gehad “Maar wat als iedereen dan al weet dat je zwanger bent en het misgaat?”.
Ook dan hoop ik er gewoon open over te kunnen zijn. Ook omdat het er over te hebben op kan luchten en je net dat beetje adem weer kan geven.
Raar inderdaad dat er tegenwoordig zoveel gedeeld wordt maar dat bepaalde onderwerpen toch nog weggestopt worden.
Ik vind het heel dapper hoe je het allemaal doet en deelt!
Carla Forsten recently posted…En nog eentje!
Roxanne
Nu iedereen weet dat we een wens hebben voor een tweede kindje, zullen ze ons ook wel ‘in de gaten’ gaan houden om te kijken wat er nu gaat gebeuren. Dat weten we nog niet. Dit is best heftig… willen we dat nog een keer? Kunnen we dat? En wat als het goed gaat? Je weet het gewoon echt niet… Ik duim voor jou dat je zwanger zult raken en dat het dan allemaal goed gaat. Dat is tenslotte het allerfijnst!
Carla Forsten
Dank je wel meid!
En rustig aan jullie. Neem eerst de tijd om dit een plekje te geven en dan voelen jullie vanzelf wat het vervolg gaat worden. Laat je niet opjagen door vragen of goedbedoelde adviezen van anderen.
Carla Forsten recently posted…En nog eentje!
Rory
Wat naar. Heel veel sterkte. Ik vind dat dit soort onderwerpen juist niet taboe zouden moeten zijn. Soms vinden mensen het wellicht moeilijk om de juiste woorden te vinden en dan negeren ze het liever volkomen?
Rory recently posted…Je (ne) sais quoi: roadtrip met een kleuter (deel 2)
Roxanne
Het is ook moeilijk en er zijn geen juiste woorden. Dat is het nu juist. Het is ook voor iedereen anders. Ik hoop vooral dat de meeste mensen het nooit mee hoeven maken!
Astrid
Wat goed dat je hierover durft te praten en ook eerlijk bent over je emoties. Een miskraam komt vaak voor maar veel mensen vergeten hoeveel impact dit kan hebben. Ik kan me hier zelf ook niet direct in inleven, omdat ik nooit zwanger ben geweest. Wel weet ik uit mijn omgeving dat het soms lastig is erover te praten. Ik denk ook dat mensen gauw het idee hebben anderen te belasten of de vuile was buiten te hangen als ze bv. op internet hierover schrijven. Daarom vind ik het juist supersterk van jou dat jij dit wel durft. Als iemand niet met jouw sores geconfronteerd wil worden, moet diegene jouw blog niet lezen.
Astrid recently posted…Terugblik #7: intake second opinion en psychologisch onderzoek
Roxanne
Thanks! En precies dat. Lezen mag maar het moet niet.
Marije Blaauboer
Ik ben het helemaal met je eens dat het taboe doorbroken moet worden. Ik ga daar ook mijn steentje aan bijdragen en mijn ervaringen op mijn facebookpagina zetten als ik daar klaar voor ben. Nu nog heel even niet…wij kwamen er een week geleden achter dat het hartje van ons kindje met 7 wk is gestopt. Na een week afwachten, eea proberen op te wekken met pilletjes terwijl ik het kleintje niet kwijt wil, en last but not least flink veel zwangerschapssymptomen zit ik er echt doorheen. Morgen curretage…vannacht de laatste nacht dat ons kleintje nog in mijn buik zit en bij ons is ????
Heel erg bedankt dat jij je ervaringen, hoe treurig ook, hebt gedeelt!
????
Roxanne
Neem je tijd inderdaad. Doe wat goed voelt voor jou. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe voor vandaag en de tijd die komen gaat. X