Wekenlang heb ik in spanning zitten wachten op de uitslag van mijn auditie. Eind juni zou ik uiterlijk horen of ik wel of niet door zou gaan naar de volgende ronde. In het begin hoopte ik vooral dat ik door zou zijn en hoe langer het duurde, hoe meer ik toch ging denken dat het allemaal nog kon. En toch werd dit tegen het einde aan minder belangrijk. Als ik terug denk aan hoe ik ben begonnen met zingen en hoe eng ik het vond om dat te doen waar anderen bij waren, dan was dit toch zeker een ontzettende overwinning op mezelf. Het was doodeng en het was een mooie ervaring, dus ik kon sowieso al trots op mezelf zijn.
Hoe waar deze woorden ook zijn, ik was toch wel een beetje teleurgesteld toen ik het e-mailtje kreeg waarin stond dat ik niet door was naar de volgende ronde. Het zegt heel weinig. Er zullen veel mensen mooi gezongen hebben en de reden waarom ze je niet door laten gaan staat er niet bij. Was het niet goed genoeg of was het nét niet wat ze zochten? Ik zal het nooit weten. Ondertussen ga ik lekker door met zingen, maar ik twijfel wederom wat ik er nou eigenlijk mee wil doen. Dat ik het leuk vind en dat het goed is voor de rust in mijn hoofd, dat is me duidelijk. Verder zie ik mezelf nou niet als iemand die in het middelpunt van de belangstelling hoeft te staan. Op televisie komen lijkt me doodeng en ook best wel een beetje kwetsbaar.
Ik heb geen idee of ik het volgend jaar nog een keer zou proberen of dat ik nog eens wat anders opzoek. Ik ga woensdag weer lekker zingen en dan zien we van daar uit wel verder!
Mich
Zo groei je langzamerhand in je rol. Misschien ben je er volgend jaar wel klaar voor om in volle glorie met je smoel op tv te komen :)) Alles heeft zijn tijd, en genoeg spanningen heb je volgens mij nu niet nodig :))